Bardzo ciekawie i szczerze przedstawiony problem zarówno anoreksji jak i narkomanii. Wiele razy wzruszałam się czytając tą książkę, jednak dla bardziej wrażliwych osób jest to nieodpowiednie, młode anorektyczki mogą się wręcz z niej uczyć. mimo to daję 8 gniazdek.

Bardzo ciekawie i szczerze przedstawiony problem zarówno anoreksji jak i narkomanii. Wiele razy wzruszałam się czytając tą książkę, jednak dla bardziej wrażliwych osób jest to nieodpowiednie, młode anorektyczki mogą się wręcz z niej uczyć. mimo to daję 8 gniazdek.

Tematyka jak najbardziej poważna i ważna, która powinna być poruszana i nagłaśniana. Jednak czegoś mi brakowało... Spodziewałam się szerszego opisu procesu wychodzenia z choroby, może większych emocji. Ten ostatni etap został opisany jakby bohaterka przeszła go lekko, jakoś tak zbyt naturalnie. Nie doszukałam się też niczego wstrząsającego. Typowy obraz osoby z zaburzeniami żywieniowymi, której problemy potęguje sytuacja w rodzinie i poczucie braku zrozumienia. Co nie zmienia faktu, że lektura sama w sobie jest wartościowa.

Tematyka jak najbardziej poważna i ważna, która powinna być poruszana i nagłaśniana. Jednak czegoś mi brakowało... Spodziewałam się szerszego opisu procesu wychodzenia z choroby, może większych emocji. Ten ostatni etap został opisany jakby bohaterka przeszła go lekko, jakoś tak zbyt naturalnie. Nie doszukałam się też niczego wstrząsającego. Typowy obraz osoby z zaburzeniami...

Zdecydowanie ulubiona książka o takiej tematyce.
Poruszyła mną bardzo. Szczegółowe opisy choroby, próby leczenia, ucieczki w narkotyki....

Zdecydowanie ulubiona książka o takiej tematyce.
Poruszyła mną bardzo. Szczegółowe opisy choroby, próby leczenia, ucieczki w narkotyki....

Książka z serii "losy ludzkie" to nie ta, która ma powalić nas genialną prozą, świetnymi opisami otoczenia, rozbudowanym słownictwem. To książka, która ma za zadanie uderzyć nas między oczy losami bohatera, jego przemyśleniami i problemami. Po przeczytaniu "Przeklinam cię, ciało", a właściwie już w trakcie lektury, poczułam się jakby ktoś ostro mnie skopał. "To mogłam być ja", "to mogły być moje dzieci" - te dwa zdania zdają się być w tej sytuacji paraliżujące.

Wanda Lachowicz nie szczędzi słów krytyki ani w stosunku do swojej choroby (anoreksji, bulimii),ani w stosunku do rozwiedzionych rodziców. Opowiada jak łatwo wpaść w szemrane towarzystwo, jak trudno się z niego wyplątać. Jak bardzo paraliżujący potrafi być strach i jak mocno psychika człowieka potrafi płatać figle.

"Mamusia i tatuś są cacy, tylko dzidzia be. Taka ciekawostka genetyczna, materiał bez zarzutu, a produkt? No. Jakoś nie wyszło… z reklamacją zadzwońcie do Pana Boga. To moja rada. "

Ta biograficzna książka nie jest dziełem, które przyciąga pięknem i lekkością czytania. Jest trudna, trzeba ją zrozumieć, a po dobrnięciu do końca dać sobie czas na przetrawienie treści, chwilę refleksji. Tylko wtedy wzięcie jej do ręki będzie miało jakikolwiek sens.

Książka z serii "losy ludzkie" to nie ta, która ma powalić nas genialną prozą, świetnymi opisami otoczenia, rozbudowanym słownictwem. To książka, która ma za zadanie uderzyć nas między oczy losami bohatera, jego przemyśleniami i problemami. Po przeczytaniu "Przeklinam cię, ciało", a właściwie już w trakcie lektury, poczułam się jakby ktoś ostro mnie skopał. "To mogłam...

Książka pokazuje całą prawdę o anoreksji. Polecam dla każdej kobiety które wciąż sądzą że ich ciało nie jest doskonałe.

Książka pokazuje całą prawdę o anoreksji. Polecam dla każdej kobiety które wciąż sądzą że ich ciało nie jest doskonałe.

"Ból jest jak igła, kawałek raniącego skórę szkła, niewidoczny dla innych cierń. Ściska, opasuje, kaleczy, rani, zniewala, dręczy, a w końcu zabija. Jest cierpieniem i wybawieniem. Człowiek, ogarnięty bólem nie do wytrzymania, nie ma siły już myśleć o niczym innym. Nie ma niczego poza nim. Walczy, potem się poddaje. Akceptuje sytuację, przyzwyczaja się do niej, oswaja ból. Uczy się z nim żyć."
~~~
Pobyt w psychiatryku. Bulimia. Anoreksja. Narkotyki. Rozwód rodziców. Brak samoakceptacji. Konflikt z rówieśnikami. Same deficyty. To zbyt wiele jak na jedną osobę. To zbyt wiele jak na nastolatkę. Jestem wybrakowanym towarem. Ciągła walka. Bunt. Ktoś musi za to zapłacić. Ktoś przegra tę wojnę. Wojna wyniszcza. Są ofiary. Zniszczę wroga. Nie. Zniszczę siebie. Przeklinam cię, ciało. Moje ciało należy do mnie. Nikt inny nie ma do niego prawa.

Książka jest trudna w odbiorze, nie ma żadnej formy. Nie ma konkretnego stylu. Nie jest nawet pamiętnikiem. To żadna bajeczka dla grzecznych dziewczynek, która słodko się kończy. Odarta z emocji. Brudna i naga. Obrzydliwa jak prowokowane wymioty. Irytująca jak głód narkomana. Suche fakty. Jak medyczna dokumentacja choroby. Szczera do bólu, brutalna historia "chorej duszy".
Można się nią zachwycić albo znienawidzić.

"Ból jest jak igła, kawałek raniącego skórę szkła, niewidoczny dla innych cierń. Ściska, opasuje, kaleczy, rani, zniewala, dręczy, a w końcu zabija. Jest cierpieniem i wybawieniem. Człowiek, ogarnięty bólem nie do wytrzymania, nie ma siły już myśleć o niczym innym. Nie ma niczego poza nim. Walczy, potem się poddaje. Akceptuje sytuację, przyzwyczaja się do niej, oswaja ból....

Miałam spory problem oceniając tę książkę.
Jako pozycja literacka (nawet podciągając pod kategorię „Pamiętnik”),jest fatalna. Zero stylu, zero formy, zero kompozycji.
Jako studium przypadku i źródło wiedzy o anoreksji - fantastyczna. Kto może lepiej opisać stan chorobowy, jeśli nie sam chory? Towarzyszymy bohaterce od - przepraszam za wyrażenie - pierwszych wymiotów. Co ciekawe, powoduje je niechęć bycia szczupłą ale trudna sytuacja rodzinna. Bo tak właśnie jest. Anoreksja zaczyna się w głowie, a często powodują je ją nie chęć bycia modelką o wymiarach mikro, ale problemy emocjonalne.
W przypadku bohaterki „Przeklinam cię, ciało” obserwujemy nie tylko samą postępującą chorobę ale też towarzyszące jej często „atrakcje” jak nałogi, problemy w szkole, konflikty z rodzinami i przyjaciółmi.
Warto. Polecam, szczególnie rodzicom.

Miałam spory problem oceniając tę książkę.
Jako pozycja literacka (nawet podciągając pod kategorię „Pamiętnik”),jest fatalna. Zero stylu, zero formy, zero kompozycji.
Jako studium przypadku i źródło wiedzy o anoreksji - fantastyczna. Kto może lepiej opisać stan chorobowy, jeśli nie sam chory? Towarzyszymy bohaterce od - przepraszam za wyrażenie - pierwszych wymiotów. Co...

Historia i życie anorektyczki opisane z jej perspektywy, jej własnymi słowami. Bardzo bezpośrednio przedstawia rozterki oraz myśli dziewczyny. Książka skłania do refleksji.

Historia i życie anorektyczki opisane z jej perspektywy, jej własnymi słowami. Bardzo bezpośrednio przedstawia rozterki oraz myśli dziewczyny. Książka skłania do refleksji.

trudna próba konfrontacji z własnymi przeżyciami, nie mniej warta przeczytania - w ramach prewencji i poszerzenia horyzontów myślowych...

trudna próba konfrontacji z własnymi przeżyciami, nie mniej warta przeczytania - w ramach prewencji i poszerzenia horyzontów myślowych...

Książka mnie nie poruszyła. Podchodziłam do niej kilkukrotnie, ale za każdym razem w któryś momencie stawała się dla mnie nudna i monotonna. Z trudem ostatecznie dotarłam do jej końca. Czytałam już lepsze pozycje opowiadające o tym problemie.

Książka mnie nie poruszyła. Podchodziłam do niej kilkukrotnie, ale za każdym razem w któryś momencie stawała się dla mnie nudna i monotonna. Z trudem ostatecznie dotarłam do jej końca. Czytałam już lepsze pozycje opowiadające o tym problemie.