Jeżeli znasz trochę Tatry, chodzisz po nich, ta książka Cię zachwyci...
Jeżeli nie znasz Tatr, może uznasz, że jest tylko bardzo dobra...

Jeżeli znasz trochę Tatry, chodzisz po nich, ta książka Cię zachwyci...
Jeżeli nie znasz Tatr, może uznasz, że jest tylko bardzo dobra...

Obowiązkowa lektura dla wszystkich "góromaniaków" :) Jeśli ktoś czerpie przyjemność z chodzenia tatrzańskimi szlakami, to tutaj znajdzie wiele opowieści, jak po górach chadzało sie onegdaj :) Dwie pierwsze części skupiają się na wypadkach w Tatrach, na pokazaniu jak kształtował sie TOPR i jak kiedyś udzielano w górach pomocy potrzebującym. Można też poznać motywacje ludzi gór, ich sposób myślenia czy działania. Ostatnia część, niedokończona "Skalne Lato" chyba najbardziej przypadła mi do gustu. Tutaj abstrahując już od dramatycznych wypadków poznajemy miłość samego autora do Tatr. Fajnie się czyta, jeśli ktoś kojarzy chociaż mniej więcej miejsca wspomniane w książce. Jeśli ktoś nie był nigdy w Tatrach i nie kojarzy tych miejsc, to moze czuć się osaczony ilością informacji i zdarzeń.

Obowiązkowa lektura dla wszystkich "góromaniaków" :) Jeśli ktoś czerpie przyjemność z chodzenia tatrzańskimi szlakami, to tutaj znajdzie wiele opowieści, jak po górach chadzało sie onegdaj :) Dwie pierwsze części skupiają się na wypadkach w Tatrach, na pokazaniu jak kształtował sie TOPR i jak kiedyś udzielano w górach pomocy potrzebującym. Można też poznać motywacje ludzi...

Raczej dla tych, którzy znają Tatry i mają pojęcie o chodzeniu po górach. Zmieniła się technika, ale charaktery i zachowania chodzących po górach nie.

Raczej dla tych, którzy znają Tatry i mają pojęcie o chodzeniu po górach. Zmieniła się technika, ale charaktery i zachowania chodzących po górach nie.

Trochę się wahałam, czy sięgnąć po tę książkę, zniechęcona przydługą i niezbyt ciekawą lekturą "Wołania w górach" Jagiełły. Zaryzykowałam jednak i nie żałuję, bo Żuławski ma swój kompletnie inny i - co tu dużo mówić -zdecydowanie lepszy styl pisania. Biorąc pod uwagę, jak lekkim językiem napisano "Trylogię tatrzańską", aż nie chce się wierzyć, że ta książka powstała kilkadziesiąt lat temu!
Pierwsza część Trylogii nosi tytuł "Sygnały ze skalnych ścian" - Żuławski opowiada o górskich akcjach ratunkowych i radości płynącej z ratowania ludzi. Następnie "Tragedie tatrzańskie", czyli ta smutna część ratownictwa, która polega bardziej na znoszeniu zwłok niż pomocy żyjącym... Niektóre z historii rozpoznawałam z lektury "Wołania w górach", jednak piórem Żuławskiego czytało się je znacznie lepiej, pobudzały wyobraźnię i rodziły emocje. "Trylogia tatrzańska" kończy się na "Skalnym lecie", autor cofa się w czasie do swojej wczesnej młodości i długiej przerwy wakacyjnej, którą postanowił spędzić na wspinaczce w Tatrach. "Skalne lato" jest niestety nieukończone - urywa się, kiedy pełen entuzjazmu Żuławski planuje kolejną wspinaczkę... Autor nie zdążył napisać więcej, zanim zginął w górach. Niesamowita szkoda, bo lektura bardzo wciąga i przerwanie jej niemalże w środku akapitu, przerwanie ze świadomością, że to przez śmierć autora - bohatera, którego już zdążyło się polubić...pozostawia to smutne wrażenie po skończonej książce. Jednak mimo tego wrażenia, szczerze polecam lekturę "Trylogii tatrzańskiej" - choćby po to, by zobaczyć, jak wyglądało taternictwo w pierwszej połowie ubiegłego stulecia i zdać sobie sprawę, jak wiele się w Tatrach zmieniło.

Trochę się wahałam, czy sięgnąć po tę książkę, zniechęcona przydługą i niezbyt ciekawą lekturą "Wołania w górach" Jagiełły. Zaryzykowałam jednak i nie żałuję, bo Żuławski ma swój kompletnie inny i - co tu dużo mówić -zdecydowanie lepszy styl pisania. Biorąc pod uwagę, jak lekkim językiem napisano "Trylogię tatrzańską", aż nie chce się wierzyć, że ta książka powstała...

Tę pozycję czytałem już drugi raz. Kiedyś w czasach licealnych byłem zachwycony. Teraz mniej.
Piękny język, opis świata, którego już nie ma, sporo ciekawych historii, ale w sumie pod koniec czytania tej małej trylogii, było już trochę monotonnie.
Dla kogoś, kto jeszcze nie czytał, a kocha Tatry, pozycja obowiązkowa.

Tę pozycję czytałem już drugi raz. Kiedyś w czasach licealnych byłem zachwycony. Teraz mniej.
Piękny język, opis świata, którego już nie ma, sporo ciekawych historii, ale w sumie pod koniec czytania tej małej trylogii, było już trochę monotonnie.
Dla kogoś, kto jeszcze nie czytał, a kocha Tatry, pozycja obowiązkowa.

Jest to pięknie i emocjonalnie pokazana pasja człowieka, która staje się sposobem życia. Każda strona tej książki przesiąknięta jest oddaniem, miłością i szacunkiem do gór.

Jest to pięknie i emocjonalnie pokazana pasja człowieka, która staje się sposobem życia. Każda strona tej książki przesiąknięta jest oddaniem, miłością i szacunkiem do gór.

Tak naprawdę są to trzy książki (trzy zbiory opowieści),ale nieprzypadkowo zebrane w jedną całość i bardzo słusznie zebrane, gdyż razem tworzą wyjątkowe, przekrojowe dzieło - jedną z najlepszych książek o tematyce górskiej, w tym chyba najlepszą tatrzańską. Literaturę, która nic się nie zestarzała. Ani jej treść, ani, o dziwo, język. I która wciąż może ludzi dużo nauczyć. Największe wrażenie robią oczywiście pasjonujące i przejmujące "Tragedie tatrzańskie" - idealnie wpasowane pomiędzy doskonale wprowadzające w temat i zaostrzające apetyt "Sygnały ze skalnych ścian" a tchnące młodzieńczym zapałem i miłością do wspinaczki "Skalne lato" (dzieła Żuławskiego są ułożone chronologicznie - w kolejności ich napisania - i opatrzone bezcennymi przypisami redakcyjnymi). Ano. Miejmy się na baczności, bądźmy przygotowani, nie wstydźmy się bać, ale nie bójmy się też cieszyć magią gór i górami napawać, kochajmy, po prostu z głową, a jednocześnie ze świadomością, że wypadki się zdarzają i czasem nie da się ich uniknąć. Jak to w życiu. Myślę, że Żuławski byłby zadowolony z takiego - nasuwającego się w trakcie lektury - przesłania.

Uwaga na marginesie: Od niedawna książka jest dostępna także w wersji elektronicznej, ale mimo iż nie powala jakością zdjęć (co innego ich treścią. na przykład Giewont widziany z niezabudowanej jeszcze Krupowej Równi robi ogromne wrażenie),a ja decyduję się na papier już tylko w drodze wyjątku, w tym wypadku wciąż wybrałabym papier. Chociaż wcale nie wykluczam dodatkowego zaasekurowania się ebookiem. Do pewnych fragmentów na bank będę wracać.

Tak naprawdę są to trzy książki (trzy zbiory opowieści),ale nieprzypadkowo zebrane w jedną całość i bardzo słusznie zebrane, gdyż razem tworzą wyjątkowe, przekrojowe dzieło - jedną z najlepszych książek o tematyce górskiej, w tym chyba najlepszą tatrzańską. Literaturę, która nic się nie zestarzała. Ani jej treść, ani, o dziwo, język. I która wciąż może ludzi dużo nauczyć....