Jedna z najpiękniejszych książek, które miałem okazję czytać, napisana wspaniała prozą poetycką z dużą dbałością o słowo. Znikający dawny świat przemija dokładnie tak samo jak ludzkie życie. Jedyne co pozostanie z jednego i drugiego, to okruchy dla których warto żyć.

Jedna z najpiękniejszych książek, które miałem okazję czytać, napisana wspaniała prozą poetycką z dużą dbałością o słowo. Znikający dawny świat przemija dokładnie tak samo jak ludzkie życie. Jedyne co pozostanie z jednego i drugiego, to okruchy dla których warto żyć.

„Sindbad” w oryginale liczy ponad 800 stron, z czego polski czytelnik otrzymuje zaledwie stron sto. Może to i dobrze, bo książka po prostu nuży. Prawie w każdym z kilkunastu opowiadań główny bohater powraca jako widmo do dawnych kochanek, by stwierdzić, że już nie żyją lub go nie chcą.
U Krydy’ego jest tu lekko trupi klimat, jest gorycz, tu i tam błyśnie humor, niestety nie dostrzegłam w „Sindbadzie” walorów, którymi zachwyca się w posłowiu tłumacz. Styl, słownictwo i wyobraźnia tylko w znikomym stopniu przywodzą na myśl twórczość Leśmiana, przywołanego tu dla porównania przez A. Nawrockiego.
Czy to za sprawą wyboru takich a nie innych fragmentów, czy umiejętności tłumacza „Sindbad” rozczarowuje.

„Sindbad” w oryginale liczy ponad 800 stron, z czego polski czytelnik otrzymuje zaledwie stron sto. Może to i dobrze, bo książka po prostu nuży. Prawie w każdym z kilkunastu opowiadań główny bohater powraca jako widmo do dawnych kochanek, by stwierdzić, że już nie żyją lub go nie chcą.
U Krydy’ego jest tu lekko trupi klimat, jest gorycz, tu i tam błyśnie humor, niestety...

Zwierzenia wiejskiego podrywacza z zacięciem poetyckim. Kreacja jawnie miesza się tu z autobiografią. Jest sentymentalnie, baśniowo, podniośle, nostalgicznie, tragicznie i monotonnie, są ładne metafory i nieco mniej ładne komunały. Stąd płynie wniosek, iż choć Krudy urodził się dawno temu, to jednak i tak ze sto lat za późno.
Nie wiem, czy nie lepiej byłoby ograniczyć treść "Sindbada" do tytułów kolejnych rozdziałów, które mogłyby z kolei brzmieć tak: "W M. puknąłem K.", "W S. puknąłem A.", i tak dalej, i tak dalej. Krudy ma bowiem w zanadrzu wiele pięknych słów, ale szkoda, że nie złożył ich na ołtarzu celu szlachetniejszego niż publiczna autopsychoterapia z elementami mitomanii.
Wydaje się, że rozliczanie się z Krudim znacznie lepiej wyszło Maraiemu niż samemu Krudiemu.

Zwierzenia wiejskiego podrywacza z zacięciem poetyckim. Kreacja jawnie miesza się tu z autobiografią. Jest sentymentalnie, baśniowo, podniośle, nostalgicznie, tragicznie i monotonnie, są ładne metafory i nieco mniej ładne komunały. Stąd płynie wniosek, iż choć Krudy urodził się dawno temu, to jednak i tak ze sto lat za późno.
Nie wiem, czy nie lepiej byłoby ograniczyć...

"W swym pozagrobowym życiu Sindbad często dziwił się, że na ziemskim świecie nie zabił ani jednej kobiety."

Książka bardzo skromna, zaledwie nieco ponad 100 stron, ale czytałam ją bardzo długo i to bynajmniej nie dlatego, że była nudząca. Tytułowy Sindbad, wielbiciel kobiet to postać barwna i zadziwiająca. Ciekawie czytało się rozmyślania nad tą "złą i okrutną", ale też "piękną i oddaną" kobiecą naturą z punktu widzenia flirciarza i uwodziciela. Do wielu rozdziałów (które są dość krótkie, wiele wręcz kilkustronicowych) wracałam i czytałam po dwa, trzy razy - niektóre z nich były zabawne, niektóre przygnębiające lub szokujące, a jeszcze inne dawały do myślenia o miłości, jedynej rzeczy, dla której według bohatera żyją kobiety i on sam.

A wszystko piękne opakowane w Węgry z pierwszej połowy dwudziestego wieku :)

"W swym pozagrobowym życiu Sindbad często dziwił się, że na ziemskim świecie nie zabił ani jednej kobiety."

Książka bardzo skromna, zaledwie nieco ponad 100 stron, ale czytałam ją bardzo długo i to bynajmniej nie dlatego, że była nudząca. Tytułowy Sindbad, wielbiciel kobiet to postać barwna i zadziwiająca. Ciekawie czytało się rozmyślania nad tą "złą i okrutną", ale...