Niesiołowskiego można nie lubić i może nas ogromnie denerwować za swój niewyparzony język i bardzo często kontrowersyjne poglądy, ale nie można obok niego przejść obojętnie i nie można nie docenić jego wkładu w działania anty opozycyjne w okresie PRL-u i pełne zaangażowania i poświecenia życie zawsze związane z troską i pragnieniem dobra dla Polski. Nawet jak się nie będziemy z nim zgadzać, to jego życiorysem moglibyśmy obdarować bardzo wielu, którzy nigdy nie ponieśli żadnego wysiłku ani wkładu w działania, których celem było zmienienie poprzedniego ustroju, czy jak to miało miejsce w jego przypadku, nawet próby jego obalenia, bo i taką kartę ma w swej historii, kiedy oblał farbą pomnik Lenina i chciał go wysadzić w powietrze, do czego wprawdzie nie doszło, ale zamiary były. I choć sam jestem często zniesmaczony jego nad wyraz soczystym i dosadnym językiem, to nie jest on przecież jedynym znanym politykiem, który mówi to, co myśli i nie owija w bawełnę swych ocen, często na granicy dobrego smaku a nieraz go wręcz przekraczając posuwając się do języka nienawiści czy pomówień i mocno irytując swoim lekceważącym i aroganckim traktowaniem przeciwników. W jego przypadku jest to zdecydowanie wynikiem jego niezwykle impulsywnego temperamentu, czasami pewnej zapalczywości i zacietrzewienia, gdzie polemika słowna uładzona i ugrzeczniona zostaje zastąpiona retoryką pełną demagogicznych sloganów, które jednak chwytają, i ze względu na swoją ostrość trafiają do potencjalnych wyborców, o czym świadczą wyniki wyborów - Niesiołowski od lat będąc obecnym w polskim parlamencie zdobywa bardzo wysokie notowania, co wyraźnie wskazuje na tym, że rodzaj polityki, którą uprawia, w tym jego język nie jest przeszkodą a wręcz odwrotnie atutem, który mu zjednywa rzesze wyborców. Czasami bardziej na jego negatywne wypowiedzi reagują jego adwersarze, co kończy się rożnymi procesami sądowymi, które czasem przegrywa, ale i tak stylu nie zmienia. Jego polityczna kariera, o której szczerze i otwarcie opowiada, korzeniami sięga do przedwojennych partii o poglądach wywodzących się z endecji. I choć dziś jest obecny w Platformie Obywatelskiej, to jego początki związane są z ugrupowaniami, które zasadzone były na ruchach narodowych i chrześcijańskich. Był jednym z współzałożycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. I mimo, że jego drogi rozeszły się z pozostałymi założycielami, a nawet z jednym z nich Antonim Macierewiczem toczy otwartą wojnę, to nie ukrywa swej przeszłości i analizuje ją w duchu rozwoju na tamten czas. Lata spędzone w wiezieniu stały się też dla niego okazją, by nawiązać liczne, trwające do dziś relacje z ludźmi, którzy mimo, że rozrzuceni po różnych formacjach politycznych kierowali się zawsze propaństwowym duchem. Głośno i jednoznacznie docenia on rolę Kościoła, choć krytycznie odnosi się do wielu zjawisk w nim obecnych, ma zdecydowanie negatywne podejście do Radia Maryja i Ojca Dyrektora uważa za polityka bardziej niż za kapłana, co kłoci mu się z wizją kościoła apolitycznego. A jednocześnie jest naukowcem, który wiele lat swego życia poświęcił pracy naukowej i badaniom nad motylami. Jest w jego życiu również miejsce dla rodziny, to są dla niego wartości, które ceni i dlatego też jest przeciwny ustawie o związkach partnerskich i związkach pomiędzy gejami, uważając, że mogą być przyczyną wielu szkodliwych zachowań społecznych, przed którymi państwo musi się bronić. Ciekawa, intrygująca postać w bardzo emocjonalnym wywiadzie.

Niesiołowskiego można nie lubić i może nas ogromnie denerwować za swój niewyparzony język i bardzo często kontrowersyjne poglądy, ale nie można obok niego przejść obojętnie i nie można nie docenić jego wkładu w działania anty opozycyjne w okresie PRL-u i pełne zaangażowania i poświecenia życie zawsze związane z troską i pragnieniem dobra dla Polski. Nawet jak się nie...