Relacja podróżnicza w stylu retro. I to nie byle jaka. Opis podróży po Zakaukaziu ówczesnego kapitana Mieczysława Lepeckiego, adiutanta marszałka Piłsudskiego. Tereny opisane w książce do tego znajdowały się pod panowaniem ZSRR, z którym stosunki były wówczas wrogie.
Już sam sposób podróżowania byłby trudny do powtórzenia. Autor przepłynął bowiem Morze Czarne statkiem, a na miejscu dużo korzystał z pociągów.
Pod względem obiektywizmu książka może być niedościgłym wzorem nawet dla dzisiejszych autorów. Szczególnie hołdującym nacjonalistycznym poglądom i doszukującym się wszędzie politycznych spisków. Lepecki opisuje rzeczywistość taka, jaką ją widział, bez komentarzy czy wyjaśniania czegokolwiek lub polemiki z przytaczanymi poglądami. Można wręcz odnieść wrażenie, że cytowani rozmówcy skuteczniej pozwalają czytelnikowi zwrócić uwagę na jakiś sygnalizowany problem, niż czyniłby to narracyjny wywód autora wyjaśniający przyczyny i skutki danego zdarzenia lub sytuacji. Przykładem może być gruziński pop mówiący o dzwonach czy Ormianin stwierdzający, że u nich teraz Armenia i ludzie zapominają mówić po rosyjsku.
Widząc biedę i bolszewicką propagandę potrafi dostrzec też plusy, jakie tamtejsze tereny i ludność niejako „zawdzięczają” nowemu ustrojowi. Jednym z nich jest ormianizacja administracji w Armenii, a innym … to, że młodzi pobierają się kierując wyłącznie miłością. Bo nie ma już bogatych i wszyscy są równi. Widzi też, że centra dużych miast nie zerwały więzi z kulturą europejską, np. w erywańskiej operze wystawiano wówczas „Pajaców’ i „Fausta”. I że spośród wszystkich zakaukaskich nacji (Azerów nazywa Tiurkami – co uzasadnia chociażby fakt, że ich język jest najbliższy tureckiemu) nowe prządki w największym stopniu akceptują Ormianie, którzy najwięcej zyskali po upadku caratu i ochronie przed Turkami.
Mówi się, że podróże kształcą, a takie retrospektywne – tym bardziej, dając możliwość porównania z sytuacją sprzed prawie 90 lat. Pozycja naprawdę warta przeczytania.

Relacja podróżnicza w stylu retro. I to nie byle jaka. Opis podróży po Zakaukaziu ówczesnego kapitana Mieczysława Lepeckiego, adiutanta marszałka Piłsudskiego. Tereny opisane w książce do tego znajdowały się pod panowaniem ZSRR, z którym stosunki były wówczas wrogie.
Już sam sposób podróżowania byłby trudny do powtórzenia. Autor przepłynął bowiem Morze Czarne statkiem, a...

Czyta się lekko, ale to bardziej przewodnik napisany w 1935 roku (co ma swój urok podczas lektury w XXI wieku) niż wnikliwa analiza zastanej na Kaukazie rzeczywistości. 6/10 - można przeczytać. Polecam osobom, które odwiedziły opisywane miejsca,kilka smaczków z pewnością się odnajdzie.

Czyta się lekko, ale to bardziej przewodnik napisany w 1935 roku (co ma swój urok podczas lektury w XXI wieku) niż wnikliwa analiza zastanej na Kaukazie rzeczywistości. 6/10 - można przeczytać. Polecam osobom, które odwiedziły opisywane miejsca,kilka smaczków z pewnością się odnajdzie.

Postanowiłem przeczytać, bo dowiedziałem się, że książki Lepeckiego były w PRL zakazane, że był blisko Piłsudskiego, że….. (Wikipedia):
„Mieczysław Bohdan Lepecki (1897-1969) – podróżnik, pisarz, publicysta, major piechoty Wojska Polskiego… ….W latach 1931-1935 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych, gdzie był adiutantem marszałka Józefa Piłsudskiego. W okresie od czerwca do listopada 1935 roku przebywał, jako oficjalny przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych, w Brazylii, Argentynie i Paragwaju badając możliwości osadnictwa na terenach wskazanych przez polskie placówki konsularne… … W lipcu i sierpniu 1936 odbył podróż po Syberii śladami zesłania Marszałka Józefa Piłsudskiego oraz miejsc martyrologii powstańców i rewolucjonistów polskich.. W 1937 roku kierował rządową misją na Madagaskar – tzw. Komisją Studiów, której zadaniem było rozpoznanie możliwości pozyskania wyspy jako polskiej kolonii lub terenu osadnictwa żydowskiego w ramach hasła Żydzi na Madagaskar….”
Przyznajcie Państwo, że już ten drobny fragment życiorysu fascynuje, a jednocześnie świadczy o zaufaniu najwyższych władz Polski do autora.
Na LC ta, wydana w 2012 roku, książka ma 6,16 (19 ocen i 2 opinie),przeto moja rola jest ważna.
Ciekawostki: np. sowiecka Ukraina (rok 1934),a tam (s.12,8 z 216 ebook):
„..Jedyną plagą są tak zwani “fryzjerzy“, czyli złodzieje zboża na pniu. Nocami włóczą się oni po polach z workami oraz nożycami i wystrzygują kłosy… …“fryzjerzy“ cieszą się sympatją ogółu, zwłaszcza, gdy nachodzą majątki państwowe…”
Gruzja (s.78,3):
„…Jednostkowcy to ci, którzy nie chcą należeć do kolektywów (kołchozów) i są wskutek tego narażeni na ucisk fiskalny, oraz pozbawieni możności korzystania z pomocy państwowej w nabywaniu narzędzi rolniczych. Nic więc dziwnego, że staruch nie miał młócarni i że musiał później jeść chleb z pszenicy, powalanej łajnem bawołem…”
Trzeba przyzwyczaić się do stylu reporterskiego Lepeckiego, który Kapuścińskim nie jest. Zamiast barwnych fabularyzowanych reportaży dostajemy wiedzę encyklopedyczną z naciskiem na historię poszczególnych miejsc. Do tego autor nie ukrywa niechęci nie tylko do sowietów, lecz w ogóle do tubylców, jak i do obsesyjnego strachu przed „dysenterją” skutkującego odmową spożywania jakiegokolwiek poczęstunku. Z mojego punktu widzenia obsesje autora roztaczają się też na nagminne szukanie Polaków i polskości, co sprawia wrażenie prowincjusza w wielkim mieście.
Nie będę dalej marudził, a podsumuję, że ja, mający wolny czas emeryt, przeleciałem z ciekawością, bo to zaledwie 216 stron, lecz mimo to książki nie polecam, bo wiadomości na temat poszczególnych miejscowości czy republik, podaje więcej nawet Wikipedia, a sposób podania jest dla nas przyzwyczajonych do Jagielskiego, Kapuścińskiego i wielu innych, nie do zaakceptowania. Aby nie zrazić poszukiwaczy staroci daję 5/10

Postanowiłem przeczytać, bo dowiedziałem się, że książki Lepeckiego były w PRL zakazane, że był blisko Piłsudskiego, że….. (Wikipedia):
„Mieczysław Bohdan Lepecki (1897-1969) – podróżnik, pisarz, publicysta, major piechoty Wojska Polskiego… ….W latach 1931-1935 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych, gdzie był adiutantem marszałka...

Książka znanego międzywojennego podróżnika oraz adiutanta marszałka Józefa Piłsudskiego. Książka nie jest krytyką reżimu sowieckiego, ale jej również nie wychwala, jest opowieścią wakacyjnej podróży autora w rejon Kaukazu.Pan Lepecki opisuje jak widzi Kaukaz z roku 1934 i to wg. mnie jest ciekawe i na to trzeba zwrócić uwagę i przez pryzmat tego trzeba na nią patrzeć. Polecam ale bardziej jako ciekawostkę lub uzpełnienie wiedzy już posiadanej.

Książka znanego międzywojennego podróżnika oraz adiutanta marszałka Józefa Piłsudskiego. Książka nie jest krytyką reżimu sowieckiego, ale jej również nie wychwala, jest opowieścią wakacyjnej podróży autora w rejon Kaukazu.Pan Lepecki opisuje jak widzi Kaukaz z roku 1934 i to wg. mnie jest ciekawe i na to trzeba zwrócić uwagę i przez pryzmat tego trzeba na nią patrzeć....