Piknik na skraju drogi

Obiecujący początek, nuda przez sto stron, potem dający do myślenia dialog dwu postaci (przypadkowe spotkanie, niezwiązane z fabułą!), który wyjaśnia tytuł książki i faktycznie jest świetna metaforą kontaktu obcych z ludźmi, a potem znowu dalszy ciąg fabuły, która urywa się bez sensu, nie zamyka żadnych wątków i donikąd nie prowadzi. Czyli na 170 stron, może z 10 jest wartych uwagi.
Reasumując: intelektualnie świetnie, a literacko do dupy. Jeśli miałbym komuś polecić to tylko odsyłając do barowej rozmowy noblisty z Richardem.

Obiecujący początek, nuda przez sto stron, potem dający do myślenia dialog dwu postaci (przypadkowe spotkanie, niezwiązane z fabułą!), który wyjaśnia tytuł książki i faktycznie jest świetna metaforą kontaktu obcych z ludźmi, a potem znowu dalszy ciąg fabuły, która urywa się bez sensu, nie zamyka żadnych wątków i donikąd nie prowadzi. Czyli na 170 stron, może z 10 jest...

Stare dobre sf.
Dobrze się zestarzało, jest pytanie o miejsce człowieka we wszechświecie, jest ciekawy język, są dobrze nakreśleni bohaterowie. Czego więcej chcieć od książki sprzed 50 lat o obszerności ledwie 170 stron?

Stare dobre sf.
Dobrze się zestarzało, jest pytanie o miejsce człowieka we wszechświecie, jest ciekawy język, są dobrze nakreśleni bohaterowie. Czego więcej chcieć od książki sprzed 50 lat o obszerności ledwie 170 stron?

Klasyka radzieckiego SF. Warto znać jeśli się jest fanem gatunku.

Klasyka radzieckiego SF. Warto znać jeśli się jest fanem gatunku.

Znakomita powieść science fiction z 1971 roku autorstwa Arkadego i Borisa Strugackich (powszechnie znanych jako Bracia Strugaccy), powszechnie uważana za jedno z najważniejszych rosyjskich dzieł tego gatunku.

Akcja powieści zaczyna się dziesięć lat po tym, jak coś obcego (nazywanego przez naukowców-człowieka Przybyszem) bardzo krótko (około 12-24 godzin) wylądowało w 6 różnych miejscach na Ziemi (nazywanych przez ludzkich naukowców Strefami Nawiedzenia). Głównym bohaterem powieści jest Redrick „Red” Schuhart, doświadczonego stalker, który przewodził i przetrwał wiele ekspedycji do Strefy, gromadząc cenne artefakty. Zatrudniony jest też jako asystent laboratoryjny w Międzynarodowym Instytucie Kultur Pozaziemskich, na skraju Strefy Nawiedzenia w Kanadzie. Instytut bada przedmioty odzyskane ze Strefy oraz podejmuje próby formułowania teorii na temat całego wydarzenia.

Tyle tytułem wprowadzenia - treścią powieści staje się jednak nie tylko warstwa przygodowa, szaleństwo stalkerów, opisy artefaktów, poszukiwanie ich źródła i mocy, a także próba zrozumienia funkcji wielu z nich. Nie ma tutaj efektownych walk, przerażających obcych, czy zapierającej dech w piersiach akcji, jest natomiast wiele przemyśleń egzystencjalnych, symboli etc. – innymi słowy wszystko to, z czego znane jest rosyjskie sci-fi. Tym co czyni tę powieść prawdziwie wspaniałą jest warstwa filozoficzna. Opowiada o najstraszliwszej konstatacji, do której dotarł wcześniej H.P. Lovecraft: o grozie bycia niczym. Ludzkość to tylko mrówki, które pozostałości po pikniku biorą za przejaw łaski albo gniewu bogów. Nie zdają sobie nawet sprawy z tego, że nigdy nic nie znaczyły, i nigdy nic znaczyć nie będą. Tak oto opowiada jeden z bohaterów:

Z przesieki na polanę wjeżdża samochód, z samochodu wysiada młodzież, butelki, koszyki z prowiantem, dziewczyny, tranzystory, kamery filmowe… Rozpalają ognisko, stawiają namioty, gra muzyka. A rankiem odjeżdżają. Zwierzęta, ptaki i owady, które przez całą noc ze zgrozą obserwowały to, co się działo, wyłażą ze swoich kryjówek. I cóż widzą? Na trawie kałuża oleju, rozlana benzyna, leżą nieprzydatne już świece i filtry olejowe. Poniewierają się stare szmaty, przepalone żarówki, ktoś zgubił klucz francuski. Z opon spadło błoto przywiezione z niewiadomych bagien… no, sam rozumiesz, ślady ogniska, ogryzki jabłek, czyjaś chusteczka do nosa, czyjś scyzoryk, podarte przedwczorajsze gazety, bilon, zwiędłe kwiaty z innych lasów…

Postaci stalkerów weszły już na trwałe do naszej (pop)kultury, obcujemy z nimi w grach komputerowych, innych powieściach, filmach i twórczości muzycznej. Jacek Kaczmarski śpiewał:

Dlatego – mimo druty, wieże i strażnice
Tam chcemy dotrzeć, gdzie nam dotrzeć zabroniono;
Bezużyteczne, śmieszne posiąść tajemnice
Byleby jeszcze raz gorączką tęskną płonąć
Nim podmuch jakiś strzepnie chwiejne potylice

Strefa symbolizuje dla nich nowe możliwości, nadzieję na coś niezwykłego, dotąd nieodkrytego. W Zonie może zdarzyć się wszystko, podczas gdy w świecie zewnętrznym, na stalkerów czeka zwykłe, zdecydowanie mniej ekscytujące życie i, jak w przypadku Reda, kiepsko płatna płaca w roli laboranta.

Dla wielu zapewne wzruszająca okaże się końcowa scena powieści, kiedy Red dociera do magicznej Złotej Kuli spełniającej wszelkie pragnienia. Mężczyzna, który przez całe życie liczył na coś więcej, coś niezwykłego, kiedy otrzyma już możliwość dostania wszystkiego, czego zapragnie, po prostu zamiera. Jeden z blogerów zastosował tu porównanie do sceny z "Mrocznego Rycerza" i wypowiedzi Jokera, w której porównuje się on do psa, który gdyby dogonił w końcu samochód, nie wiedziałby, co z nim zrobić. Podobnie też jak w filozofii Hegla okazuje się, że tragedia to nie jest starcie dobra ze złem, ale starcie dwóch dóbr. Losy Reda Shoeharta to tragiczna historia, w której nadzieja staje się całym sensem życia, a wybór u kresu drogi okazuje się niemożliwością.

Znakomita powieść science fiction z 1971 roku autorstwa Arkadego i Borisa Strugackich (powszechnie znanych jako Bracia Strugaccy), powszechnie uważana za jedno z najważniejszych rosyjskich dzieł tego gatunku.

Akcja powieści zaczyna się dziesięć lat po tym, jak coś obcego (nazywanego przez naukowców-człowieka Przybyszem) bardzo krótko (około 12-24 godzin) wylądowało w 6...

Mogę napisać tylko to samo co inni, dający podobną ocenę. Książka prowadzona chaotycznie, momentami ciężko się połapać, roździały rozpoczynane i zakańczane bez większego sensu. Nie rozumiem tak wysokiej oceny dla tej książki.

Mogę napisać tylko to samo co inni, dający podobną ocenę. Książka prowadzona chaotycznie, momentami ciężko się połapać, roździały rozpoczynane i zakańczane bez większego sensu. Nie rozumiem tak wysokiej oceny dla tej książki.

Trochę się męczyłem czytając ten chaos jednakże nie sposób odmówić historii klimatu grozy i mądrych myśli. Nie mój typ science-fiction, ale historię zapamiętam.

Trochę się męczyłem czytając ten chaos jednakże nie sposób odmówić historii klimatu grozy i mądrych myśli. Nie mój typ science-fiction, ale historię zapamiętam.

9/10 --> 10+/10 Dzieło kompletne. Książka, która nie dawała mi spokoju, i którą musiałem przeczytać ponownie. Jedyna, jaką przeczytałem więcej niż raz.

Historia o braku wyboru, dramacie człowieka wyniszczanego na każdym kroku, pragnącego zemsty, ale ostatecznie niezdolnego do czynienia zła, życiu w kompletnej szarości, gdzie niemożliwe jest postępowanie zgodnie z własnymi przekonaniami, bo jedyne, co się liczy to pieniądze i przeżycie, złudnej nadziei i w chwili dramatu próbowania wszystkiego, co możliwe, maleńkości i prymitywności gatunku ludzkiego, o podłości, chciwości, zarozumiałości i w końcu dobru, które skrywa się głęboko w każdym z nas.

Klimat tak gęsty, że można go kroić nożem, wyraźnie zarysowane, głębokie, ludzkie postacie, wszechobecne poczucie przerażenia pomieszanego z desperacją, a samo uniwersum - wszelkie artefakty i anomalie - niezwykle pomysłowe. A to wszystko w 150 (stu pięćdziesięciu!) stronach.

9/10 --> 10+/10 Dzieło kompletne. Książka, która nie dawała mi spokoju, i którą musiałem przeczytać ponownie. Jedyna, jaką przeczytałem więcej niż raz.

Historia o braku wyboru, dramacie człowieka wyniszczanego na każdym kroku, pragnącego zemsty, ale ostatecznie niezdolnego do czynienia zła, życiu w kompletnej szarości, gdzie niemożliwe jest postępowanie zgodnie z własnymi...

Piękna książka. Zarówno opis doświadczenia głównego bohatera, atmosfera grozy, tajemnicy właściwa sci-fi radzieckiemu, jak i głęboki humanizm tej książki zrobiły na mnie niesamowite wrażenie. Bardzo polecam.

Piękna książka. Zarówno opis doświadczenia głównego bohatera, atmosfera grozy, tajemnicy właściwa sci-fi radzieckiemu, jak i głęboki humanizm tej książki zrobiły na mnie niesamowite wrażenie. Bardzo polecam.

Yyyy... No nie mój styl książki. Jest chaos, dziwny nieco styl opowiadania, jakieś epitety wrzucane bez sensu i powodu. Tak coś jakby to jakiś kolezka spod monopolu opowiadał będąc na poziomie 1.5-2 promili. Nie tego się spodziewałem. Sama historia jest bardzo ciekawa i gdyby nie ten chaos wciągnęła by mnie bez reszty. Filozoficzne wnioski i zagadnienia też potrafią dać do myślenia. Czy warto przeczytać.... Hmm. I tak i nie. Książka mogłaby być krótsza o 50 stron i wiele by nie straciła gdyby powycinać te głupie gadki. wtedy byłaby znacznie lepsza wg mnie. Tak więc przymykajac oko na te bzdety może się podobać.

Yyyy... No nie mój styl książki. Jest chaos, dziwny nieco styl opowiadania, jakieś epitety wrzucane bez sensu i powodu. Tak coś jakby to jakiś kolezka spod monopolu opowiadał będąc na poziomie 1.5-2 promili. Nie tego się spodziewałem. Sama historia jest bardzo ciekawa i gdyby nie ten chaos wciągnęła by mnie bez reszty. Filozoficzne wnioski i zagadnienia też potrafią dać do...

Kiedy dawno, dawno temu czytałam "Piknik na skraju drogi" po raz pierwszy, było to dla mnie jak cios pięścią w żołądek. Przy kolejnej lekturze zachwyt i wstrząs są podobne. To właśnie lubię najbardziej: science fiction nie tyle o technologiach i strzelaniu, co o ludziach i ideach, o ludzkiej chciwości, zagubieniu we wszechświecie i rozpaczliwej nadziei.

Kiedy dawno, dawno temu czytałam "Piknik na skraju drogi" po raz pierwszy, było to dla mnie jak cios pięścią w żołądek. Przy kolejnej lekturze zachwyt i wstrząs są podobne. To właśnie lubię najbardziej: science fiction nie tyle o technologiach i strzelaniu, co o ludziach i ideach, o ludzkiej chciwości, zagubieniu we wszechświecie i rozpaczliwej nadziei.