W cieniu Pałacu Zimowego

Cudna! Wciągnęła mnie już od pierwszych stron, a im dalej, tym ciekawiej się robiło. Już dawno żadna powieść obyczajowa mnie tak nie urzekła. Nie nudziłam się ani przez chwilę. Bardzo podobał mi się układ fabuły: zaczynamy od czasów najbardziej współczesnych i powoli cofamy się coraz dalej w przeszłość, stopniowo poznając tajemnice Georgija i Zoji, a całość jest przeplatana wspomnieniami z życia na dworze carskim. Nie będę oceniać wiarygodności historycznej tej powieści, bo nie znam historii na tyle dobrze, żeby móc się na ten temat wypowiedzieć. Potraktowałam tę powieść jako opartą na faktach fikcję literacką, która zainspirowała mnie do bliższego zainteresowania się tym wątkiem historii Rosji. Skończyłam książkę wczoraj i do tej pory ciągle o niej myślę. Z wielką chęcią sięgnę po inne powieści tego autora.

Cudna! Wciągnęła mnie już od pierwszych stron, a im dalej, tym ciekawiej się robiło. Już dawno żadna powieść obyczajowa mnie tak nie urzekła. Nie nudziłam się ani przez chwilę. Bardzo podobał mi się układ fabuły: zaczynamy od czasów najbardziej współczesnych i powoli cofamy się coraz dalej w przeszłość, stopniowo poznając tajemnice Georgija i Zoji, a całość jest przeplatana...

Niektórym nie podoba się, że Autor nie trzyma się prawdy historycznej. No nie trzyma się, to fakt. Natomiast nie jest to książka historyczna. To fikcja literacka. Powieść, którą czyta się dość przyjemnie. Opowiada historię człowieka, który wiele w życiu doświadczył i nie zawsze zachował się właściwie. Historia uczucia między osobami, których dzieliło tak wiele i gdyby nie tragiczne wydarzenia, to nie mieliby szans na wspólną przyszłość. Mnie się podobała.

Niektórym nie podoba się, że Autor nie trzyma się prawdy historycznej. No nie trzyma się, to fakt. Natomiast nie jest to książka historyczna. To fikcja literacka. Powieść, którą czyta się dość przyjemnie. Opowiada historię człowieka, który wiele w życiu doświadczył i nie zawsze zachował się właściwie. Historia uczucia między osobami, których dzieliło tak wiele i gdyby nie...

Sympatyczna historia, ale nawiązanie do postaci historycznych raczej bez sensu.

Sympatyczna historia, ale nawiązanie do postaci historycznych raczej bez sensu.

63/52/2021

63/52/2021

Po opisie miałam nadzieję na fajną lekturę, ale szybko doszłam do wniosku jaki będzie finał, mimo to dalej czytałam licząc, że jednak autor zaskoczy. Nie zaskoczył. Po oczach biła nierealność życia na dworze ostatniego Romanowa, późniejsze prace zarobkowe głównych bohaterów. Strata czasu.

Po opisie miałam nadzieję na fajną lekturę, ale szybko doszłam do wniosku jaki będzie finał, mimo to dalej czytałam licząc, że jednak autor zaskoczy. Nie zaskoczył. Po oczach biła nierealność życia na dworze ostatniego Romanowa, późniejsze prace zarobkowe głównych bohaterów. Strata czasu.

John Boyne dał się mi już poznać, jako autor doskonałych jak dla mnie powieści poruszających w dość delikatny sposób problem holokaustu - "Chłopca w pasiastej piżamie" oraz "Chłopca na szczycie góry". Z czystej ciekawości sięgnęłam po "W cieniu Pałacu Zimowego", aby zobaczyć jak poradzi sobie z inną tematyką. Jak zwykle nie zawiodłam się, a lektura należała do prawdziwej przyjemności. Tym bardziej, że dzieje dynastii Romanowów należą do szerokiego kręgu moich zainteresowań.
Akcja powieści rozpoczyna się na początku lat 80 XX wieku. Ponad 80 letni Georgij Jachmieniew, z pochodzenia Rosjanin, mieszka wraz z żoną, Zoją, w Londynie. Zoja jest w ostatnim stadium choroby nowotworowej, toteż mężczyzna spędza bardzo wiele czasu w szpitalu. Pociechą dla pary staruszków jest syn przedwcześnie zmarłej córki Ariny, Michael, który spędza z nimi wiele czasu.
Chociaż małżeństwo sprawia wrażenie w miarę przeciętnych ludzi, skrywa w sobie pewną tajemnicę. Georgij doskonale pamięta dzień sprzed około 75 lat, kiedy przez jego rodzinną wieś przejeżdżał krewny cara Mikołaja II - Mikołaj Mikołajewicz. Ratując go od śmierci z rak swojego przyjaciela Kolika udowodnił swoją ogromną odwagę. W ten sposób trafił do słynnego Pałacu Zimowego w Petersburgu, zasilając tym samym carską służbę. Zostaje opiekunem chorego na hemofilię carewicza. Poznaje również tajemniczego mnicha Rasputina, traktowanego przez carycę niczym bóg. Jest też mimowolnym świadkiem upadku rosyjskiej dynastii, co powoduje jego rozpacz. A także zakochuje się w pięknej córce cara - Anastazji. Wspomnienia z życia w legendarnym Pałacu przeplatają się z tymi dotyczącymi życia po wyemigrowaniu z Rosji wraz z tajemniczą Zoją. O ile jednak wspomnienia z życia przed emigracją ułożone są według wydarzeń, o tyle te po niej opowiedziane są od najświeższych do najdawniejszych. Poznajemy z nich jak wyglądało jego życie na wygnaniu oraz małżeństwo z samą Zoją.
Boyne jak zwykle stanął na wysokości zadania przekazując stworzonym przez siebie postaciom wspaniałe, barwne życiorysy. Najbardziej podobała mi się w książce postać Georgija - skromnego wiejskiego chłopaka, który nie dość, że awansował społecznie, to jeszcze odnalazł się w nowej roli. Postać Zoji też została ciekawie zakreślona. Z ciekawością czytałam o życiu w samym Pałacu Zimowym. A już najbardziej wzruszyła mnie jedna z końcowych scen, podczas których Georgij i Zoja spotykają w Sankt Petersburgu swoich "starych znajomych", spotkana kobieta zaś prosi staruszkę o to samo, o co poprosiła przed laty...

John Boyne dał się mi już poznać, jako autor doskonałych jak dla mnie powieści poruszających w dość delikatny sposób problem holokaustu - "Chłopca w pasiastej piżamie" oraz "Chłopca na szczycie góry". Z czystej ciekawości sięgnęłam po "W cieniu Pałacu Zimowego", aby zobaczyć jak poradzi sobie z inną tematyką. Jak zwykle nie zawiodłam się, a lektura należała do prawdziwej...

Nie skończyłam, szkoda czasu na taką grafomanię. Nic w książkach nie irytuje mnie tak jak przekłamywanie historii, a niewątpliwie wikłanie postaci historycznych w sytuacje, które nie miały miejsca, można zaliczyć do delikatnej konfabulacji. Początek niezły, dalej coraz gorzej. Ta 5 to bardzo na wyrost.

Nie skończyłam, szkoda czasu na taką grafomanię. Nic w książkach nie irytuje mnie tak jak przekłamywanie historii, a niewątpliwie wikłanie postaci historycznych w sytuacje, które nie miały miejsca, można zaliczyć do delikatnej konfabulacji. Początek niezły, dalej coraz gorzej. Ta 5 to bardzo na wyrost.

Ta książka to był spory zawód i rozczarowanie. Już dawno jej nie mam, i nie bez powodu bez bólu się z nią rozstałam. Autor napisał ją chyba pod wpływem kreskówki o Anastazji, tak wiele popełnił w niej błędów z imionami, patronimikami (powymyślał jakieś własne niestworzone), opisem realiów, znajomość dziejów rodziny Romanowów też powierzchowna. "Rosyjska" część tej powieści jest żenująca. Mowa o początkach XX wieku, a u Boyne'a ta Rosja wygląda jak za czasów Iwana Groźnego.
Dodatkowym minusem powieści jest fakt, że główny bohater - niesympatyczny egoista - w ogóle nie wzbudza żadnych silniejszych uczuć, może prócz niechęci. Co gorsza, NIKT tam nie wzbudza żadnych uczuć, nawet Aleksy jest bubkowaty i nadęty.
Nie wiem, po co Boyne w ogóle brał się za ten temat, skoro go kompletnie nie udźwignął. Powstała kolejna, schematyczna do bólu historia o cudownie ocalałych.Ughh!

Ta książka to był spory zawód i rozczarowanie. Już dawno jej nie mam, i nie bez powodu bez bólu się z nią rozstałam. Autor napisał ją chyba pod wpływem kreskówki o Anastazji, tak wiele popełnił w niej błędów z imionami, patronimikami (powymyślał jakieś własne niestworzone), opisem realiów, znajomość dziejów rodziny Romanowów też powierzchowna. "Rosyjska" część tej...

Piękny romans historyczny,z licznymi spekulacjami na temat rodziny cara Mikołaja Romanowa. Fabuła skacze od początku XX wieku do lat 70. Ja dałam się uwieść i nie żałuję. Nie chciałam by się skończyła, a to, przy tym zalewie byle jakich książek, jakie ostatnio obserwujemy, już rzadkość.

Piękny romans historyczny,z licznymi spekulacjami na temat rodziny cara Mikołaja Romanowa. Fabuła skacze od początku XX wieku do lat 70. Ja dałam się uwieść i nie żałuję. Nie chciałam by się skończyła, a to, przy tym zalewie byle jakich książek, jakie ostatnio obserwujemy, już rzadkość.

Piękna opowieść, ciekawie napisana, aż ciężko się oderwać. Nie interesowałam się nigdy historią Rosji, więc nie irytuje mnie fakt niezgodności prawdy historycznej, mam świadomość jak to może obrzydzic książkę (Dziewczyna lotnika tak mi właśnie obrzydla, absurd gonił absurd), natomiast ja traktuje ta opowieść jako całkowicie fikcyjna historie.

Piękna opowieść, ciekawie napisana, aż ciężko się oderwać. Nie interesowałam się nigdy historią Rosji, więc nie irytuje mnie fakt niezgodności prawdy historycznej, mam świadomość jak to może obrzydzic książkę (Dziewczyna lotnika tak mi właśnie obrzydla, absurd gonił absurd), natomiast ja traktuje ta opowieść jako całkowicie fikcyjna historie.