Julian Borzym

Przyznam szczerze, że miałam obiekcje czy wytrwam do końca książki. Obawiałam się że pamiętnik okaże się nudny i rzucę czytanie po kilkunastu stronach. Nic bardziej mylnego. Pamiętnik to wspaniała, cudowna i porywająca opowieść o dawnych czasach, ludziach, sprawach. Książka pochłania bez reszty. Wiele kwestii było dla mnie niezrozumiałe, ale z drugiej strony nie na wszystkich kwestiach gospodarczych czy politycznych muszę się znać. Autor zabiera we wspaniałą podróż opowiadając zarówno o sytuacji politycznej w kraju, przez nakreślenie sylwetek osób z którymi zetknął się, jak również o swojej rodzinie i wszystkim co się działo w życiu codziennym. Jestem zachwycona mądrością i rozumem, zręcznością i zaradnością życiową. Pomimo przeciwności zawsze potrafił mądrze wybrnąć z sytuacji. Urzekła mnie miłość Juliana i Florci. Również to jak można przejść razem zgodnie przez życie. Wspaniałe były więzi rodzinne przekazywane z pokolenia na pokolenie. Jak ludzie potrafią się wspierać. Julian - który podnosił się z każdej klęski, cieszył się z każdej nawet najmniejszej rzeczy powinien stanowić dla nas wzór. Kiedy dotarłam do ostatniej strony żałowałam że to już koniec, Chętnie przeczytałabym jeszcze z dziesięć tomów jego autorstwa. Książka napisana prostym językiem, wplecione wątki historyczne. Autor trzyma się zasady pamiętnika i w niektórych momentach celowo nie rozwija danego wątku. Nawet znalazłam ciekawe wątki dotyczące stron i ludzi w których mieszkałam i które przydadzą mi się w mojej pracy nad książką o stronach rodzinnych. Bardzo wartościowa książka. Oby więcej takich.