Trzecie podejście (pierwsze w październiku 2014, następne w październiku 2023) i nareszcie udało mi się przebrnąć przez całość. Przebrnąć, bo momentami nie była to łatwa i przyjemna lektura. Poprzednio skończyła się kolejno na drugim (może i trzecim) i piątym opowiadaniu z dwunastu. Biorąc się za czytanie trzeba wziąć pod uwagę, że spotkamy się tu ze starodawnym językiem, jak i sposobem prowadzenia fabuły.

Niektóre opowiadania strasznie mnie męczyły ("Tajemnica Marii Roget"),inne wciągnęły ("Czarny kot", "Złoty żuk"); fabuła części w ogóle nie zapisała się w mojej pamięci ("Bies przewrotności"),a niektórych z kolei dość wybiórczo ("Beczka Amontillado", "William Wilson"). Wiem, że jest to książka z serii, ale nie wydaje mi się, że sięgnę po resztę w najbliższym czasie (o ile w ogóle).

Trzecie podejście (pierwsze w październiku 2014, następne w październiku 2023) i nareszcie udało mi się przebrnąć przez całość. Przebrnąć, bo momentami nie była to łatwa i przyjemna lektura. Poprzednio skończyła się kolejno na drugim (może i trzecim) i piątym opowiadaniu z dwunastu. Biorąc się za czytanie trzeba wziąć pod uwagę, że spotkamy się tu ze starodawnym językiem,...

Jak dla mnie opowiadania przeciętnej urody i praktycznie bez wyrazu. Tuż po przeczytaniu wylatują z głowy. Chyba tylko o dwóch historiach mogłabym powiedzieć, że są ciekawe. Niestety należę do tych osób, które nie oceniają książek tylko przez pryzmat kiedy zostały napisane. Doceniam kunszt pisarski autora, ale dla mnie w tych historiach nie było nic intrygującego.

Jak dla mnie opowiadania przeciętnej urody i praktycznie bez wyrazu. Tuż po przeczytaniu wylatują z głowy. Chyba tylko o dwóch historiach mogłabym powiedzieć, że są ciekawe. Niestety należę do tych osób, które nie oceniają książek tylko przez pryzmat kiedy zostały napisane. Doceniam kunszt pisarski autora, ale dla mnie w tych historiach nie było nic intrygującego.

Książkę zakupiłam ze względu na opowiadanie "Zabójstwo przy Rue Morgue". Oczywiście, przeczytałam też pozostałe.

Jak to bywa ze zbiorami opowiadań, jedne podobały mi się bardziej, inne mniej. Na pewno bardzo trudno zaczynało mi się przygodę z tym zbiorem, pierwsze opowiadanie było ciężkiego kalibru i prawie odłożyłam książkę na bok. Dwa kolejne opowiadania to genialne tłumaczenia Leśmiana, które sprawiły, że czytałam dalej.

Książkę zakupiłam ze względu na opowiadanie "Zabójstwo przy Rue Morgue". Oczywiście, przeczytałam też pozostałe.

Jak to bywa ze zbiorami opowiadań, jedne podobały mi się bardziej, inne mniej. Na pewno bardzo trudno zaczynało mi się przygodę z tym zbiorem, pierwsze opowiadanie było ciężkiego kalibru i prawie odłożyłam książkę na bok. Dwa kolejne opowiadania to genialne...

Cóż można pisać o klasyce? Wstyd przyznać, że dopiero teraz zapoznałam się z prozą mistrza. Udany zbiór opowiadań

Cóż można pisać o klasyce? Wstyd przyznać, że dopiero teraz zapoznałam się z prozą mistrza. Udany zbiór opowiadań

Nie porwało.

Nie porwało.

Pierwsze strony miałam ciężko z tą książką. Nie wiem na ile było to spowodowane stylem i językiem, jakim jest napisana, a ile po prostu moją sytuacją i potrzebą wewnętrznego przestawienia się na dany typ książki. Później jednak bardzo płynnie przechodziłam przez kolejne opowiadania. Nie wszystkie jednakowo mnie zainteresowały. Zdecydowania nie są to po prostu opowiadania kryminalne, każde stara się zgłębiać poczynania bohaterów, nieraz jako studium postępowania ludzi. Dla kogoś, komu odpowiada niedzisiejszy styl opowiadania oraz zagłębianie się w ludzki umysł - polecam.

Pierwsze strony miałam ciężko z tą książką. Nie wiem na ile było to spowodowane stylem i językiem, jakim jest napisana, a ile po prostu moją sytuacją i potrzebą wewnętrznego przestawienia się na dany typ książki. Później jednak bardzo płynnie przechodziłam przez kolejne opowiadania. Nie wszystkie jednakowo mnie zainteresowały. Zdecydowania nie są to po prostu opowiadania...

Świetny zbiór opowiadań jednego z najbardziej mrocznych autorów jakiego dane było mi czytać. Nazwa wydania jest bardzo trafna. Opowieści są bardzo klimatyczne i zagadkowe, okraszone taką mrocznością którą doskonale czuć podczas lektury. Powieści są równe, nie ma tu żadnej która by mi się mniej podobała. Warto przeczytać i znać takie powieści które są inspiracjami dla największych kulturowych tworów (Jak np. Sherlock Holmes),serdecznie polecam!
Na plus wydania które czytałem są klimatyczne ilustracje Harry'ego Clarke'a przy każdym opowiadaniu.

Świetny zbiór opowiadań jednego z najbardziej mrocznych autorów jakiego dane było mi czytać. Nazwa wydania jest bardzo trafna. Opowieści są bardzo klimatyczne i zagadkowe, okraszone taką mrocznością którą doskonale czuć podczas lektury. Powieści są równe, nie ma tu żadnej która by mi się mniej podobała. Warto przeczytać i znać takie powieści które są inspiracjami dla...

Kolejny raz się nie zawiodłam! Był mrok, była groza i zbrodnia. Do tego całkiem sporo dziwnych zagadek i wydarzeń. Kto jeszcze nie czytał twórczości Poe niech nadrabia zaległości! Uwierzcie mi, że warto! Autor świetnie gra na emocjach czytelnika i wprowadza go w swój tajemniczy świat. Jestem zachwycona i zła jednocześnie, że wcześniej nie miałam okazji przeczytać Jego twórczości! Klasyk pod każdym względem!

Kolejny raz się nie zawiodłam! Był mrok, była groza i zbrodnia. Do tego całkiem sporo dziwnych zagadek i wydarzeń. Kto jeszcze nie czytał twórczości Poe niech nadrabia zaległości! Uwierzcie mi, że warto! Autor świetnie gra na emocjach czytelnika i wprowadza go w swój tajemniczy świat. Jestem zachwycona i zła jednocześnie, że wcześniej nie miałam okazji przeczytać Jego...

Wsiąknęłam po raz drugi w świat wyobraźni tego autora!
Po „Opowieściach miłosnych, groteskach i makabreskach”, sięgnęłam po tom drugi tej trylogii i znalazłam się w tak dobrze znanym mi już pociągającym świecie niebezpiecznej tajemnicy, mroku świata i duszy człowieczej oraz groteski zdarzeń. W tym zbiorze dwunastu opowiadań, oprócz wcześniej wymienionych, pojawił się nowy element zapowiadany w tytule – kryminalność. Były zabójstwa, samobójstwa i sprawy tajemne. Ich charakter najlepiej tłumaczyło pierwsze opowiadanie - „Bies przewrotności”. Nie bez powodu umieszczone na początku zbioru. Jego przesłanie można sprowadzić do roli wskazówki tłumaczącej praprzyczyny ekstremalnie złych i skrajnie negatywnych uczynków popełnianych przez człowieka we wszystkich opowiadaniach. Istoty bardzo skomplikowanej, w której obok dobroci czai się niewytłumaczalna siła zła. Bies wychodzący z owczej skóry, ale który przegrywa z sumieniem po popełnieniu przestępstwa. Ta nienazwana siła psychiczna, która każe się zdradzić, zmusza do przyznania się i wyjawienia winy, a przynajmniej naprowadzenia ścigających, tropiących i śledzących sprawcę na prawidłowy trop aż do wyjaśnienia mrocznego sekretu.
Taką właśnie złożoność psychiki ludzkiej autor przedstawia w większości opowieści.
Najwyraźniej ten walczący, wewnętrzny dualizm człowieka kreśli w opowiadaniu „William Wilson”, którego istotę dobrze ujął ilustrator.
Aby tę zgryzotę człowieczą spotęgować, na narratora obierał sprawcę przestępstwa, czyniąc opowieści konfesyjnymi. Czasami tę rolę przejmował świadek wydarzeń. Opowiadający za każdym razem domagał się całkowitej uwagi czytelnika. Był przy tym zaborczy. Potrafił sprawdzić czujność słuchającego jednym, nagle wtrąconym zdaniem – „Uważnież mnie słuchacie?”
Słuchałam go niemalże bezgranicznie!
Nie tylko dlatego, że zdecydowanie domagał się tego, ale również ze względu na specyficzny, a przez to charakterystyczny język narracji. Rozbudowany długimi, złożonymi zdaniami potęgującymi grozę daleko odbiegającymi wyrażeniami, porównaniami i metaforami od tych potocznych i powszechnych. Zawierającymi liczne neologizmy, których adekwatności nie można było zastąpić innym słowem, by nie stracić poczucia uroku, mroku, niecodzienności i wyjątkowości opisywanego miejsca, przedmiotu czy postaci. „Rośna świeżość” to nie to samo co „rosa na roślinach”, a „wyotchłanianie” „swym straszliwym echem widma trawiących mię przerażeń” nijak się ma do „krzyku przerażonego człowieka”, czyniąc z tego ostatniego wyrażenie wręcz prymitywne.
Właśnie za to cenię sobie tego autora.
Za umiejętność budowania narastającej grozy również, którą umiejętnie zawierał w swoich rysunkach ilustrator książki. Lubiłam sobie nad nimi pomedytować, z przyjemnością odszukując w nich szczegóły i szczególiki. Jednak w tych opowieściach pojawił się, wcześniej wspomniany przeze mnie, nowy element – logiczne rozwiązywanie zagadki kryminalnej. Sekret do którego docierałam wraz z niezwykle precyzyjnie rozumującym narratorem, który wymagał ode mnie dokładnie tego samego. Myślenia skupionego na pozornie nic nieznaczących elementach układających się w ciąg przyczyn i skutków, a jednocześnie przekonania, że szereg pomyłek powstaje „na drodze Rozumu skutkiem właściwej mu skłonności do szukania prawdy w szczegółach”. Najsilniej widać to było w opowiadaniu „Tajemnica Marii Rogêt”.
Jednak nie wszystkie opowiadania ostatecznie obnażały swój zbrodniczy sekret.
Odniosłam wrażenie, że nie to było też najważniejsze w tych historiach. Autor wierny zgłębianiu psychiki ludzkiej, z niej czynił największy sekret. Czasami tak wielki, niewypowiedziany i ciężki w swojej potworności, że zajrzenie do niego, jak do księgi, nie dałby się odczytać, bo „bywają tajemnice, które nie dają się wypowiedzieć. (...) Zdarza się , niestety, że sumienie ludzkie dźwiga tak ciężkie brzemię okropności, iż może pozbyć się go tylko w grobie. Stąd to istota wszelkiej zbrodni pozostaje w ukryciu”.
Co w pełni przedstawił w pierwszym tomie trylogii.
http://naostrzuksiazki.pl/

Wsiąknęłam po raz drugi w świat wyobraźni tego autora!
Po „Opowieściach miłosnych, groteskach i makabreskach”, sięgnęłam po tom drugi tej trylogii i znalazłam się w tak dobrze znanym mi już pociągającym świecie niebezpiecznej tajemnicy, mroku świata i duszy człowieczej oraz groteski zdarzeń. W tym zbiorze dwunastu opowiadań, oprócz wcześniej wymienionych, pojawił się nowy...

"Opowieści kryminalne i tajemnicze" są moją pierwszą stycznością z Edgarem Allanem Poe. W książkach wciąż mnie zachwyca to, że udaje się im ująć na zawsze myśli i idee ludzi, którzy od dawna nie żyją. Podróż do XIX wieku była bardzo intrygująca. Cieszę się, że miałam okazję przeczytać pierwszy kryminał i obserwować kreację pierwszego detektywa. Zresztą duet narrator - Dupin bardzo przypomina mi inną parę: Watson - Sherlock. Widać wyraźnie, że sir Arthur Conan Doyle bardzo inspirował się twórczością E.A.Poe, podobnie jak H.P.Lovecraft. Wstawki filozoficzne są kompletnie nie w moim typie, ale mimo to gorąco polecam każdemu, pozycja obowiązkowa.

"Opowieści kryminalne i tajemnicze" są moją pierwszą stycznością z Edgarem Allanem Poe. W książkach wciąż mnie zachwyca to, że udaje się im ująć na zawsze myśli i idee ludzi, którzy od dawna nie żyją. Podróż do XIX wieku była bardzo intrygująca. Cieszę się, że miałam okazję przeczytać pierwszy kryminał i obserwować kreację pierwszego detektywa. Zresztą duet narrator - Dupin...