Ta powieść pod wieloma względami mogłaby robić za przykład dzieła poststrukturalnego, tyle że Krúdy napisał ją o pięćdziesiąt lat za wcześnie. To bilet do świata peszteńskiej bohemy sprzed stu lat, gdzie rzeczywistość i świat fantazji dzieli tylko cienka zasłona, łatwa do przekroczenia dzięki poezji, miłości lub alkoholowi, a najlepiej przy zastosowaniu kombinacji tych środków.
Krúdy to gawędziarz o nieposkromionej wyobraźni, mistrz skojarzeń oryginalnych i olśniewających, mieszający prymitywną chuć z dalekimi tęsknotami. Wykreowany przez niego nastrój melancholii żywo przypomina mi ducha unoszącego się nad „Kornélem Estim”, popełnionym przez kolegę autora z łamów „Nyugatu”, Dezső Kosztolányiego.
Do tego można postrzegać „Laur dla Natalii” jako swoistą powieść feministyczną, bo choć wiele kobiet jest tu przedstawionych w kondycji zgoła niskiej, to przecież często znalazły się w niej jako ofiary opresyjnego systemu. A przy szerszym spojrzeniu okazuje się, że wszystkie postaci zaludniające karty powieści są ofiarami tego okrutnego fenomenu zwanego życiem.

Ta powieść pod wieloma względami mogłaby robić za przykład dzieła poststrukturalnego, tyle że Krúdy napisał ją o pięćdziesiąt lat za wcześnie. To bilet do świata peszteńskiej bohemy sprzed stu lat, gdzie rzeczywistość i świat fantazji dzieli tylko cienka zasłona, łatwa do przekroczenia dzięki poezji, miłości lub alkoholowi, a najlepiej przy zastosowaniu kombinacji tych...