W cieniu Pałacu Zimowego

Po opisie miałam nadzieję na fajną lekturę, ale szybko doszłam do wniosku jaki będzie finał, mimo to dalej czytałam licząc, że jednak autor zaskoczy. Nie zaskoczył. Po oczach biła nierealność życia na dworze ostatniego Romanowa, późniejsze prace zarobkowe głównych bohaterów. Strata czasu.

Po opisie miałam nadzieję na fajną lekturę, ale szybko doszłam do wniosku jaki będzie finał, mimo to dalej czytałam licząc, że jednak autor zaskoczy. Nie zaskoczył. Po oczach biła nierealność życia na dworze ostatniego Romanowa, późniejsze prace zarobkowe głównych bohaterów. Strata czasu.

Pokaż mimo to

John Boyne dał się mi już poznać, jako autor doskonałych jak dla mnie powieści poruszających w dość delikatny sposób problem holokaustu - "Chłopca w pasiastej piżamie" oraz "Chłopca na szczycie góry". Z czystej ciekawości sięgnęłam po "W cieniu Pałacu Zimowego", aby zobaczyć jak poradzi sobie z inną tematyką. Jak zwykle nie zawiodłam się, a lektura należała do prawdziwej przyjemności. Tym bardziej, że dzieje dynastii Romanowów należą do szerokiego kręgu moich zainteresowań.
Akcja powieści rozpoczyna się na początku lat 80 XX wieku. Ponad 80 letni Georgij Jachmieniew, z pochodzenia Rosjanin, mieszka wraz z żoną, Zoją, w Londynie. Zoja jest w ostatnim stadium choroby nowotworowej, toteż mężczyzna spędza bardzo wiele czasu w szpitalu. Pociechą dla pary staruszków jest syn przedwcześnie zmarłej córki Ariny, Michael, który spędza z nimi wiele czasu.
Chociaż małżeństwo sprawia wrażenie w miarę przeciętnych ludzi, skrywa w sobie pewną tajemnicę. Georgij doskonale pamięta dzień sprzed około 75 lat, kiedy przez jego rodzinną wieś przejeżdżał krewny cara Mikołaja II - Mikołaj Mikołajewicz. Ratując go od śmierci z rak swojego przyjaciela Kolika udowodnił swoją ogromną odwagę. W ten sposób trafił do słynnego Pałacu Zimowego w Petersburgu, zasilając tym samym carską służbę. Zostaje opiekunem chorego na hemofilię carewicza. Poznaje również tajemniczego mnicha Rasputina, traktowanego przez carycę niczym bóg. Jest też mimowolnym świadkiem upadku rosyjskiej dynastii, co powoduje jego rozpacz. A także zakochuje się w pięknej córce cara - Anastazji. Wspomnienia z życia w legendarnym Pałacu przeplatają się z tymi dotyczącymi życia po wyemigrowaniu z Rosji wraz z tajemniczą Zoją. O ile jednak wspomnienia z życia przed emigracją ułożone są według wydarzeń, o tyle te po niej opowiedziane są od najświeższych do najdawniejszych. Poznajemy z nich jak wyglądało jego życie na wygnaniu oraz małżeństwo z samą Zoją.
Boyne jak zwykle stanął na wysokości zadania przekazując stworzonym przez siebie postaciom wspaniałe, barwne życiorysy. Najbardziej podobała mi się w książce postać Georgija - skromnego wiejskiego chłopaka, który nie dość, że awansował społecznie, to jeszcze odnalazł się w nowej roli. Postać Zoji też została ciekawie zakreślona. Z ciekawością czytałam o życiu w samym Pałacu Zimowym. A już najbardziej wzruszyła mnie jedna z końcowych scen, podczas których Georgij i Zoja spotykają w Sankt Petersburgu swoich "starych znajomych", spotkana kobieta zaś prosi staruszkę o to samo, o co poprosiła przed laty...

John Boyne dał się mi już poznać, jako autor doskonałych jak dla mnie powieści poruszających w dość delikatny sposób problem holokaustu - "Chłopca w pasiastej piżamie" oraz "Chłopca na szczycie góry". Z czystej ciekawości sięgnęłam po "W cieniu Pałacu Zimowego", aby zobaczyć jak poradzi sobie z inną tematyką. Jak zwykle nie zawiodłam się, a lektura należała do prawdziwej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka to był spory zawód i rozczarowanie. Już dawno jej nie mam, i nie bez powodu bez bólu się z nią rozstałam. Autor napisał ją chyba pod wpływem kreskówki o Anastazji, tak wiele popełnił w niej błędów z imionami, patronimikami (powymyślał jakieś własne niestworzone), opisem realiów, znajomość dziejów rodziny Romanowów też powierzchowna. "Rosyjska" część tej powieści jest żenująca. Mowa o początkach XX wieku, a u Boyne'a ta Rosja wygląda jak za czasów Iwana Groźnego.
Dodatkowym minusem powieści jest fakt, że główny bohater - niesympatyczny egoista - w ogóle nie wzbudza żadnych silniejszych uczuć, może prócz niechęci. Co gorsza, NIKT tam nie wzbudza żadnych uczuć, nawet Aleksy jest bubkowaty i nadęty.
Nie wiem, po co Boyne w ogóle brał się za ten temat, skoro go kompletnie nie udźwignął. Powstała kolejna, schematyczna do bólu historia o cudownie ocalałych.Ughh!

Ta książka to był spory zawód i rozczarowanie. Już dawno jej nie mam, i nie bez powodu bez bólu się z nią rozstałam. Autor napisał ją chyba pod wpływem kreskówki o Anastazji, tak wiele popełnił w niej błędów z imionami, patronimikami (powymyślał jakieś własne niestworzone), opisem realiów, znajomość dziejów rodziny Romanowów też powierzchowna. "Rosyjska" część tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie skończyłam, szkoda czasu na taką grafomanię. Nic w książkach nie irytuje mnie tak jak przekłamywanie historii, a niewątpliwie wikłanie postaci historycznych w sytuacje, które nie miały miejsca, można zaliczyć do delikatnej konfabulacji. Początek niezły, dalej coraz gorzej. Ta 5 to bardzo na wyrost.

Nie skończyłam, szkoda czasu na taką grafomanię. Nic w książkach nie irytuje mnie tak jak przekłamywanie historii, a niewątpliwie wikłanie postaci historycznych w sytuacje, które nie miały miejsca, można zaliczyć do delikatnej konfabulacji. Początek niezły, dalej coraz gorzej. Ta 5 to bardzo na wyrost.

Pokaż mimo to

Po "Drabinie do nieba" (znakomitej!) bez wahania sięgnęłam po książkę "W cieniu Pałacu Zimowego". Rozczarowanie było przeogromne: nie tylko dlatego, że to naiwniutka historia. Trzeba kompletnie nic nie wiedzieć o carskiej Rosji i Rewolucji, żeby stworzyć aż tak infantylną bajkę. Literacko ta książka także nie urzeka - dobrnęłam do końca, ale uważam, że to strata czasu :-(

Po "Drabinie do nieba" (znakomitej!) bez wahania sięgnęłam po książkę "W cieniu Pałacu Zimowego". Rozczarowanie było przeogromne: nie tylko dlatego, że to naiwniutka historia. Trzeba kompletnie nic nie wiedzieć o carskiej Rosji i Rewolucji, żeby stworzyć aż tak infantylną bajkę. Literacko ta książka także nie urzeka - dobrnęłam do końca, ale uważam, że to strata czasu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

John Boyne najbardziej jest znany z opowieści o pewnym chłopcu, który w swoim małym, dziecięcym świecie odnalazł przyjaciela za drutami. W dziwnej pasiastej piżamie. I choć w lekturze forma tamtej książki mogła zaskakiwać to był to od początku do końca zamierzony efekt w tej dramatycznej opowieści.

W cieniu Pałacu Zimowego zatrzymałem się zupełnie przypadkiem. Książka, o której istnieniu wcześniej nie miałem żadnej wiedzy, a jednak książka, która podarowała mi to, co odkryłem wiele lat wcześniej na ulicach oblężonego Leningradu.

Jeździec Miedziany szturmem zdobył serca i umysły czytelników. Historia Tatiany i Aleksandra, dla której on przeszedł przez ulicę, gdy gdzieś tam właśnie wybuchła wojna, od dawna jest dla mnie pewnym literackim punktem odniesienia. Proza Paulliny Simons miała i wciąż ma wyjątkową emocjonalną siłę. Coś, czego nie spotyka się w literaturze często. Czego się łaknie, jak przysłowiowego powietrza.

Ten obszerny wstęp nie jest bez znaczenia, gdyż historia, którą opowiada John Boyne ma wiele wspólnego z losami Tatiany i Aleksandra. Gdyż zanim z mroków nocy wyłonił się Leningrad miasto to znacznie wcześniej nosiło dumną nazwę Petersburg i nosi ją obecnie od 1991 roku. I to tu zabiera nas autor zapraszając czytelnika do sięgnięcia po powieść W cieniu Pałacu Zimowego. (...)

Pełny tekst recenzji książki dostępny w poniższym linku:
https://internetowacela.blogspot.com/2020/05/john-boyne-w-cieniu-paacu-zimowego.html

John Boyne najbardziej jest znany z opowieści o pewnym chłopcu, który w swoim małym, dziecięcym świecie odnalazł przyjaciela za drutami. W dziwnej pasiastej piżamie. I choć w lekturze forma tamtej książki mogła zaskakiwać to był to od początku do końca zamierzony efekt w tej dramatycznej opowieści.

W cieniu Pałacu Zimowego zatrzymałem się zupełnie przypadkiem. Książka, o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"W cieniu Pałacu Zimowego" to książka, którą czyta się bardzo przyjemnie. Jest nostalgiczna, z uwagi na powroty głównego bohatera do przeszłości, ale jednocześnie baranie przestawia koleje losu jego, czyli Georgija, oraz jego żony, Zoji. Romantyczna, nastrojowa. Minusem jest dość szybka możliwość domyślenia się, jakie będzie zakończenie.

"W cieniu Pałacu Zimowego" to książka, którą czyta się bardzo przyjemnie. Jest nostalgiczna, z uwagi na powroty głównego bohatera do przeszłości, ale jednocześnie baranie przestawia koleje losu jego, czyli Georgija, oraz jego żony, Zoji. Romantyczna, nastrojowa. Minusem jest dość szybka możliwość domyślenia się, jakie będzie zakończenie.

Pokaż mimo to

Piękna , pełna nostalgii i refleksji powieść. Miłość osadzona na kartach historii. Czyta sie ją z zapartym tchem i przyznam, iż bywają momenty "takiego zatracenia w lekturze". Niekiedy ma się wrażenie bycia bardziej uczestnikiem niż tylko obserwatorem zajmującej historii i nie żałuję czasu spędzonego z książką. Gościłam na dworze ostatniego cara Rosji, poznałam jego rodzinę , byłam świadkiem jej upadku i widziałam początek rządów bolszewików. Był to czas niezwykle burzliwy i niespokojny. Przyznam, iż lubię książki związane z Rosją, a umuiejscowienie akcji między innymi w przepięknym Petersburgu i romantycznym Paryżu są dodatkowym atutem. Dałam się oczarować i niech tak pozostanie.

Piękna , pełna nostalgii i refleksji powieść. Miłość osadzona na kartach historii. Czyta sie ją z zapartym tchem i przyznam, iż bywają momenty "takiego zatracenia w lekturze". Niekiedy ma się wrażenie bycia bardziej uczestnikiem niż tylko obserwatorem zajmującej historii i nie żałuję czasu spędzonego z książką. Gościłam na dworze ostatniego cara Rosji, poznałam jego rodzinę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ogromnie jestem zawiedziona tą książką. Nie miałam wprawdzie wielkich oczekiwań, ale opis wydał mi się na tyle ciekawy, żeby po nią sięgnąć. I już po przeczytaniu pierwszych stron wiedziałam, że opis powiedział za dużo, zdecydowanie nie polecam z zapoznawaniem się z nim przed lekturą. Po 5 stronach wiadomo już do jakiego finału to zmierza i tylko nadzieja, że może jednak coś mnie zaskoczy sprawiła, że doczytałam tę książkę do końca. Niestety, zaskoczeń zero.

Sposób prowadzenia bohaterów i fabuły w ogóle był dla mnie w dużej mierze naiwny, jeśli nie wręcz infantylny momentami. Sama historia z potencjałem, dlatego tym bardziej irytuje, że nie został on wykorzystany. Powiedziałabym, że jeśli już ta powieść miałaby być dla kogoś dobra, to dla zdecydowanie młodszego czytelnika, tak +/- 13-15 r. ż.

Prowadzenie linii czasowych w sposób jaki to zostało zrobione, jest ciekawym zabiegiem, ale traci on przy tak dużej przewidywalności tej książki. Nic nie dostałam z tego jaja Faberge, które zostało mi obiecane.

W chwili obecnej jestem na tyle zniechęcona do autora, że bardzo zastanawiam się, czy jest sens sięgać po "Chłopca w pasiastej piżamie". Był to mój "must read" na ten rok, jednak zdecydowanie na razie planuję odwlec w czasie tę lekturę.

Ogromnie jestem zawiedziona tą książką. Nie miałam wprawdzie wielkich oczekiwań, ale opis wydał mi się na tyle ciekawy, żeby po nią sięgnąć. I już po przeczytaniu pierwszych stron wiedziałam, że opis powiedział za dużo, zdecydowanie nie polecam z zapoznawaniem się z nim przed lekturą. Po 5 stronach wiadomo już do jakiego finału to zmierza i tylko nadzieja, że może jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakiś czas temu wpadła mi w łapy powieść pt.: "W cieniu Pałacu Zimowego" i, moim zdaniem, ta książka jest o niebo lepsza niż "Córka carycy". Autor ma lekkie pióro, pisze ciekawie, dobrze buduje napięcie; pojawiają się nawet wzmianki o np. koronacji królowej Elżbiety. Gdyby z tego utworu wyrzuciło się fragmenty o "buzi, buzi" w pałacowych komnatach oraz o orgiach u Rasputina i przyjęło się, że autor niezwykle luźno traktuje pewne wydarzenia, fakty i postaci (np. doktor Fiodorow zamiast doktora Botkina), wyszłaby z tego całkiem dobra opowieść dla nastolatków, rozmyślających o tym, co by było, gdyby Anastazja przeżyła rewolucję.

Jakiś czas temu wpadła mi w łapy powieść pt.: "W cieniu Pałacu Zimowego" i, moim zdaniem, ta książka jest o niebo lepsza niż "Córka carycy". Autor ma lekkie pióro, pisze ciekawie, dobrze buduje napięcie; pojawiają się nawet wzmianki o np. koronacji królowej Elżbiety. Gdyby z tego utworu wyrzuciło się fragmenty o "buzi, buzi" w pałacowych komnatach oraz o orgiach u Rasputina...

więcej

mniej

Pokaż mimo to