Doceniam poczucie humoru autorki bo to wyróżnia jej książki.

Doceniam poczucie humoru autorki bo to wyróżnia jej książki.

Książka nie ma nic wspólnego z romansem historycznym :-)

Książka nie ma nic wspólnego z romansem historycznym :-)

Zabawne spotkanie dwójki młodych arystokratów z fragmentami historii medycyny w tle.

Zabawne spotkanie dwójki młodych arystokratów z fragmentami historii medycyny w tle.

Miło się czyta romans historyczny.

Miło się czyta romans historyczny.

Bardzo przyjemnie się czyta.

Bardzo przyjemnie się czyta.

Ale to była dobra książka. Jeden z lepszych romansów historycznych, które przeczytałam. Początek trochę mi się nie podobał, ponieważ poziom wypowiedzi bohaterów był bardzo współczesny, ale jeśli przymknie się oko na to drobne niedociągnięcie to jest to naprawdę świetna książka. W głównym bohaterze sama mogłabym się zakochać, może dlatego, że zawsze miałam słabość do doktora House'a. Polecam :)

Ale to była dobra książka. Jeden z lepszych romansów historycznych, które przeczytałam. Początek trochę mi się nie podobał, ponieważ poziom wypowiedzi bohaterów był bardzo współczesny, ale jeśli przymknie się oko na to drobne niedociągnięcie to jest to naprawdę świetna książka. W głównym bohaterze sama mogłabym się zakochać, może dlatego, że zawsze miałam słabość do doktora...

Bardzo wzruszająca i zabawna pozycja. Rozwój akcji śledzimy z zapartym tchem, a zgryźliwy humor pojawijący się w komentarzach i rozmowach bohaterów jest naprawdę dużym plusem

Bardzo wzruszająca i zabawna pozycja. Rozwój akcji śledzimy z zapartym tchem, a zgryźliwy humor pojawijący się w komentarzach i rozmowach bohaterów jest naprawdę dużym plusem

Okazało się ,że już ją czytałam, parę lat temu, ale to jedna z tych historii co zapamiętałam.
Autorka stworzyła super ciekawy duet bohaterów , pełnych charyzmy i bezpośredniego mówienia prawdy, która brzmiała jak oczywista złośliwość, a nawet bezduszność.
Ona pełna urody i uroku , bezpośrednia , pełna dobroci; a on genialny lekarz, ciągle cierpiący z powodu swego kalectwa i pielęgnujący uraz do ojca.
Akcja ciekawie umiejscowiona w zamku, nad morzem , miejscem gdzie starano się leczyć ludzi i dość szczegółowo opisane, jak radzono sobie w niezbyt sprzyjających czasach i warunkach.
A nade wszystko, miłość.

Okazało się ,że już ją czytałam, parę lat temu, ale to jedna z tych historii co zapamiętałam.
Autorka stworzyła super ciekawy duet bohaterów , pełnych charyzmy i bezpośredniego mówienia prawdy, która brzmiała jak oczywista złośliwość, a nawet bezduszność.
Ona pełna urody i uroku , bezpośrednia , pełna dobroci; a on genialny lekarz, ciągle cierpiący z powodu swego kalectwa...

Linnet jest skończona – jej pocałunek z pewnym księciem stał się soczystą sensacją na ustach londyńskiej socjety, a bufiasty gorset stał się przyczyną niedających się ugasić niczym pożar plotek o jej ciąży z księciem. Gdy wyjazd do Szkocji, aby zostać narzeczoną pewnego odludka, doktora, a przy tym tytułowego „potwora” staje się jedynym rozwiązaniem, zdesperowana Linnet musi wykorzystać tę szansę…
Ksiązka bardzo fajna ! Postacie są mocno uwspółcześniowe Piers zachowuje się niczym doktor House, Linnet nie przypomina mdlejącej dziewicy, a wątek epidemii aktualnie – rok 2020 – nic nic nie stracił z aktualności :D

Linnet jest skończona – jej pocałunek z pewnym księciem stał się soczystą sensacją na ustach londyńskiej socjety, a bufiasty gorset stał się przyczyną niedających się ugasić niczym pożar plotek o jej ciąży z księciem. Gdy wyjazd do Szkocji, aby zostać narzeczoną pewnego odludka, doktora, a przy tym tytułowego „potwora” staje się jedynym rozwiązaniem, zdesperowana...

Stare powieści autorki mają jednak całkiem inny klimat od współczesnych. Stylizowane na komedię, z cietym dowcipem, czasem bardziej dosadnym niż to przystoi w romansie. Taka jest "Piękna...".

Nie powiem, przez pierwszą część książki bawiłam się przednio, dialogi to jeden wielki, zabawny cytat.
Później było różnie, zwłaszcza że autorka spłyciła wszystko używając pożądania.

Linnete jest uroczym połączeniem niewinności, seksu, ale też wrażliwości i odwagi, co objawia się nawet gruboskórnością i mimo tych kontrastów jej osoba jest zadziwiająco spójna i sympatyczna.
W przeciwieństwie do Piersa. To osiemnastowieczny Dr House, choć z ciałem atlety. Sarkastyczny, momentami wręcz chamski, zarówno dla rodziny jak i swoich pacjentów. Żaden z niego bohater romantyczny. Dlugo czekałam na nawrócenie, ale o dziwo swoją postawą w obliczu epidemii szkarlatyny, pogrążył się jeszcze bardziej. Nie każdy go polubi. Mnie nie przekonał, choć w pełni rozumiem skąd wynika jego postawa.

Warto też wspomnieć, że wielbicielki sal balowych mogą być zawiedzione, gdyż większość akcji to czy się w pochmurnej Walii, w zamku Piersa, gdzie prowadzi on swoją praktykę lekarską. Zamiast spacerów po Vaxhaul są kąpiele w morzu, a wieczorne rauty zastępują wizyty w skrzydle dla pacjentów. Jedynie opuszczony domek na uboczu spełnia swoją odwieczną funkcję.

I mimo wszelkich nieprzyjomności typu obraźliwe epitety czy opisy chorób, autorce udaje się przekazać sens wyższy tej opowieści, a jest nią "taka miłość, która potrafi wyrwać człowieka z objęć śmierci, nigdy nie gaśnie i nigdy nie zawodzi. Miłość, która nie zależy od urody, charakteru ani kalekich nóg".

Trzeba bowiem zdawać sobie sprawę z tego, że zarówno Linnete jak i Piers są tu uosobieniem tych cech, które często są po prostu nieświadomym narzędziem manipulacji. U niej jest to uroda, a u niego impertneckie, źeby nie powiedzieć chamskie zachowanie, będące tarczą ochronną. Eloisa porusza też kwestię wybaczenia, która zawiera się w stwierdzeniu, że zostanie nam wybaczone, to co sami wybaczymy, jak to było w przypadku Piersa i jego ojca.

Ode mnie mocna siódemeczka :)

Stare powieści autorki mają jednak całkiem inny klimat od współczesnych. Stylizowane na komedię, z cietym dowcipem, czasem bardziej dosadnym niż to przystoi w romansie. Taka jest "Piękna...".

Nie powiem, przez pierwszą część książki bawiłam się przednio, dialogi to jeden wielki, zabawny cytat.
Później było różnie, zwłaszcza że autorka spłyciła wszystko używając...