Powieść o niezwykłym ładunku emocjonalnym. Bohaterzy przeżywają mocno swoje uczucia, autor sprawnie i plastycznie je opisuje. Tylko sama historia jest smutna i źle się kończy chorobą psychiczną głównego bohatera Romana Rdzawicza, utalentowanego rzeźbiarza. Na końcu powieści Rdzawicz niszczy swoją najlepszą rzeźbę - Anioła śmierci.

Powieść o niezwykłym ładunku emocjonalnym. Bohaterzy przeżywają mocno swoje uczucia, autor sprawnie i plastycznie je opisuje. Tylko sama historia jest smutna i źle się kończy chorobą psychiczną głównego bohatera Romana Rdzawicza, utalentowanego rzeźbiarza. Na końcu powieści Rdzawicz niszczy swoją najlepszą rzeźbę - Anioła śmierci.

Miał być romans a wyszło jak zwykle... Recenzja całej Młodej Polski.

Miał być romans a wyszło jak zwykle... Recenzja całej Młodej Polski.

Tetmajer-prozaik? Zgodzę się, ale tylko w przypadku opowiadań opisujących życie mieszkańców Podhala. 'Anioł śmierci', moim zdaniem, jest nudny. Sam główny wątek, czyli bohater porzucony przez narzeczoną, jakoś nie zaskakuje, poza tym męczyły mnie opisy odczuć Rdzawicza.
Tetmajer jako autor, który 'lubi, kiedy kobieta' - tak. Jako powieściopisarz - nie.

Tetmajer-prozaik? Zgodzę się, ale tylko w przypadku opowiadań opisujących życie mieszkańców Podhala. 'Anioł śmierci', moim zdaniem, jest nudny. Sam główny wątek, czyli bohater porzucony przez narzeczoną, jakoś nie zaskakuje, poza tym męczyły mnie opisy odczuć Rdzawicza.
Tetmajer jako autor, który 'lubi, kiedy kobieta' - tak. Jako powieściopisarz - nie.

"Poza nim zaś stał biały marmurowy posąg Anioła śmierci, plastyczny wyraz Ironii jego życia, zimny, spokojny, niewzruszony wyraz Ironii, która konsekwentnie wyniszczyła w nim wszystko, co było dobre i kierowała nim tak, aby się stargał moralnie i fizycznie. To, co miało być początkiem szczęścia jego życia, stało się początkiem jego nieszczęścia: miłość, ta siła, która ma rodzić tylko dobre, dla niego rodziła tylko złe, z całą przewrotną i straszną konsekwencją złego czynu, który w następstwie zło musi sprowadzać."

*****************
Zdecydowanie wolę wiersze tego autora.
Jednak powieść nie jest zła i z przyjemnością przeczytam jej kontynuację, tj. "Zatracenie".

"Poza nim zaś stał biały marmurowy posąg Anioła śmierci, plastyczny wyraz Ironii jego życia, zimny, spokojny, niewzruszony wyraz Ironii, która konsekwentnie wyniszczyła w nim wszystko, co było dobre i kierowała nim tak, aby się stargał moralnie i fizycznie. To, co miało być początkiem szczęścia jego życia, stało się początkiem jego nieszczęścia: miłość, ta siła, która ma...