Piknik na skraju drogi

Brać, czytać, nie zastanawiać się. Rewelacja.

Brać, czytać, nie zastanawiać się. Rewelacja.

Pokaż mimo to

Tylko najlepsze dzieła mają w sobie coś nieuchwytnego ; gdzie opowiadana historia jest tylko jakby pretekstem do głębszych doznań; jak dla mnie jedna z najlepszych powieści jakie kiedykolwiek powstały

Tylko najlepsze dzieła mają w sobie coś nieuchwytnego ; gdzie opowiadana historia jest tylko jakby pretekstem do głębszych doznań; jak dla mnie jedna z najlepszych powieści jakie kiedykolwiek powstały

Pokaż mimo to

Jak nie lubię książek w stylu post-apo, tak świat tej książki mnie oczarował i zupełnie zaskoczył.

Jak nie lubię książek w stylu post-apo, tak świat tej książki mnie oczarował i zupełnie zaskoczył.

Pokaż mimo to

Zupełnie inne podejście do tematu s-f.

Zupełnie inne podejście do tematu s-f.

Pokaż mimo to

Cóż, mnie ten klasyk nie oczarował, a śmiertelnie znudził. Tak samo jak Philip K. Dick. Nie dla mnie moralizatorsko - narkotyczne klimaty.

Cóż, mnie ten klasyk nie oczarował, a śmiertelnie znudził. Tak samo jak Philip K. Dick. Nie dla mnie moralizatorsko - narkotyczne klimaty.

Pokaż mimo to

Druga lektura kultowe już książki duetu rosyjskich klasyków sci-fi właściwie tylko umocniła moje wcześniejsze stanowisko wobec tej krótkiej powieści. Nawet jeśli książka sama w sobie jest „jedynie” nieźle napisana, momentami nieangażująca, to wniosła do kanonu literatury fantastyki naukowej bardzo ważne dwa „tropy” i – to trzeba przyznać – ograła go w kilku momentach tak barwnie i malowniczo, że książkę kupuje się mimo jej szorstkiego stylu autorów. Poza tym - jest klimatycznie, czasami nawet bardzo.

W świecie przedstawionym dochodzi do Lądowania, krótkiego i nagłego pojawienia się wyższej siły – co ciekawe, wcale nie tak jednoznacznie rozumianej jako istoty pozaziemskie – po którym w jej Strefie zostają niezrozumiałe, łamiące prawa fizyki anomalie i artefakty. Okoliczna ludność zdaje się naznaczona być czymś w rodzaju promieniowania, po którym rodzi chore i odmienione potomstwo; wojsko i naukowcy odgradzają powoli Strefę, aby jej dobra nie wpadły w rąk Stalkerów, osobników wykradających bezcenne przedmioty. To właśnie motyw Stalkera to jeden ze wspomnianych przeze mnie tropów przełomowych. Strugaccy nie piszą może wybitnie, ale stworzyli charakterystyczny archetyp osobnika zapuszczającego się w niezrozumiałe, tajemnice miejsce celem zdobycia bezcennych dóbr. To proste, szorstkie w obyciu typy, tworzące owianą tajemnicą jak Strefa grupę, o własnych zwyczajach, ksywkach i na slangu. Męskie i ryzykujące własnym życiem, zdolne do natychmiastowego bezruchu. Ten archetyp w książce zresztą ukazany jest na przestrzeni czasu. Z czasem pierwotni stalkerzy nie znajdują podobnego im następstwa pokoleniowego. Strefa zostaje mocno odgrodzona, nie wiadomo również jak wiele w niej cennych rzeczy zostało, więc coraz żywsze są te mityczne, owiane przesądami artefakty, tworzące niemal mitologie stalkerów. Nowy typ stalkera to typ obrotnego playboya w garniturze, których nie brudzi sobie rąk, wysługując coraz skuteczniejszymi automatami.

Książkę wyszczególniłbym na trzy części. Pierwsza to przykuwające uwagę, ale szczerze mówiąc takie sobie, dosyć obszerne względem całości wprowadzenie. W drugiej mamy jeden z wyraźniejszych przeskoków czasowych przekuwający archetyp stalkera w coś nowego oraz kultową, zasadniczą w książce rozmowę, która poprzez celne i barwne porównania tworzy wywód logiczny – bardzo uniwersalny – na temat kontaktu z wyższą siłą. Względem niej mielibyśmy być jak zwierzęta leśne, które zastały ślady pomniku po ludziach, którzy zniknęli tak szybko jak się pojawili, by próbować zrozumieć działanie zapalniczek, koszy czy butelek po coca-coli. Jednocześnie taki kontakt daje możliwość nagłego skoku cywilizacyjnego, nawet jeśli używa się przedmiotów po obcych wbrew ich rzeczywistemu przeznaczeniu. To jest ten drugi trop.

Trzecia część książki to ukazanie wyprawy stalkera po bezcenny artefakt, swoiste pożegnanie ze stalkerstwem i klmatyczne ukazanie tego fachu. Protagonista i jego młody towarzysz wyruszają w podróż, która nadaje całości książki sens i wymowę, nawet jeśli wnioski są trochę... płytkie?

Niezłe (tylko?) sci-fi od strony rzemieślniczej; wyśmienite motywy przewodnie i klimat – klasyka.

Druga lektura kultowe już książki duetu rosyjskich klasyków sci-fi właściwie tylko umocniła moje wcześniejsze stanowisko wobec tej krótkiej powieści. Nawet jeśli książka sama w sobie jest „jedynie” nieźle napisana, momentami nieangażująca, to wniosła do kanonu literatury fantastyki naukowej bardzo ważne dwa „tropy” i – to trzeba przyznać – ograła go w kilku momentach tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa wizja kontaktu z cywilizacją pozaziemską. Im więcej wiemy, tym bardziej świadomi jesteśmy jak mało wiemy. I tą pokorą wobec nieznanego, niezbadanego i niezrozumiałego jest przesiąknięta ta książka. Czasem wręcz odnosi się wrażenie, że rozmiar tej pokory jest przesadny i przeradza się w chorobliwy, paranoiczny kompleks "ludzkości". Czy faktycznie największym osiągnięciem ludzkości jest to że przetrwała i chce nadal przetrwać ? Pewnie ten pesymizm Strugackich uzasadnia kontekst historyczny, wszak tworzyli w czasach zimnej wojny.
Co by jednak nie mówić i czego by nie napisać, to pozycja absolutnie obowiązkowa dla fana SCI-FI, a pozostałym czytelnikom również gorąco polecam :)

Bardzo ciekawa wizja kontaktu z cywilizacją pozaziemską. Im więcej wiemy, tym bardziej świadomi jesteśmy jak mało wiemy. I tą pokorą wobec nieznanego, niezbadanego i niezrozumiałego jest przesiąknięta ta książka. Czasem wręcz odnosi się wrażenie, że rozmiar tej pokory jest przesadny i przeradza się w chorobliwy, paranoiczny kompleks "ludzkości". Czy faktycznie największym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bracia Strugaccy to jedni z najpopularniejszych pisarzy fantastyki, tworzący dość specyficzne, klimatyczne i bardzo ciekawe książki. Kiedyś, dawno temu, czytałem ich "Ślimaka na zboczu", którego chyba wtedy jeszcze nie zrozumiałem w pełni, ale właśnie przez ten klimat i jakąś taką dziwaczną odmienność czytało mi się ją bardzo dobrze. "Piknik na skraju drogi", na którym wyrosła popularne seria "S.T.A.L.K.E.R.", miał być tą następną, po którą sięgnę. Jedna z najpopularniejszych, najlepiej ocenianych i najczęściej czytanych książek rosyjskich braci w końcu doczekała się mojej uwagi.

Powieść ta przedstawia sytuację na Ziemi, która zaistniała po wylądowaniu obcych i opuszczeniu przez nich naszej planety. Nic nie wiadomo, kim byli Ci obcy, tylko że pozostawili po sobie sporo dziwnych i tajemniczych śladów w sześciu miejscach, które nazwano Strefami Lądowania. Ślady te występują w postaci różnych tajemniczych przedmiotów, które są badane przez naukowców. Oficjalnie Strefy te nie są dostępne dla ludzi i surowo karane jest wybieranie się do nich. Jedynie personel Międzynarodowego Instytutu Cywilizacji Pozaziemskich może tam przebywać. Jednakże są osoby, które nic sobie nie robią z zakazów i decydują się na nielegalne wyprawy i wynoszenie ze stref obcych przedmiotów, które dają sporo profitów. Osoby te nazywane są stalkerami i poznamy kilku z nich. Głównym zaś jest Red Shoehart. Fabuła powieści skupia się na jego osobie, przedstawia niektóre wyprawy do Strefy blisko miejscowości Harmont oraz konsekwencje wynikające z tych wypraw, które dotkną Reda.

Ogólnie rzecz biorąc książka bardzo dobra. Pomysł na fabułę bardzo oryginalny. Skażone strefy, inna koncepcja obcych i ich ingerencji w ludzkie życie i naszą planetę, ciekawe artefakty, bohaterowie przekonujący i barwni, ich wyprawy mrożące krew w żyłach. Jest klimatycznie, nieco momentami metaforycznie, bardzo emocjonująco. Książka daje do myślenia nad ludzkim postępowaniem i jego motywami oraz człowieczeństwem. Klasyka science fiction, którą warto poznać. Fani gatunku powinni przeczytać koniecznie. Sam zaś kiedyś jeszcze na pewno do niej wrócę.

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2020/09/piknik-na-skraju-drogi-arkadij.html

Bracia Strugaccy to jedni z najpopularniejszych pisarzy fantastyki, tworzący dość specyficzne, klimatyczne i bardzo ciekawe książki. Kiedyś, dawno temu, czytałem ich "Ślimaka na zboczu", którego chyba wtedy jeszcze nie zrozumiałem w pełni, ale właśnie przez ten klimat i jakąś taką dziwaczną odmienność czytało mi się ją bardzo dobrze. "Piknik na skraju drogi", na którym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W ramach wyzwania #czytampostapozunseriouspl postanowiłam sprawdzić jak po latach „trzyma się” Piknik na skraju drogi braci Strugackich. Świetna powieść napisana w 1972 roku, która nie tylko „namieszała mi w głowie ;)”, ale też odniosła niebywały sukces na świecie. Czego potwierdzeniem może być nakręcony na jej motywach film, czy też gry komputerowe (S.T.A.L.K.E.R.: Cień Czarnobyla, S.T.A.L.K.E.R.: Czyste Niebo, S.T.A.L.K.E.R.: Zew Prypeci, S.T.A.L.K.E.R. 2).

Witajcie w Strefie.
Obcy wylądowali na Ziemi. Nie zabawili jednak zbyt długo na tym łez padole. Zwinęli swoje manatki i pozostawili w miejscu lądowania dziwne i zabójcze anomalia, a także „kosmiczne śmieci”. Śmieci, które wykazują niezwykłe właściwości. I właśnie artefakty stały się obiektem pożądania nie tylko pracowników Międzynarodowego Instytutu Cywilizacji Pozaziemskich, ale przede wszystkim stalkerów, którzy nie wahają się narażać własnego życia, by wywieźć z zamkniętej Strefy cenne znalezisko.

Jak wino. ;)
Mimo swoich już prawie pięćdziesięciu lat, tytuł „trzyma się” znakomicie.

Duża w tym zasługa niezwykłego klimatu, który tworzy się wokół strefy lądowania, słowiańskiego humoru i całkiem wartkiej akcji. Do tego dochodzi również niebanalny pomysł na fabułę, fenomenalne opisy anomalii, o które możemy „potknąć się” w Strefie, modele zachowania stalkerów, które pozwalają na przetrwanie i oczywiście sami bohaterowie.

Bo Piknik na skraju drogi to tak naprawdę książka o ludziach. O ich emocjach, uczuciach i granicach, jakie są w stanie przekroczyć dla pieniędzy. Pokazuje pięknie też, jak w takich miejscach tworzy się rynek. Zona stworzyła nie tylko stalkerów, ale także ich zleceniodawców i odbiorców wyniesionych ze strefy dóbr.

Dlatego mogę Wam napisać tylko jedno. Jeżeli nie mieliście jeszcze okazji zapoznać się z Piknikiem na skraju drogi braci Strugackich, to koniecznie powinnyście nadrobić, to niedopatrzenie. Gorąco polecam!

http://unserious.pl/2020/09/piknik-na-skraju-drogi/

W ramach wyzwania #czytampostapozunseriouspl postanowiłam sprawdzić jak po latach „trzyma się” Piknik na skraju drogi braci Strugackich. Świetna powieść napisana w 1972 roku, która nie tylko „namieszała mi w głowie ;)”, ale też odniosła niebywały sukces na świecie. Czego potwierdzeniem może być nakręcony na jej motywach film, czy też gry komputerowe (S.T.A.L.K.E.R.: Cień...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka, która nigdy się nie zestarzeje.
Moje pierwsze skojarzenie. Myślę, że to jeden z pionierskich pomysłów na stalkera wykorzystanych później przez innych pisarzy np. M. Gołkowski i jego Zona w okolicach Czarnobyla (przeczytane z przyjemnością).
W moim wydaniu dołączone jest dość ciekawe opowiadanie „Las”.
Plusy:
- swoista metafora Pikniku, gdzie człowiek to marny robaczek, próbujący wykorzystać resztki po imprezie o wiele bardziej rozwiniętej cywilizacji;
- rewelacyjny pomysł na fabułę, miejsce lądowania obcej cywilizacji, które stało się śmiertelnie niebezpieczne;
- opis poruszania się i metod zachowania, żeby przeżyć w Stefie Lądowania;
- Strefa kusi, wabi i pociąga jak najlepsza kochanka;
- dla mnie świetny opis „anomalii” występujących w Strefie;
- „czarci pudding”, osobliwe grawitacje, zmartwychwstańcy to tylko niektóre pomysły na zagrożenia;
- jak wiele jesteśmy w stanie zrobić i poświęcić dla pieniędzy;
- główny bohater Red Shoehart i jego wewnętrzna przemiana;
- obnażenie cech człowieka, zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych.
Minus - szkoda, że tak krótka, bo czyta się rewelacyjnie.
Ogółem książka bardzo dobra.

Klasyka, która nigdy się nie zestarzeje.
Moje pierwsze skojarzenie. Myślę, że to jeden z pionierskich pomysłów na stalkera wykorzystanych później przez innych pisarzy np. M. Gołkowski i jego Zona w okolicach Czarnobyla (przeczytane z przyjemnością).
W moim wydaniu dołączone jest dość ciekawe opowiadanie „Las”.
Plusy:
- swoista metafora Pikniku, gdzie człowiek to marny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to