Fue una confusión: adquirí este libro pensando que era de autoría de Santiago Roncagliolo y resultó que se trata de una selección de cuentos de diferentes autores. Como era de esperar, el del mi autor peruano favorito titulado "Depredador" fue el mejor y muy por encima del resto, con la excepción quizá del cuento de Jordi Sierra i Fabra (Barrios altos).

Fue una confusión: adquirí este libro pensando que era de autoría de Santiago Roncagliolo y resultó que se trata de una selección de cuentos de diferentes autores. Como era de esperar, el del mi autor peruano favorito titulado "Depredador" fue el mejor y muy por encima del resto, con la excepción quizá del cuento de Jordi Sierra i Fabra (Barrios altos).

Druga część była zdecydowanie lepsza - właśnie tego oczekiwałam od tej książki. Początek raczej dość niemrawy.

Druga część była zdecydowanie lepsza - właśnie tego oczekiwałam od tej książki. Początek raczej dość niemrawy.

Dlaczego sięgnęłam po tą książkę, może dlatego, że byłam w Barcelonie, oglądałam słynne dzieła Gaudiego, odwiedziłam Parc de Ciutadella, Parke Guell, galerie, La Rambla, słynny La Boqueria, katedry. Pamiętam ruch wieczorny i spokój dnia, nie zapomnę uroczego metra pod La Rambla, knajpek, uliczek i tej atmosfery wielokulturowości. Może te wspomnienia skłoniły mnie do sięgnięcia po książkę z cyklu "Noir..." o Barcelonie, żeby poczytać o tej drugiej stronie medalu.

Książkę czyta się szybko, niejako ślizgając się po jej kartach. Dlaczego? W zbiorze opowiadań o Barcelonie zabrakło mi tej czarnej strony, albo raczej wyrazistych odcieni tej czerni, jakiejś werwy, tajemniczości. A tymczasem niektóre opowiadania były dla mnie tylko jakimś zarysem, wyrwanym z czegoś większego, inne przeszły bez echa, jakby zasnute mgłą lub rozwiane powiewem wiatru, nieliczne zostaną na chwilę. Opowiadania dotyczą różnych okresów dwudziestego wieku i różnych zdarzeń, autorzy poruszyli w nich opowieści wpisane w wielkie wydarzenia Europy i Hiszpanii i takie, które dotyczą bohaterów w "zwykłych" czasach. Nie zachwyciła mnie "Barcelona Noir", choć poruszyła wspomnienia.

Dlaczego sięgnęłam po tą książkę, może dlatego, że byłam w Barcelonie, oglądałam słynne dzieła Gaudiego, odwiedziłam Parc de Ciutadella, Parke Guell, galerie, La Rambla, słynny La Boqueria, katedry. Pamiętam ruch wieczorny i spokój dnia, nie zapomnę uroczego metra pod La Rambla, knajpek, uliczek i tej atmosfery wielokulturowości. Może te wspomnienia skłoniły mnie do...

Kolejne miasto pokazane od tej ciemniejszej strony, tym razem piękna Barcelona. I kolejna już porcja mrocznych, nierzadko brutalnych opowiadań składających się na panoramę tej mniej przyjaznej odsłony Barcelony. Aczkolwiek muszę przyznać, że jednak „Meksyk Noir” było mocniejsze i bardziej dosadne.

Jak każdy zbiór tak i ten składa się z bardzo różnych opowiadań nie tylko jeśli chodzi o styl ale i o poziom równości. Jak zwykle znalazły się w zbiorze rzeczy, które zupełnie mi nie przypadły do gustu („Na tym świecie i w tamtym czasie gdy umarła Mercedes” czy „Zagadka jej głosu”) ale było ich niewiele. Całość ogólnie uważam za bardzo dobrą. Co prawda nie ma w tym zbiorze niczego, co wybijałoby się ponad wszystko inne niemniej jednak było kilka jaśniejszych momentów jak np. „Płynne krokieciki”, „Ofiara”, „Cienie Brawnera”, „Wyższe sfery”, „Zerwać księżyc” czy „Chudy urok Chinki”.

Są też dwa opowiadania – koniec końców ciekawe – ale nijak nie pasujące mi do klimatu noir a mianowicie „Klient ma zawsze rację” i „O policjancie, który kochał książki”. Moim zdaniem wyłamują się z konwencji i chociaż obie historie były całkiem interesujące tak jednak nie „współbrzmią” z resztą.

Całość jak najbardziej polecam.

Kolejne miasto pokazane od tej ciemniejszej strony, tym razem piękna Barcelona. I kolejna już porcja mrocznych, nierzadko brutalnych opowiadań składających się na panoramę tej mniej przyjaznej odsłony Barcelony. Aczkolwiek muszę przyznać, że jednak „Meksyk Noir” było mocniejsze i bardziej dosadne.

Jak każdy zbiór tak i ten składa się z bardzo różnych opowiadań nie tylko...

Jak to w zbiorach opowiadań - jest parę dobrych, wiele średnich i parę nudnych. Może jedno rzeczywiście zrobiło na mnie wrażenie, tak poza tym to jednak odczuwam pewne rozczarowanie - spodziewałam się czegoś mimo wszystko jednak lepszego. Do przeczytania i wyłuskania tego jednego czy dwóch nazwisk, które warto sprawdzić, jak sobie radzą w dłuższej formie.

Jak to w zbiorach opowiadań - jest parę dobrych, wiele średnich i parę nudnych. Może jedno rzeczywiście zrobiło na mnie wrażenie, tak poza tym to jednak odczuwam pewne rozczarowanie - spodziewałam się czegoś mimo wszystko jednak lepszego. Do przeczytania i wyłuskania tego jednego czy dwóch nazwisk, które warto sprawdzić, jak sobie radzą w dłuższej formie.

Świetne opowiadania (prawie wszystkie) , ciemna strona Barcelony w takim wydaniu spodoba się fanom historii z dreszczykiem, moje ulubione "Płynne paszteciki".

Świetne opowiadania (prawie wszystkie) , ciemna strona Barcelony w takim wydaniu spodoba się fanom historii z dreszczykiem, moje ulubione "Płynne paszteciki".

Żadna książka z Barceloną w tle mi nie umknie! Nawet jeśli będą to opowiadania, które nie należą do mojej ulubionej formy literackiej. A "Barcelona Noir" to właśnie zbiór opowiadań autorstwa pisarzy związanych ze stolicą Katalonii. Tym razem pod okładką nie kryje się ani odrobina romantyzmu, sielanki czy historycznej intrygi, z którymi tak bardzo polskiemu czytelnikowi kojarzy się literacka Barcelona. Piękne miasto odkrywa nam w opowiadaniach swoje mniej znane oblicze - mroczne i trochę przerażające. A ujawnia je nie tylko w zapyziałych i niebezpiecznych dzielnicach i zaułkach ale także w reprezentacyjnych dzielnicach chętnie odwiedzanych przez przyjeżdżających do Barcelony.

Oczywiście, jak to zwykle w przypadku opowiadań bywa, jedne są lepsze a inne ciut gorsze. Spośród tych zgromadzonych w zbiorze "Barcelona Noir" mi w pamięć na pewno zapadną historie opowiedziane w "Prawie ucieczki, "Drapieżcy", "Płynnych krokiecikach", "Ofierze" oraz "Wyższych sferach". Świetny jest też krótki tekst zamykający zbiór "O policjancie, który kochał książki". Jako osoba mająca bzika na punkcie książek, tworząca swój własny domowy Cmentarz Zapomnianych Książek, przytaknęłam i szczerze się uśmiechnęłam po przeczytaniu ostatnich zdań tego króciutkiego opowiadania. Myślę, że każdy bibliofil zrobi to samo, jeśli tylko sięgnie po tą książkę :)

Abstrahując już od jakości poszczególnych tekstów, największym plusem zbioru "Barcelona Noir" jest według mnie to, że umożliwia poznanie twórczości hiszpańskojęzycznych pisarzy, którzy na naszym rodzimym rynku czytelniczym są zupełnie nieznani. Jedynym pisarzem, który doczekał się przekładu swoich powieści na język polski jest Jordi Sierra i Fabra. A szkoda, bo chętnie poznałabym inne utwory autorów opowiadań, które wymieniłam wcześniej. Miejmy nadzieję, że wkrótce doczekamy się przekładów kolejnych powieści.

Tymczasem zachęcam do sięgnięcia po "Barcelonę Noir" nie tylko wielbicieli tytułowej metropolii. Jest to książka, której lektura zapewni kilka udanych wieczorów. Polecam!

Żadna książka z Barceloną w tle mi nie umknie! Nawet jeśli będą to opowiadania, które nie należą do mojej ulubionej formy literackiej. A "Barcelona Noir" to właśnie zbiór opowiadań autorstwa pisarzy związanych ze stolicą Katalonii. Tym razem pod okładką nie kryje się ani odrobina romantyzmu, sielanki czy historycznej intrygi, z którymi tak bardzo polskiemu czytelnikowi...

Jak to zwykle bywa ze zbiorami opowiadań pisanych przez różnych autorów, "Barcelona Noir" jest nierówna. Jest tu kilka perełek, trochę średnich opowiadań i parę nudnawych. Najbardziej podobały mi się "Drapieżca", "Zagadka jej głosu" i "Wyższe sfery". Na pewno książka spodoba się miłośnikom Hiszpanii i Barcelony.

Jak to zwykle bywa ze zbiorami opowiadań pisanych przez różnych autorów, "Barcelona Noir" jest nierówna. Jest tu kilka perełek, trochę średnich opowiadań i parę nudnawych. Najbardziej podobały mi się "Drapieżca", "Zagadka jej głosu" i "Wyższe sfery". Na pewno książka spodoba się miłośnikom Hiszpanii i Barcelony.

Jak to w zbiorze opowiadań - część bardzo dobra, część słaba. Do najciekawszych zaliczyłabym: o Filipince pracującej u bogatych snobów, o brzydkiej sekretarce, która znajduje jedyny sposób, aby mężczyzna, którego kocha ją dotknął, o kobiecie, której 40. urodziny przypadają na karnawał, o człowieku, który robi krokieciki z "tajnym składnikiem" i którego na swych usługach chcą mieć Chińczycy.

Jak to w zbiorze opowiadań - część bardzo dobra, część słaba. Do najciekawszych zaliczyłabym: o Filipince pracującej u bogatych snobów, o brzydkiej sekretarce, która znajduje jedyny sposób, aby mężczyzna, którego kocha ją dotknął, o kobiecie, której 40. urodziny przypadają na karnawał, o człowieku, który robi krokieciki z "tajnym składnikiem" i którego na swych usługach...