Francisco González Ledesma

Kolejne miasto pokazane od tej ciemniejszej strony, tym razem piękna Barcelona. I kolejna już porcja mrocznych, nierzadko brutalnych opowiadań składających się na panoramę tej mniej przyjaznej odsłony Barcelony. Aczkolwiek muszę przyznać, że jednak „Meksyk Noir” było mocniejsze i bardziej dosadne. Jak każdy zbiór tak i ten składa się z bardzo różnych opowiadań nie tylko jeśli chodzi o styl ale i o poziom równości. Jak zwykle znalazły się w zbiorze rzeczy, które zupełnie mi nie przypadły do gustu („Na tym świecie i w tamtym czasie gdy umarła Mercedes” czy „Zagadka jej głosu”) ale było ich niewiele. Całość ogólnie uważam za bardzo dobrą. Co prawda nie ma w tym zbiorze niczego, co wybijałoby się ponad wszystko inne niemniej jednak było kilka jaśniejszych momentów jak np. „Płynne krokieciki”, „Ofiara”, „Cienie Brawnera”, „Wyższe sfery”, „Zerwać księżyc” czy „Chudy urok Chinki”. Są też dwa opowiadania – koniec końców ciekawe – ale nijak nie pasujące mi do klimatu noir a mianowicie „Klient ma zawsze rację” i „O policjancie, który kochał książki”. Moim zdaniem wyłamują się z konwencji i chociaż obie historie były całkiem interesujące tak jednak nie „współbrzmią” z resztą. Całość jak najbardziej polecam.