Trzeba zazdrościć poetom tej precyzji, z jaką tworzą prozę, nieomylnego doboru słów, bezdennego worka, do którego po nie sięgają. Międzyrzecki pisze przy tym sentymentalnie, ale bez patosu, elegancko, lecz bezpretensjonalnie. Do tego jego wysoka kultura językowa w połączeniu z występującymi lokalnie środowiskowymi gwarami daje efekt niedościgniony.

Ale humor obecny jest tu nie tylko w języku, jego subtelne powiewy obecne są w większości opowieści, w końcu są to opowieści o ludziach. Międzyrzecki poddaje ich oglądowi przez filtr łagodnej ironii, pełen zrozumienia dla ich niezbywalnej, tragikomicznej kondycji.

Rozpiętość tematyczna zbioru jest spora, co jest zabiegiem ryzykownym; Międzyrzecki wychodzi jednak z niego obronną ręką, bo jest artystą języka, lekko go tylko modyfikując tu czy tam i utrzymując go na niezmiennie wysokim poziomie. Pisze kolejno o doświadczeniach wojennych i dziennikarskich, maluje impresje obyczajowe z Francji i muzealne z Włoch, snuje rozważania na temat sztuki, stanu kultury czy wreszcie, jakże adekwatnie na koniec tomu, refleksję historiozoficzną, ujmując świat ludzkich spraw w jego złożoności, z jego sprzecznościami i paradoksami.

Obrazki z Włoch przywodzą zresztą trochę na myśl „Barbarzyńcę w ogrodzie”, bo Międzyrzecki i Herbert dysponują zbliżoną wrażliwością na sztukę i równie imponującym arsenałem środków stylistycznych; starszy i mniej znany z twórców skupia się jednak niemal wyłącznie na malarstwie, ignorując chociażby architekturę, częściej też zagląda do poetyckiej kieszeni, wyciągając z niej co rusz zwiewne metafory oraz wyjątkowo obfitą paletę barw.

Jakby tego było mało, Międzyrzecki jest człowiekiem rozumu, duchowym kompanem Horacego. Ewidentnie dziś zapomniany, potrafi nagrodzić poszukującego czytelnika satysfakcją niespodziewanych rozmiarów. A czytelnik, zarażony nieco wymownością autora, zachwyty swe wyraża przy zastosowaniu większej niż zazwyczaj liczby przymiotników.

Trzeba zazdrościć poetom tej precyzji, z jaką tworzą prozę, nieomylnego doboru słów, bezdennego worka, do którego po nie sięgają. Międzyrzecki pisze przy tym sentymentalnie, ale bez patosu, elegancko, lecz bezpretensjonalnie. Do tego jego wysoka kultura językowa w połączeniu z występującymi lokalnie środowiskowymi gwarami daje efekt niedościgniony.

Ale humor obecny jest tu...