Szczerze mówiąc, to nie wiem co sądzić o tej książce. Z jednej strony jest naprawdę mądra i pouczająca, z drugiej jednak nie przekonała mnie do siebie. Może jestem na nią za duża, bo jest napisana w dziecięcym języku, a z drugiej może za mała, bo dorośli pewnie by ją zrozumieli. Ja miałam z tym problem. Jest tu dużo przenośni, obrazowania, jak na przykład strumień dobrostanu, czy jakieś światełka czegośtam... nie ułatwiało mi to czytania. Zacytuję tutaj fragment, przy którym praktycznie się złamałam, że wypuszczają takie książki do sprzedaży: "Saro, gdy ktoś mówi "nie" rakowi, to tak naprawdę stawia opór strumieniowi [dobrostanu]. Gdy ktoś mówi "nie" morderstwom, sprzeciwia się biedzie, to również nie pozwala płynąć strumieniowi(...)"
To znaczy, że mamy spokojnie patrzeć jak kogoś zabijają, zwierzęta czy ludzie giną z głodu, nie przejmować się tym, bo taka jest kolej rzeczy? Nie powinno się mówić "nie" tylko "tak"? Nie rozumiem tego... Przecież są prawa człowieka, którym tak książka się sprzeciwia. Jesteś nieuleczalnie chory? Nie mów "nie" białaczce, przecież trzeba mówić "tak"! Po prostu mnie to dobija...
Zdarzały się też oczywiście fragmenty naprawdę mądre, które były takie życiowe, na przykład: "Możesz spędzić całe życie, analizując, które zachowania są odpowiednie, a które nie, i w jakich warunkach są one właściwe, a w jakich niedopuszczalne. Nauczyłem się, że każda chwila spędzona nad usprawiedliwianiem złego poczucia jest stracona. Im szybciej dojdziesz do lepszego samopoczucia, tym lepsze stanie się twoje życie i tym więcej możesz zaoferować innym." Mądre słowa, tak mi się wydawało w pierwszej chwili. Jednak jak się zastanowiłam, to doszłam do wniosku, że nie do końca. Jeżeli jestem smutna i zmartwiona czy załamana, to tracę cenny czas i powinnam szybko się uśmiechnąć i iść dalej. Ale co jeśli jest sytuacja poważna, powiedzmy umiera ktoś bliski, to jak mam być pogodnym człowiekiem, skoro życie wydaje się bez sensu? Każdy potrzebuje chwili spokoju ciszy i samotności i nie powinno się na siłę uśmiechać, jeżeli nie ma powodu. Przecież można usprawiedliwić swoje złe samopoczucie bardzo często. Jak dzieje się krzywda, to chyba nikt nie będzie się uśmiechał. Więc wydaje mi się, że każdy może od czasu do czasu być smutny, zły czy przygnębiony...
Ta powieść nie była dobrym wyborem, chociaż miałam do niej tak wiele nadziei związanych z tytułową bohaterką, moją imienniczką. Tymczasem kompletnie nie przypadła mi do gustu i nie mam ochoty jej więcej czytać.

Szczerze mówiąc, to nie wiem co sądzić o tej książce. Z jednej strony jest naprawdę mądra i pouczająca, z drugiej jednak nie przekonała mnie do siebie. Może jestem na nią za duża, bo jest napisana w dziecięcym języku, a z drugiej może za mała, bo dorośli pewnie by ją zrozumieli. Ja miałam z tym problem. Jest tu dużo przenośni, obrazowania, jak na przykład strumień...