przesłuchałam . I historia do mnie nie przemówiła. Nie wiem czy ja zmieniłam się tak bardzo czy autor się nie wysilił. A przecież kiedyś zakochałam się w Enderze miłością czystą , tak silną, że moją firmę nazwałam jego imieniem.

przesłuchałam . I historia do mnie nie przemówiła. Nie wiem czy ja zmieniłam się tak bardzo czy autor się nie wysilił. A przecież kiedyś zakochałam się w Enderze miłością czystą , tak silną, że moją firmę nazwałam jego imieniem.

przyznam, że choć cały cykl Carda nadal mnie nie przekonuje, ten akurat fragment był zajmujący, zwłaszcza w drugiej częsci.
ciężko pewnie byłoby go do końca zrozumieć bez znajomości poprzednich fragmentów, ale jako książka obroni się też samodzielnie.

przyznam, że choć cały cykl Carda nadal mnie nie przekonuje, ten akurat fragment był zajmujący, zwłaszcza w drugiej częsci.
ciężko pewnie byłoby go do końca zrozumieć bez znajomości poprzednich fragmentów, ale jako książka obroni się też samodzielnie.

Dalszy ciąg brazylijskiej telenoweli na motywach Księgi Mormona. W tym tomie dzieje się trochę więcej. Niestety mimo, że Cardowi kunsztu odmówić nie mogę historia mnie nie porwała.

Dalszy ciąg brazylijskiej telenoweli na motywach Księgi Mormona. W tym tomie dzieje się trochę więcej. Niestety mimo, że Cardowi kunsztu odmówić nie mogę historia mnie nie porwała.

Cztery gwiazdki to ocena całego cyklu „Powrót do domu”. Zapowiedź pierwszego tomu była dla mnie spełnieniem marzeń! Gdzieś daleko w kosmosie istnieje planeta, a na niej zapomniana ludzka kolonia. Nad jej bezpieczeństwem czuwa super-komputer, który z biegiem lat zaczął być traktowany jako bóstwo. Niestety, pierwsi koloniści nie przewidzieli, że maszyna ta będzie pracować tak długo. Zaczęła ona ulegać usterkom, a znaczny regres technologiczny nie pozwala na jej naprawę. Komputer postanawia zwerbować grupę śmiałków, którzy powrócą na ojczystą planetę – Ziemię – w celu otrzymania dalszych wskazówek. Zapowiada się świetnie. I niestety na tym kończą się pozytywy. Cały element z gatunku sci-fi można w tej książce i jej kolejnych tomach upchnąć raptem na kilkunastu stronach. W sumie to jest on nawet zbędny i spokojnie można byłoby go zastąpić bardziej przyziemnymi motywami. Technicznie rzecz biorąc, Pamięć Ziemi to książka o karawanie wędrującej przez pustynię i o religijności jej członków. Wszystko opiera się tutaj o zachowanie na zasadzie „jeśli będziesz ślepo wierzył w swojego boga i nie kwestionował wizji, które od niego otrzymujesz, to wszystko dobrze się skończy”. W kolejnych tomach jest już tylko gorzej. Pojawia się nadistota, Opiekun Ziemi, która zsyła wizje ogrodu z drzewem o rajskich owocach, a sama ujawnia się jako świetlista postać. Ostatni tom sagi czyta się niczym ulotkę jakiejś sekty religijnej.

Najgorsze jest jednak ogólne przesłanie tej historii (uwaga spoilery!).40 milionów lat temu na Ziemi pojawia się jakaś istota, która swoją wiedzą i umiejętnościami przerasta całą ludzką cywilizację. Postanawia ona przejąć planetę pod swoje panowanie i ukształtować na niej życie „po swojemu”. Dlatego używając podstępu wypędza ludzi i zmusza do tułaczki przez wszechświat. Ludzcy koloniści zasiedlają wiele odizolowanych planet. Jednakże oszukani przez nadistotę postanawiają założyć sami na siebie kaganiec: modyfikują swoje dzieci genetycznie tak, aby były podatne na działanie komputera-strażnika. Ten z kolei, ma pilnować, aby koloniści nigdy nie osiągnęli poziomu technologicznego pozwalającego im opuścić planetę. W międzyczasie nadistota realizuje swój plan na Ziemi tworząc dwa nowe rozumne gatunki. Gdy osiągają one odpowiedni poziom rozwoju ściągani są koloniści z dowolnej kolonii w celu eksperymentu. Jeżeli nie mogą się zasymilować z dwoma nowymi gatunkami ich losy kierowane są w taki sposób aby cała populacja zginęła. „Powrót do domu” przedstawia właśnie jedną z takich kolonii i jej mieszkańców.

Cztery gwiazdki to ocena całego cyklu „Powrót do domu”. Zapowiedź pierwszego tomu była dla mnie spełnieniem marzeń! Gdzieś daleko w kosmosie istnieje planeta, a na niej zapomniana ludzka kolonia. Nad jej bezpieczeństwem czuwa super-komputer, który z biegiem lat zaczął być traktowany jako bóstwo. Niestety, pierwsi koloniści nie przewidzieli, że maszyna ta będzie pracować tak...

Na zachodzie bez zmian . Zlota Ksiega Mormona ups Nafaia gotowa ... coraz slabiej ale Card mimo misji ewangelizacyjnej trzyma pewien poziom jednak.

Na zachodzie bez zmian . Zlota Ksiega Mormona ups Nafaia gotowa ... coraz slabiej ale Card mimo misji ewangelizacyjnej trzyma pewien poziom jednak.

Jednym zdaniem: całkiem fajna fantastyka naukowa. Dobry, oryginalny pomysł, zgrabnie napisane. Długo wahałem się między 6 a 7 gwiazdkami. Stanęło na 6, bo nie mogłem zrozumieć niektórych postaci. Ewentualnie mogę zrozumieć Nafaia - który nie potrafi zabić brata nawet wiedząc, że jeśli tego nie zrobi, to będą cierpieć i ginąć dziesiątki, setki istot inteligentnych. I to nie tylko jakiś tam powiedzmy hipotetycznych istot, ale też i jego najbliższych. Mogę, bo wiem, że Card jest pacyfistą i biorąc do ręki jego książkę spodziewałem się czegoś takiego. Nie mogę natomiast kompletnie zrozumieć Nadduszy - SI, która wysyłając mają do wyboru całą planetę ludzi do wysłania z arcyważną misją międzyplanetarną, wybiera kilkanaście osób, z których jedna silna osobowość szczerze i z całego serca nienawidzi drugiej i ewidentnie zamierza się jej pozbyć. Wszyscy o tym wiedzą i mimo to po miesiącach przygotowań pakują się na statek i lecą. Jeszcze by to było ew. do zrozumienia, gdyby pod koniec książki okazało się, że Elemak posiada jakąś bezcenną, niemożliwą do zastąpienia umiejętność, zdolność, czy cechę genetyczną niezbędną do powodzenia misji. Ale nic, nie takiego nie ma. Konflikt Nafai - Elemak napędza książkę, ale... był całkowicie do uniknięcia poprzez zostawienie jednego z wymienionych na Harmonii. Czyli, jak to mawiają Anglicy, this does not hold a shit ("To się nie trzyma kupy"). I dlatego tylko 6 gwiazdek.

Jednym zdaniem: całkiem fajna fantastyka naukowa. Dobry, oryginalny pomysł, zgrabnie napisane. Długo wahałem się między 6 a 7 gwiazdkami. Stanęło na 6, bo nie mogłem zrozumieć niektórych postaci. Ewentualnie mogę zrozumieć Nafaia - który nie potrafi zabić brata nawet wiedząc, że jeśli tego nie zrobi, to będą cierpieć i ginąć dziesiątki, setki istot inteligentnych. I to nie...

http://my-fantastic-books.blogspot.com/2012/04/76-odrodzenie-ziemi-recenzja.html

http://my-fantastic-books.blogspot.com/2012/04/76-odrodzenie-ziemi-recenzja.html

Zadziwiające jak bardzo pociągają mnie styl i pomysły Carda!

Zadziwiające jak bardzo pociągają mnie styl i pomysły Carda!

Jak na moje Card tym razem się nie postarał i napisał tę książkę jakby z przymusu (bo przecież trzeba dokończyć serię, którą się zaczęło). Z początku książka wlecze się niemiłosierie, żeby na koniec przyspieszyć zupełnie nieoczekiwanie. Jak dla mnie książka przeciętna.

Jak na moje Card tym razem się nie postarał i napisał tę książkę jakby z przymusu (bo przecież trzeba dokończyć serię, którą się zaczęło). Z początku książka wlecze się niemiłosierie, żeby na koniec przyspieszyć zupełnie nieoczekiwanie. Jak dla mnie książka przeciętna.

Kiedy dotarł do mnie egzemplarz Odrodzenia Ziemi Orsona Scotta Carda, czwartego już tomu cyklu Powrót do Domu, opisującego losy grupy ludzi z planety Harmonia, czułam, że to będzie dobra książka. Patrzyłam na fascynującą okładkę powieści i czułam to szczególne mrowienie w placach i pokusę, żeby zaszyć się w kącie z książką, dzbankiem herbaty i latarką i czytać, czytać, czytać...<br />
Nafai i jego towarzysze wybrani przez Nadduszę zakończyli przygotowania do długiej podróży na Ziemię. Statek, na cześć ich rodzinnego miasta nazwany "Basiliką", wzniósł się nad Harmonię i rozpoczął wyprawę, do której sposobili się od lat. Niestety, wraz z ludźmi na Ziemię miały powrócić ich konflikty i wojny, bo Elemak i jego przyjaciele nadal nie chcieli uznać zwierzchności Nafaia, który dysponował powłoką gwiezdnego sternika i jako wybraniec Nadduszy stanął na czele podróżników.<br />
I choć początek owego exodusu przebiegał spokojnie - start gwiazdolotu przespała cała jego załoga, to w niedługi czas potem doszło do zdarzeń, do których dojść nie powinno. Nyef i Luet, na polecenie Nadduszy obudzili z hibernacyjnego snu dzieci zwolenników Nafaia i poczęli je uczyć rzeczy, które mogły się przydać na Ziemi.<br />
Zdarzenie to, mające na celu nie tylko przygotowanie młodych ludzi do nowego życia, ale i pokonanie zwolenników Elemaka, pociągnęło za sobą dramatyczne skutki gdy reszta pasażerów została obudzona w polowie drogi. Los całej wyprawy zawisł na włosku, zaś Elemak zabrał się do wprowadzania swoich rządów.<br />
Tymczasem Opiekun Ziemi zaczął przygotowywać dwa antagonistyczne gatunki zamieszkujące glob, na powrót ludzi. Istoty ze snów, które część bohaterów miała jeszcze w Basilice, musiały zmierzyć się z nową sytuacją na ich terenach, gdy z nieba powrócą wygnańcy. Czyją stronę wezmą ludzie? Czy przyłączą się do szczuropodobnych kopaczy, czy przypominających nietoperze mieszkańców koron drzew? W każdym razie delikatna równowaga, utrzymywana od stuleci, zostałazniszczona. A zwolennicy Elemaka, czekający na dzień śmierci coraz bardziej chorego Volemaka, snuli kolejne spiski przeciw wiernym Nadduszy i Nafaiowi.<br />
Od książki ciężko mi się było oderwać, opowieść o losach powracających na Ziemię ludziach wciągała mnie po czubki uszu z każdym kolejnym rozdziałem. Szczególnie konflikt kulturowy i rasowy oraz walka między Nafaiem i Elemakiem przyciągały mą uwagę. Także szczególny dar Oykiba bardzo mi się podobał, a jego rola w budowaniu mostu nad kulturową przepaścią między ludźmi, aniołami i kopaczami okazała się wielce pouczającym wątkiem. Nie ważne, jaki masz dar, kiedyś może się przydać.<br />
Ponadto powieść jest napisana lekkim piórem, brak w niej niepotrzebnych dłużyzn, zaś opisy są plastyczne i wielce zajmujące. Z wielka uwagą śledziłam wszelkie informacje dotyczące nie tylko powłoki gwiezdnego sternika i jej właściwości, ale też te dotyczące gwiazdolotu i technologii ludzi sprzed czterdziestu milionów lat. Także wzmianki o tajemniczym, potężnym Opiekunie Ziemi budziły moją fascynację.<br />
Gorąco, gorąco zachęcam do zapoznania się z Odrodzeniem Ziemi, bo ów ludzki renesans okazał się być wielce zacną historią. Czegóż jednak innego mogłam się spodziewać po Cardzie, jeśli nie kawałka dobrej, wciągającej fantastyki? Pozycja dla fanów gatunku obowiązkowa, ot co.<br />
<br />
(http://luincaerherbata.blogspot.com/2012/04/129-odrodzenie-ziemi-orson-scott-card.html)

Kiedy dotarł do mnie egzemplarz Odrodzenia Ziemi Orsona Scotta Carda, czwartego już tomu cyklu Powrót do Domu, opisującego losy grupy ludzi z planety Harmonia, czułam, że to będzie dobra książka. Patrzyłam na fascynującą okładkę powieści i czułam to szczególne mrowienie w placach i pokusę, żeby zaszyć się w kącie z książką, dzbankiem herbaty i latarką i czytać, czytać,...