Wybitna z uwagi na przepiękny język polski jakiego dziś już chyba się nie spotyka, za przykłady prawdziwie bezinteresownych postaw patriotycznych ludzi, którzy ryzykowali swoje życie, wielkie majątki dla dobra ojczyzny i wreszcie doskonały przykład wzorowej postawy wysokiego rangą hierarchy KK wobec władzy świeckiej. Współcześni nam biskupi powinni znać tą książkę na wyrywki i cytować w rozmowach z władzą.

Wybitna z uwagi na przepiękny język polski jakiego dziś już chyba się nie spotyka, za przykłady prawdziwie bezinteresownych postaw patriotycznych ludzi, którzy ryzykowali swoje życie, wielkie majątki dla dobra ojczyzny i wreszcie doskonały przykład wzorowej postawy wysokiego rangą hierarchy KK wobec władzy świeckiej. Współcześni nam biskupi powinni znać tą książkę na...

Ani Wielopolski, ani Traugutt. Arcyciekawy wgląd w tamte czasy. Autor jak sam pisze sprzeciwia się zarówno terroryzmowi rządu, jak i rewolucji. Uznanie jednak rządów zaborczych za bicz Boży za nasze grzechy i przeto cierpliwe znoszenie chłosty przez wzgląd na karzącą rękę Przedwiecznego Ojca. Cnoty i upadek Polski. Posłannictwo Polski a posłannictwo Rosji. Ówczesny stan Rosji. Synodalny ustrój prawosławia. Mikołaj I jawny nieprzyjaciel klasycyzmu i cywilizacji zachodniej. Zakaz greki i redukcja łaciny. Pochlebnie o Skrzyneckim, Adamie Czartoryskim i Cavaignac'u. Wielogłowski, Kajsiewicz, Krasiński, Kraszewski. No i oczywiście Słowacki !!! Indyferentyzm religijny po Powstaniu Listopadowym wśród młodzieży. Paryż - rewolucja lutowa i czerwcowa, a także wypadki 1848 roku w Poznańskiem, w których autor brał udział.
Dwie części - 1 - w cywilu, 2 - w sutannie.
Polska raczej jako Magdalena opłakująca swe grzechy a nie Chrystus narodów. Kościół nie tworzy kapłana, tylko mu nadaje posłannictwo i sakramentalny charakter, lecz materiału dostarcza społeczeństwo. Przypisy często stoją w kontrze, do tego co pisze autor. Co mnie trochę bawiło. Stryj autora był dyrektorem słynnego Liceum Krzemienickiego i autorem hymnu "Boże coś Polskę".

Ani Wielopolski, ani Traugutt. Arcyciekawy wgląd w tamte czasy. Autor jak sam pisze sprzeciwia się zarówno terroryzmowi rządu, jak i rewolucji. Uznanie jednak rządów zaborczych za bicz Boży za nasze grzechy i przeto cierpliwe znoszenie chłosty przez wzgląd na karzącą rękę Przedwiecznego Ojca. Cnoty i upadek Polski. Posłannictwo Polski a posłannictwo Rosji. Ówczesny stan...

Zaskakująco ciekawe wspomnienia Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, arcybiskupa metropolity warszawskiego w czasie Powstania Styczniowego, a wcześniej przyjaciela Juliusza Słowackiego. Opatrzone przedmową profesora Eligiusza Kozłowskiego, wybitnego znawcy zrywu z 1863 r.
Właściwie składają się z dwóch części: pierwszej doprowadzonej do czasów Wiosny Ludów, znakomicie opracowanej literacko przez samego autora, oraz drugiej, obejmującej m.in. czas pełnienia przez niego funkcji metropolity warszawskiego i zesłania. I co zaskakujące – znacznie ciekawsza i lepsza literacko jest część pierwsza.
Autor, pochodzący z kresowego ziemiaństwa, niczym wytrawny gawędziarz opowiada historie znane mu z dzieciństwa lub tylko zasłyszane, jako chociażby rubaszne żarty Gracjana Szaszkiewicza, posiadacza ziemskiego a także dalsze losy swoje i rodziny, pośród takich wydarzeń historycznych jak spisek Szymona Konarskiego, życie Wielkiej Emigracji w Paryżu czy powstanie wielkopolskie i rewolucja lipcowa we Francji w 1848 r. Wszystko napisane pięknym językiem, z dbałością o słowo i realia historyczne oraz z nieukrywaną nostalgią.
Część druga, teoretycznie ciekawsza historycznie, jest słabsza literacko. Widocznie Feliński nie zdążył jej opracować tak jak pierwszej. Może jednak dzięki temu zachowała więcej autentyzmu oraz pewnych emocji autora. Niewątpliwie celem części drugiej był obrona własnej osoby. Bowiem obejmując urząd arcybiskupa warszawskiego Feliński był postrzegany jako ultramontanin – rzecznik interesów Watykanu (wówczas Państwa Kościelnego) i ugodowiec, który obiecał carowi uspokojenie nastrojów w Królestwie Polskim (kongresówce) w 1862 r. I tak rozpoczął – od otwarcia kościołów, których zamykanie przez patriotycznie nastawione duchowieństwo znane jest z obrazów Grottgera. Mimo iż był przeciwnikiem powstania styczniowego i walki zbrojnej, protestował przeciwko represjom carskim, co zaowocowało zesłaniem. A co było dalej – warto przeczytać. Że świadomością, że to tylko głos zainteresowanego, a nie obiektywna praca historyczna. Zatem relacja subiektywna, niezwykle obszerna, ale za to jaka ciekawa i jak szybko się ją czyta.

Zaskakująco ciekawe wspomnienia Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, arcybiskupa metropolity warszawskiego w czasie Powstania Styczniowego, a wcześniej przyjaciela Juliusza Słowackiego. Opatrzone przedmową profesora Eligiusza Kozłowskiego, wybitnego znawcy zrywu z 1863 r.
Właściwie składają się z dwóch części: pierwszej doprowadzonej do czasów Wiosny Ludów, znakomicie...

Pamiętniki biskupa Felińskiego są pięknym połączeniem wspomnień pisanych wspaniałą polszczyzną z ogromną dawką polskiej historii, w której autor uczestniczył. Jeśli ktoś obawia się i nie lubi tekstów religijnych, to tutaj za wiele ich nie znajdzie. Można za to poznać życie polskiej emigracji w Paryżu: Mickiewicza, Słowackiego, Towiańskiego widziane oczami młodego Felińskiego, który wówczas w Paryżu przebywał. Można przeczytać o Powstaniu Wielkopolskim z 1848 roku, w którym autor uczestniczył oraz o jego opinii na temat Powstania Styczniowego, którego skutków obawiał się jako ówczesny arcybiskup warszawski.

Bardzo ciekawe są spostrzeżenia dotyczące ówczesnego katolickiego duchowieństwa, o którym w większości przypadków bp Feliński nie miał zbyt dobrego zdania. Zaskakująco bliskie są te obserwacji dzisiejszej postawie księży i biskupów, łącznie z politykierstwem i zastępowaniem homilii czytaniem tekstów z kartki.

Szkoda, że nawet fragmenty nie są przerabiane w szkołach ani na lekcjach j. polskiego (ciekawostki dotyczące niechęci Mickiewicza i Słowackiego),ani na historii. Zaskakujący jest także brak promocji Pamiętników przez Kościół Katolicki, choć bp Zygmunt Szczęsny Feliński został kanonizowany w 2009 roku.

Pamiętniki biskupa Felińskiego są pięknym połączeniem wspomnień pisanych wspaniałą polszczyzną z ogromną dawką polskiej historii, w której autor uczestniczył. Jeśli ktoś obawia się i nie lubi tekstów religijnych, to tutaj za wiele ich nie znajdzie. Można za to poznać życie polskiej emigracji w Paryżu: Mickiewicza, Słowackiego, Towiańskiego widziane oczami młodego...