Czasy dotyczące wielu krajòw w Europie są niepewne. Trwa rok 1913 wiele się zdarzyło. Isabel przepiękna młoda dama jest w mieszana w wielką polityczną gre. Jej piękność uwodzi i mnie razem z czytaniem zakochuje sie w tej osobie. Jej darem , kolejni mężczyzni padają do niej do stòp . Gra pomiędzy mężczyzn toczy sie o jej serce a ròwnież o ???? I tak ja staram sie o ją poznać, do koñca. Uwodzi mnie pisarka tak ciekawą opowiešcią. Napięcie wzrasta im więcej wiemy tym bardziej nie chcesz odstawić tej książki.

Czasy dotyczące wielu krajòw w Europie są niepewne. Trwa rok 1913 wiele się zdarzyło. Isabel przepiękna młoda dama jest w mieszana w wielką polityczną gre. Jej piękność uwodzi i mnie razem z czytaniem zakochuje sie w tej osobie. Jej darem , kolejni mężczyzni padają do niej do stòp . Gra pomiędzy mężczyzn toczy sie o jej serce a ròwnież o ???? I tak ja staram sie o ją...

Nie dałam rady, kompletnie nie porwała mnie ta książka, po przemęczeniu kilku rozdziałów zrezygnowałam. "Szmaragdowa tablica" mnie zachwyciła a potem było tylko gorzej. Kolejna książka autorki, którą odkładam, chyba dam sobie spokój, a szkoda, bo zapowiadało się ciekawie.

Nie dałam rady, kompletnie nie porwała mnie ta książka, po przemęczeniu kilku rozdziałów zrezygnowałam. "Szmaragdowa tablica" mnie zachwyciła a potem było tylko gorzej. Kolejna książka autorki, którą odkładam, chyba dam sobie spokój, a szkoda, bo zapowiadało się ciekawie.

Zachwycona powieścią "Ogród kobiet" postanowiłam, iż sięgnę po pozostałe pozycje autorki Carli Montero, tak więc rok 2024 zaczynam od jej debiutu zatytułowanego "Wiedenska gra", na który trafiłam podczas ostatniej wizyty w miejskiej bibliotece. Akcja toczy się od grudnia 1913 do lutego 1914 roku i jest zapisana w formie dwóch dzienników dedykowanych Larsowi. Jeden pisze jego brat Karel, drugi główna bohaterka Isabel Alsasúa - osierocona hiszpańska piękność, porzucona przed ołtarzem przez narzeczonego, do której pomocną dłoń wyciąga ciotka, księżna wdowa Aleksandra de Brunstriech, związana z cesarskim dworem Franciszka Józefa, matka Karela i Larsa. Kobiety wspólnie udają się do Austro-Węgier, aby w towarzystwie rodziny, arystokracji europejskiej i bogatej burżuazji spędzić idealne święta Bożego Narodzenia na zamku w Brunstriechu. Isabel staje się elementem gry, prowadzonej przez służby wywiadowcze różnych państw, aby zapobiec wybuchowi wiszącej nad Europą wojnie, podczas gdy sekta oparta na hinduistycznych podstawach, za wszelką cenę dąży do jej rozpętania. Staje się świadkiem tajemniczego spotkania w podziemiach zamku. Wkrótce dochodzi też do całej serii dziwnych wydarzeń: wypadku na polowaniu, gwałtu, śmierci hrabiego Mikołaja Zagoronova, tajemniczej śmierć Borysa Iljicza, który w rzeczywistości okazuje się być kimś innym. Na jaw wychodzą kolejne tajemnice. Wygląda na to, że prawie każda z osób przebywających na zamku nie jest tą, za którą się podaje. Czy Isabel również? Co wspólnego z losami bohaterów mają nobliści Maria Skłodowska - Curie, Ernest Rutherford, Niels Bohr?
Brzmi intrygująco prawda?
W rzeczywistości książka mozolnie się rozkręca, aczkolwiek język autorki, klimat, ciekawi bohaterowie i sama szpiegowska intryga sprawiają, iż chce się ją doczytać do końca, by odkryć kto jest kim, co nim kierowało, i jaką rolę faktycznie miał do odegrania. Istotny jest wątek romantyczny, zakończony w moim odczuciu nieco przekombinowanym happy endem, rozgrywającym się w 1919 r., zupełnie niepotrzebnie wplatającym do całej historii nową postać oraz historię jej życia. Jak na debiutującą absolwentkę prawa i zarządzania w biznesie, mimo niedociągnięć, czyta się dobrze. Cieszy mnie, iż do czasu wspomnianego przeze mnie "Ogrodu kobiet", Montero pisząc kolejne powieści, bardzo rozwinęła swój pisarski warsztat. Pozostałe publikacje czekają na półce, więc nie będzie to moje ostatnie spotkanie z jej twórczością.

Zachwycona powieścią "Ogród kobiet" postanowiłam, iż sięgnę po pozostałe pozycje autorki Carli Montero, tak więc rok 2024 zaczynam od jej debiutu zatytułowanego "Wiedenska gra", na który trafiłam podczas ostatniej wizyty w miejskiej bibliotece. Akcja toczy się od grudnia 1913 do lutego 1914 roku i jest zapisana w formie dwóch dzienników dedykowanych Larsowi. Jeden pisze...

Wciągająca historia, opowiedziana z ciekawej perspektywy. Na początku nie porwała mnie za bardzo, ale się rozkręciła. Zakończenie trochę przewidywalne.

Wciągająca historia, opowiedziana z ciekawej perspektywy. Na początku nie porwała mnie za bardzo, ale się rozkręciła. Zakończenie trochę przewidywalne.

Piękna opowieść, która zaskoczyła mnie na plus. Po przeczytaniu zapoznałam się z życiorysem autorki i odkryłam, że "Stangret jaśnie Pani" został wydany dopiero po jej śmierci. Przedstawia rzetelnie i wciągająco opisaną historię trudnej wojennej i powojennej miłości , bez zbędnego epatowania martyrologią i bohaterstwem. Myślę, że oparta na własnych przeżyciach. Polecam. Sięgam po następne książki tej autorki.

Piękna opowieść, która zaskoczyła mnie na plus. Po przeczytaniu zapoznałam się z życiorysem autorki i odkryłam, że "Stangret jaśnie Pani" został wydany dopiero po jej śmierci. Przedstawia rzetelnie i wciągająco opisaną historię trudnej wojennej i powojennej miłości , bez zbędnego epatowania martyrologią i bohaterstwem. Myślę, że oparta na własnych przeżyciach. Polecam....

Nie przebrnęłam, pozostałe powieści tej autorki są w moim odczuciu dużo lepsze.

Nie przebrnęłam, pozostałe powieści tej autorki są w moim odczuciu dużo lepsze.

Bardzo przyjemna w czytaniu z nieoczywistym zakończeniem.

Bardzo przyjemna w czytaniu z nieoczywistym zakończeniem.

Historycznie ta książka to jedna wielka bzdura. Autorka stworzyła alternatywną rzeczywistość, gdzie fikcyjna sekta wyprzedza najznamienitszych naukowców epoki i tworzy podstawy teoretyczne dla pewnej słynnej broni. Do "Wiedeńskiej gry" należy podchodzić jak do książki fantasy, bo z realiami lat 1913-1919 nie ma nic wspólnego. Jeżeli tak się do niej podejdzie, to można z niej wyłuskać parę ciekawych wątków, dla mnie treści związane z hinduizmem były najbardziej intrygujące, nawet jeśli sama sekta wyznawców połączenia w jedno bóstwo bóstw Kali i Kamy jest całkowicie fikcyjna. W sumie "Wiedeńską grę" da się przeczytać, bo raczej nie nudzi, ale nie jest to literatura wysokich lotów. Sama bym po nią nie sięgnęła, gdyby nie to, że dostałam ją dawno temu w prezencie i nie miałam pod ręką nic innego do czytania. A tak jeszcze nawiasem mówiąc, to mam wrażenie, że mniej więcej w połowie książki brakuje stron - najwyraźniej wydawca je przegapił. Spotkałam się w internecie ze wpisem, że podobno z polskiego wydania zniknęło 20 stron tekstu.

Historycznie ta książka to jedna wielka bzdura. Autorka stworzyła alternatywną rzeczywistość, gdzie fikcyjna sekta wyprzedza najznamienitszych naukowców epoki i tworzy podstawy teoretyczne dla pewnej słynnej broni. Do "Wiedeńskiej gry" należy podchodzić jak do książki fantasy, bo z realiami lat 1913-1919 nie ma nic wspólnego. Jeżeli tak się do niej podejdzie, to można z...

119/2023

119/2023

Ckliwe berbeluchy i do tego słabo napisane.

Ckliwe berbeluchy i do tego słabo napisane.