Książka wartościowa, zawierająca mnóstwo ciekawych informacji, ale w pewien sposób rozczarowująca. Głównie dlatego, że rozpada się na trzy części - dwie porządnie napisane, z przemyślaną linią argumentacji, i jedną pisaną pospiesznie, w emocjach, z puszczonymi lejcami złośliwości.

Pierwsza część, jak dla mnie warta oceny 6,5/10, to historyczne spojrzenie na literaturę atlantologiczną - począwszy od Platona, a skończywszy na Edgarze Cayce, autorze zmarłym w 1954 roku. Jest to bite sto stron roztrząsania narodzin różnych nurtów w tropieniu Atlantydy, a potem coraz większego popadania całej związanej z tym literatury w krainę baśni tysiąca i jednej nocy.

Druga część, w moim odczuciu napisana wręcz rewelacyjnie (mocne 8/10),to ściśnięty do objętości 60 stron bryk z rozwoju cywilizacji. Epoki geologiczne, ewolucja człowieka, rozwój rolnictwa - wszystko wedle najświeższych badań (no dobrze, książka ma już 20 lat) przede wszystkim archeologicznych. Wykład jest zwięzły, klarowany i bardzo ciekawy - chyba nawet ciekawszy i treściwszy niż podręczniki, z których uczą się nasze latorośle, ale... No właśnie. Sięgając po książkę o tytule "Atlantyda" raczej nie spodziewamy się zastać w niej rozważań o rozwoju ludzkości. Doskonale rozumiem, że parę akapitów byłoby przydatnych do udowodnienia, że żadna zaginiona rasa nie przyniosła w jednym czasie rozsianym po globie ludom świata gotowego pakietu cywilizacyjnego, ale 60 stron...? Których zawartości i tak autor potem nie wykorzystuje w argumentacji...?

Dwie powyższe części są dopracowane i konstrukcyjnie przemyślane, choć głowy bym nie dał, czy miały znaleźć się wspólnie w jednej publikacji. Natomiast trzecia część to jazda po bandzie. Autor przestaje już udawać grzecznego publicystę i zaczyna na całego wyzłośliwiać się z tez zawartych w nowszych książkach. Jeszcze jako tako hamuje się przy N. M. Allenie i małżeństwie Flem-Athów, jest też wyjątkowo łagodny dla Dänikena (może dlatego, że ten skakał jak konik polny po mrowiu tematów, nie robiąc z Atlantydy przewodniego motywu),ale gdy dociera do dokonań Grahama Hancocka, zaczyna się 40-stronicowa orgia złośliwości. Nie przeczę, Jordan potrafi celnie i dowcipnie punktować przedstawiane przez Hancocka bzdury, ale w pewnym momencie wyważony dotychczas tok narracji zaczyna zsuwać się w coś, co wygląda jak osobiste wycieczki, jak krucjata na zapiekłego wroga, napisana pod wpływem emocji. Ten dysonans powoduje, że nie mogę ocenić tej części wyżej niż na 5/10.

Mimo końcowego zgrzytu, i mimo niefortunnej konstrukcji, książkę polecam z czystym sumieniem. Po prostu warto ją przeczytać.

Książka wartościowa, zawierająca mnóstwo ciekawych informacji, ale w pewien sposób rozczarowująca. Głównie dlatego, że rozpada się na trzy części - dwie porządnie napisane, z przemyślaną linią argumentacji, i jedną pisaną pospiesznie, w emocjach, z puszczonymi lejcami złośliwości.

Pierwsza część, jak dla mnie warta oceny 6,5/10, to historyczne spojrzenie na literaturę...

Kupiłam tę książkę dawno temu na fali dość oczywistych zainteresowań. Postawiłam książkę na półce, jak się okazało, na wiele lat.
Mnogość teorii na temat zaginionego lądu nie dziwi, dziwi natomiast nagromadzenie wszelkiej maści absurdów w nich pomieszczonych wynikających z niedouczenia ich twórców, chcących za wszelką cenę dowieść swoich racji. Autor rozprawia się z niemającymi nic wspólnego z nauką hipotezami ostro, czasami ironicznie, a czasami dobrotliwie punktując niedoróbki, podając fakty.
W książce znajdziemy dużo historycznych ciekawostek, wiele informacji na temat odkryć archeologicznych oraz zarys dziejów ludzkości z konieczności potraktowany skrótowo, ponieważ dotyczy obszarów czasowych ważnych dla atlantologii. Miłośnicy tej ostatniej poczują się wywodami Autora rozczarowani, dla mnie była to interesująca oraz inspirująca do dalszych poszukiwań lektura (niekoniecznie na temat Atlantydy),napisana żywym, lekkim piórem.

Kupiłam tę książkę dawno temu na fali dość oczywistych zainteresowań. Postawiłam książkę na półce, jak się okazało, na wiele lat.
Mnogość teorii na temat zaginionego lądu nie dziwi, dziwi natomiast nagromadzenie wszelkiej maści absurdów w nich pomieszczonych wynikających z niedouczenia ich twórców, chcących za wszelką cenę dowieść swoich racji. Autor rozprawia się z...

Autor neguje każdą istniejącą wzmiankę o Atlantydzie w świecie alternatywnej nauki będąc jednocześnie 'badaczem'. To nie mogło wyjść dobrze. Po co więc pisać taką książkę? Bardzo dużo ciekawych nazwisk[Cayce] i wiele info o Platonie, których nie znajdziemy nigdzie indziej.

Autor neguje każdą istniejącą wzmiankę o Atlantydzie w świecie alternatywnej nauki będąc jednocześnie 'badaczem'. To nie mogło wyjść dobrze. Po co więc pisać taką książkę? Bardzo dużo ciekawych nazwisk[Cayce] i wiele info o Platonie, których nie znajdziemy nigdzie indziej.

Naprawdę przyjemna lektura, przedstawiająca czym miała być Atlatyda i czym się stała w kolejnych wiekach, jak bardzo modyfikowano słowa Platona, tak by pasowały one do wizji kolejnego atlatysty. Autor pisze prostym, łatwym językiem, nie brak mu jednak ostrości.

W jednej z opinii tutaj można przeczytać, że autor pokazuje tylko jedną "właściwą" wersję wydarzeń i pomija niewygodne dla jego opinii fakty... tyle, że właśnie o tym jest książka. Autor nie tylko demaskuje mity o Atlatydzie, ale właściwie prezentuje specyficzny tok myślenia zwolenników teorii spiskowych, ich ignorancję i braki w wykształceniu - i właśnie to jest najciekawsze w książce.

PS: Ale lokalizowanie Atlantydy w Mongolii całkowicie mnie ujęło <3

Naprawdę przyjemna lektura, przedstawiająca czym miała być Atlatyda i czym się stała w kolejnych wiekach, jak bardzo modyfikowano słowa Platona, tak by pasowały one do wizji kolejnego atlatysty. Autor pisze prostym, łatwym językiem, nie brak mu jednak ostrości.

W jednej z opinii tutaj można przeczytać, że autor pokazuje tylko jedną "właściwą" wersję wydarzeń i pomija...

Pomimo dużej wiedzy autora w temacie Atlantydy przedstawia on sytuacje niesubiektywnie i pokazuje tylko jedną "właściwą" wersję wydarzeń, w dodatku mam wrażenie, że celowo pomija niektóre fakty niewygodne dla jego opinii, duży minus za ten problem.

Pomimo dużej wiedzy autora w temacie Atlantydy przedstawia on sytuacje niesubiektywnie i pokazuje tylko jedną "właściwą" wersję wydarzeń, w dodatku mam wrażenie, że celowo pomija niektóre fakty niewygodne dla jego opinii, duży minus za ten problem.

Nie tego sie spodziewalam po tej ksiazce.

Nie tego sie spodziewalam po tej ksiazce.