Uczta dusz

Ta książka leżała u mnie bardzo długo. Wiecznie ją przekładałam bo jak już kupiłam okazało się, że mam tylko 1 i 3 tom.
Ale co się odwlecze to nie uciecze 😉 No i w końcu nadszedł czas na tę książkę 😁
Jest dość nietypowa. Niby jest magia, królestwa, wojny ale...
Ale cena za magię jest ogromna, jest nią dusza ludzka.
Magią władają tylko mężczyźni, kobiety ledwo mogą z niej korzystać i to ceną jest ich życie.
Ale wszystko do czasu gdy pojawia się ona, dziewczyna znikąd, z determinacją chce zostać Magistrem bo czuje, że ma moc.
Gdy przechodzi Przejście zaczyna się prawdziwa przygoda....

Książka jest zaskoczeniem dla mnie i to dużym. Myślałam, że dostanę taką sobie fantastykę a tu mam kawał dobrej przygody. Choć na początku trochę się ciągnie to jak już się rozkręci to naprawdę nie można się oderwać. Żałuję jedynie, że tak późno się za nią wzięłam. Teraz muszę znaleźć gdzieś 2 tom 🙈
Jak dla mnie 8/10, polecam 😁

Ta książka leżała u mnie bardzo długo. Wiecznie ją przekładałam bo jak już kupiłam okazało się, że mam tylko 1 i 3 tom.
Ale co się odwlecze to nie uciecze 😉 No i w końcu nadszedł czas na tę książkę 😁
Jest dość nietypowa. Niby jest magia, królestwa, wojny ale...
Ale cena za magię jest ogromna, jest nią dusza ludzka.
Magią władają tylko mężczyźni, kobiety ledwo mogą z niej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka mi się podobała. Czytało mi się dość przyjemnie. Historia jest opowiadana przez różnych bohaterów co akurat mi się podoba bo można poznać różny punkt widzenia co bardziej wprowadza nas w wykrwowany świat. Co prawda początek jest dość toporny, ale ci, którzy przez niego przebrna nie będą zawiedzieni bo historia nabiera tempa. Zakończenie mało ciekawe nie pozostawiające nas w tej zniecierpliwości co wydarzy się w drugiej częsci. Mimo wszystko polecam.

Książka mi się podobała. Czytało mi się dość przyjemnie. Historia jest opowiadana przez różnych bohaterów co akurat mi się podoba bo można poznać różny punkt widzenia co bardziej wprowadza nas w wykrwowany świat. Co prawda początek jest dość toporny, ale ci, którzy przez niego przebrna nie będą zawiedzieni bo historia nabiera tempa. Zakończenie mało ciekawe nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdybym nie była uparta jak cholera.
Gdybym tą książkę wypożyczyła a nie kupiła…
Gdyby dumna nie pozwalała mi pogodzić się z faktem, że tym razem kupiłam coś co dobre nie jest to…

….najprawdopodobniej w okolicach setnej strony rzuciłabym tą książką o ścianę. A to byłby błąd bo historia ma potencjał ale ujawnia się dosłownie na samym końcu.

Ta opowieść kusi opisem, obiecując niezwykłe uniwersum i jak już człowiek zaczyna sobie tworzyć w głowie pewien obraz to potem dostaje w pysk bo se narobił nadziei.
Nie tego się spodziewałam.
Jest tu w cholerę niedociągnięć .
Dopiero na 452 stronie nagle odżyłam, otworzyłam szeroko oczy z nadzieją, że może to jest to. Doprawdy miejscami jest tu więcej opisów otoczenia niż w Panu Tadeuszu. Więcej tu monologów wewnętrznych bohaterów niż dialogów pomiędzy nimi.

Druga sprawa to sam sposób opowiadania historii. Skaczemy od bohatera do bohatera, co wybija z rytmu, nie pozwala się wczuć i przerywa ciągłość czytania. Kiedy akcja zaczyna nabierać tempa to tu nagle jeb -następny rozdział, inny bohater.

Autorka ładnie buduje napięcie i zasiewa ziarno niepokoju w czytelniku. Całość kojarzy mi się trochę z serialem „Gra o tron”. Wiecie jak to było w pierwszych odcinkach, kiedy „white walkers” zaczynali atakować, ale ludność to zbagatelizowała. Tu jest bardzo podobnie.
Nasi antagoniści i protagoniści są poprawnie i dobrze zarysowani choooociaż…. Co do relacji Andovana i Kamali to bym się kłóciła. Za szybko się to potoczyło, za mało było poświęconej uwagi tej dwójce, za "dobrze" się oni rozumieli jakby łączyła ich jakaś telepatia, o której czytelnik nie wie. No i lekkomyślnie podejmowali decyzje.
Pozycja ciekawa, ale czy obowiązkowa? Nie.

Gdybym nie była uparta jak cholera.
Gdybym tą książkę wypożyczyła a nie kupiła…
Gdyby dumna nie pozwalała mi pogodzić się z faktem, że tym razem kupiłam coś co dobre nie jest to…

….najprawdopodobniej w okolicach setnej strony rzuciłabym tą książką o ścianę. A to byłby błąd bo historia ma potencjał ale ujawnia się dosłownie na samym końcu.

Ta opowieść kusi opisem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gratulacje dla tłumaczy, Grażyny Grygiel, Piotra Staniewskiego - to dzięki nim tak świetnie czytało mi się ten przekład książki tej zbyt mało znanej w Polsce, a tak ciekawej pisarki. Naprawdę wciągająca lektura - wprost nie mogłam się oderwać od tej powieści, choć po latach czytania fantasy mam dość wyśrubowane wymagania wobec tego gatunku. Staranna, ciekawa budowa świata, dobrze przemyślany zestaw postaci pierwszo- i drugoplanowych, fenomenalne bohaterki (bo: 1. jest ich więcej niż jedna; 2. są różne, mają różne cechy charakteru i cele, choć podobną determinację; 3. silne w różny sposób; 4. ani dobre, ani złe - ludzkie), ciekawa koncepcja magii, iście wampirycznej - o krok dalej od wizji magii, w której konieczne jest zachowanie równowagi energii wydatkowanej na czary z energią świata. Ech, ci wszyscy znudzeni na śmierć długowieczni, jeśli nie nieśmiertelni czarnoksiężnicy! Dość interesujące jest też niebezpieczeństwo grożące temu światu; może nie do końca oryginalne, ale jednak niepokojące i napięcie związane z wykrywaniem jego postępów jest znakomicie napisane.

Na szczęście zdążyłam wczoraj pojechać szybko do biblioteki, gdy tknęło mnie podejrzenie, że po szkołach i instytucjach publicznych i kulturalnych zamknięte zostaną również biblioteki - po trzeci tom tej trylogii, bo drugi już od wczoraj łapczywie pożeram. Mam co czytać podczas tej naszej rozsądnej izolacji z okazji epidemii COVID-19 - ciekawe skądinąd, czy znudzeni, socjopatyczni Magistrowie zareagują równie szybko i solidarnie, aby chronić siebie i zwykłych śmiertelników jak o dziwo polskie władze (oby nie za późno, w obu przypadkach)?

Gratulacje dla tłumaczy, Grażyny Grygiel, Piotra Staniewskiego - to dzięki nim tak świetnie czytało mi się ten przekład książki tej zbyt mało znanej w Polsce, a tak ciekawej pisarki. Naprawdę wciągająca lektura - wprost nie mogłam się oderwać od tej powieści, choć po latach czytania fantasy mam dość wyśrubowane wymagania wobec tego gatunku. Staranna, ciekawa budowa świata,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miałam nadzieje na świetnie skonstruowany świat i nowatorski system magiczny. Liczyłam na zachwalaną bohaterkę - silną, zdecydowaną i przemawiająca do czytelnika. Tak, ja naiwna. Durna. Ach... Dostałam niekonsekwentny i (Boziu) nudny zlepek informacji o życiu głupiej laski o nikłej moralności. A jedynym pozytywnym akcentem jest wizja głównej postaci męskiej, która ma coś na kształt charakteru i zdaje się rozwijać intrygę. Do stu tysięcy obranych marchewek! czy tak trudno sklecić logiczną historię dla nastolatek?

Miałam nadzieje na świetnie skonstruowany świat i nowatorski system magiczny. Liczyłam na zachwalaną bohaterkę - silną, zdecydowaną i przemawiająca do czytelnika. Tak, ja naiwna. Durna. Ach... Dostałam niekonsekwentny i (Boziu) nudny zlepek informacji o życiu głupiej laski o nikłej moralności. A jedynym pozytywnym akcentem jest wizja głównej postaci męskiej, która ma coś na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za dużo postaci, wszystkich czytelnik poznaje pobieżnie, przez co, w ostatecznym rozrachunku nie przywiązuje się do nikogo. Książka przeciętna, za dużo akcji nie było. Miałam wrażenie, jakby to był wstęp do czegoś więcej i obym to coś znalazła w części drugiej.

Za dużo postaci, wszystkich czytelnik poznaje pobieżnie, przez co, w ostatecznym rozrachunku nie przywiązuje się do nikogo. Książka przeciętna, za dużo akcji nie było. Miałam wrażenie, jakby to był wstęp do czegoś więcej i obym to coś znalazła w części drugiej.

Pokaż mimo to

Opinie o książce piszę kilka dni po przewróceniu (wirtualnym) ostatnich jej stron. Tak sobie miałam napisać, miałam, a jutro, a za chwilę i skończyło się tak, że opamiętałam się dopiero, gdy skończyłam tom drugi. No cóż...

Ktoś musi umrzeć, abyś ty żył. Jesteś przecież tego życia bardziej godny od bezimiennej osoby żyjącej nie wiadomo gdzie, może dziecka, może istoty, której nigdy nie spotkało nic dobrego, a może króla na którego barkach spoczywa los milionów. Nieważne. Nie żałuj. Nie zastanawiaj się. Masz prawo zabić ich wszystkich dla własnych celów, nieważne czy tym celem byłoby ratowanie życia, czy poprawianie wyglądu. Możesz czerpać ich siłę, możesz poświęcać ich życie, aby nikt nie spotkał cię w chwili słabości. To są istoty niższego rzędu, morati. Ty jesteś nieśmiertelny. A jeśli się zawahasz? Ten bezimienny człowiek przeżyje, ale ty umrzesz. Nie można do tego dopuścić.

"Uczta dusz" Celii Friedman nie jest niczym wyjątkowo oryginalnym, niczym specjalnie nowym, niczym niezwykłym. Pomysł przeciętny, żywienie się energią innych ludzi już widziałam nie raz i nie dwa- dziesiątki razy. Jakby nie patrzeć połowa książek o wampirach jest zbudowana na tej idei. Wykonanie natomiast nieco podnosi poziom- Autorka całkiem umiejętnie ukazuje okrucieństwo takiego precedensu. Zresztą nie zalicza się ona do twórców szanujących życie swoich bohaterów, więc czego wymagać od Magistrów? Przez całą książkę miałam delikatne wrażenie, że Autorka się trochę za dużo "Gry o tron" naczytała (bądź naoglądała, co ja tam wiem). To nie jest karykatura słynnej serii, nie kopia, ale kilka motywów budzi takie skojarzenie. Ale w porównaniu tych dwóch książek ta mogłaby się schować. Bardzo głęboko... Ale to tak na marginesie. Opis książki mógłby sugerować opowieść o dosyć wyraźnym zabarwieniu feministycznym. A gdzie! Chwyt marketingowy ewidentny, zresztą cały ten opis do przeciętnych nawet się nie zalicza. Owszem wśród Magistrów kobiet nie ma, ale nie dlatego, że oni ich nie chcą i nie próbowali nigdy wprowadzić ich w swoje szeregi- to po prostu się nie udaje. Nie ich wina. Naszą kochaną główną bohaterkę może by i zabili, ale naprawdę nie dlatego, że jest kobietą- sama ich do siebie nastawiła zdecydowanie negatywnie. To tak gwoli jasności. Chociaż nie da się nie zauważyć, że o mężczyznach Autorka dobrego zdania nie ma. Niewątpliwie wierzy w opinie, że faceci myślą mała główką, a nie dużą, jak to zawsze puentowała moja mama. Ale... Kobietą jestem, co się będę oburzać. Niech płeć przeciwna sama broni swojego honoru. Poza tym bohaterowie Autorce wyszli całkiem porządni- nie są idealni, nie są schematyczni, nie są tacy sami, nie są nudni. Tylko Magistrowie tacy niespecjalnie źli, ale tworzenie sensownych negatywnych postaci zawsze wymaga sporego kunsztu. Ale jako że u pani Friedman świat czarno-biały nie jest, to mało rzuca się to w oczy. I brawo.

Ogólnie powieść plasuje się na mojej prywatnej skali trochę powyżej przeciętnej. Choć jak zawsze wszystko zależy z czym porównywać. A to trochę mimo woli porównywałam bardziej z najlepszymi, niż z przeciętnymi. Chyba przez skojarzenia z Martinem. Który swoją drogą też u mnie dostał 6 gwiazdek. Ale już na zupełnie innej skali. Na tej z "Ucztą dusz" miałby 10. Phy, jakie 10, z 12.

Nawet polecam.

Opinie o książce piszę kilka dni po przewróceniu (wirtualnym) ostatnich jej stron. Tak sobie miałam napisać, miałam, a jutro, a za chwilę i skończyło się tak, że opamiętałam się dopiero, gdy skończyłam tom drugi. No cóż...

Ktoś musi umrzeć, abyś ty żył. Jesteś przecież tego życia bardziej godny od bezimiennej osoby żyjącej nie wiadomo gdzie, może dziecka, może istoty,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy tom "Trylogii Magistrów" na początku wzbudził we mnie wyłącznie negatywne odczucia. Przede wszystkim dlatego, że książka ta wydaje się być (kolejnym w mojej karierze czytelniczej) dziełem o charakterze feministyczno-szowinistycznym, traktującym mężczyzn jako główną plagę i nieszczęście opisywanego świata (sądząc ze wstępu, naszego świata również). Autorka nie wplata jednak swoich poglądów (?) w fabułę w sposób tak beznadziejnie prymitywny jak choćby Naomi Novik w wielokrotnie nagradzanym, feministycznym gniocie fantasy pt. "Wybrana". Nie wszyscy mężczyźni w "Uczcie dusz" są całkiem złymi ludźmi bądź kompletnymi kretynami tak jak u Novik. Nie zmienia to faktu, że większość męskich postaci w tej książce do swojej ogólnej niegodziwości dokłada jeszcze zachowania mieszczące się pomiędzy słownym molestowaniem seksualnym a gwałtem zbiorowym. Co gorsza męscy magowie (zwani dla niepoznaki Magistrami) są zwykłymi potworami, które przez stulecia czerpią swą siłę magiczną pochłaniając siły życiowe (lub jak ktoś woli: dusze) losowo wybieranych ofiar. Przyspieszona śmierć "zjadanych" żywcem ludzi obchodzi Magistrów mniej więcej w tym samym stopniu co zeszłoroczne zimowe opady pionowe. Dawno nie spotkałem się z książką, w której znakomita większość bohaterów wzbudzała we mnie obrzydzenie i naprawdę trudno było mi się przejmować ich losami poza życzeniem im, żeby ich wszystkich szlag jak najszybciej trafił. Totalny i morderczy egoizm Magistrów znajduje oczywiście kontrastowe przeciwieństwo w pięknie magii czarownic (zdaje się, że nie tylko kobiet, ale autorka pozytywne i wzruszające przykłady ograniczyła wyłącznie do kobiet). Magiczki-kobiety czynią swą magię szlachetnie poświęcając swe własne siły życiowe i tym samym zmniejszając drastycznie swój oczekiwany czas życia.

Po takim początku naprawdę niełatwo było zmusić się do dalszego czytania, zwłaszcza że ciągle pojawiają się zdania typu "Przedtem zwykle siedziała bezczynnie i tylko obserwowała, jak mężczyźni znęcają się nad kobietami..." czy "A także w tym, że gdy tylko krew spływa mężczyźnie do lędźwi, jego mózg zostaje zupełnie pusty". Celia Friedman postanowiła jednak w fabule wyjść nieco poza ramy opisanych powyżej przemiłych założeń i jako główną bohaterkę wprowadziła pierwszą kobietę-Magistra, Kamalę, która od razu na wstępie swojej kariery branżowej okazała się równie odrażającą hipokrytką jak wcześniej faceci. Ten triumf równouprawnienia autorka popsuła nieco gdyż nie zdołała się powstrzymać od równoczesnego uczynienia z Kamali ofiary męskiej niegodziwości, zmuszanej do prostytuowania się we wczesnej młodości (przez matkę! - a jednak równouprawnienie znowu górą) oraz mordowania tłumów niedoszłych gwałcicieli na późniejszych etapach swojej działalności zawodowej. Historia Kamali jest chyba "najgłówniejszym" wątkiem tej powieści i oparta jest - niestety - na wymęczonym w książkach fantasy do granic wytrzymałości schemacie "od zera do bohatera". Przy czym Kamala nie jest miła bohaterką a opisy jej szlachetnych odruchów pozostawiają głównie cuchnący niesmak hipokryzji, zwłaszcza w sytuacjach, w których uzdrawia ona magią dzieci mordując równocześnie człowieka, będącego źródłem jej pasożytniczych czarów.

Być może w kolejnych tomach okaże się czemu autorka wybrała taki sposób konstruowania postaci, ale w tym tomie naprawdę trudno jest znaleźć kogoś, kogo działania nie budziłyby u czytelnika obrzydzenia (są może dwie-trzy takie postaci, ale jedną zgwałcono a drugi umarł). Książkę ratuje trochę to, że powoli akcja rozbudowuje się w innych kierunkach, co zmniejsza monstrualne natężenie męskiej niegodziwości na akapit. Niestety, drugi główny wątek fabuły - zagrożenie tajemniczym złem z przeszłości, jest równie oklepany jak historie o uczniach magów. A na zupełny już idiotyzm wygląda obrzydzenie i przerażenie jakie wzbudzają u Magistrów potwory pożerające ludzkie dusze. W końcu robią one dokładnie to samo co nasi przemili magicy. Koledzy po fachu?

Oprócz sztampowych schematów fabularnych pewnym problemem jest też słownictwo używane czasami przez dwójkę tłumaczy a być może też przez autorkę (nie chciało mi się szukać oryginałów). Magiczne fantasy rozgrywające się w czasach zbliżonych do średniowiecza umiarkowanie współgra ze zwrotami typu: "rzucił wulgaryzmem na temat seksualności kobiet", "wysportowane ciało Kamali".

Dobrze wspominam wcześniejszy cykl "Zimnego ognia" Pani Friedman, ale tym razem napisała ona żenującą chałę. Kontrast pomiędzy tymi utworami budzi podejrzenia, że autorka miała jakiś cel czyniąc swoich bohaterów odpychającymi i malując świat rządzony przez męskie szowinistyczne świnie, w dodatku będące pasożytami i hipokrytami. Najwyraźniej chodziło jej o coś więcej niż nadmiar testosteronu. Jaki to jednak był cel nie sposób zgadnąć po pierwszym tomie a jeśli kolejne napisane są podobnie, to nie jestem pewien czy warto tracić na nie czas. Nie wątpię, że autorka umie pisać, potrafi poruszyć uczucia i zainteresować wydarzeniami, ale tym razem swoje umiejętności z jakichś przyczyn przefiltrowała przez ideologię, która zakłada, że przyczyna wszelkiego zła znajduje się u facetów pomiędzy nogami.

Pierwszy tom "Trylogii Magistrów" na początku wzbudził we mnie wyłącznie negatywne odczucia. Przede wszystkim dlatego, że książka ta wydaje się być (kolejnym w mojej karierze czytelniczej) dziełem o charakterze feministyczno-szowinistycznym, traktującym mężczyzn jako główną plagę i nieszczęście opisywanego świata (sądząc ze wstępu, naszego świata również). Autorka nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Utwór jest wielowątkowy i trzyma w napięciu. Przeczytałam tę książkę w cztery dni.

Wiele postaci (choć nie aż tyle co w "Grze o Tron":)), których losy się przeplatają i nawzajem na siebie wpływają. Świat magistrów jest bezwzględny przy uzyskiwaniu mocy potrzebnej do magii pojedynczej jednostki. Każdy mag na kimś pasożytuje, zabierając życiową energie i w końcu doprowadzając do śmierci ofiary.

Kamala jest kobietą, która chce się dowiedzieć co mężczyźni robią, że przez wiele pokoleń nie wyczerpują swojej życiowej energii.

Książę Andovan, ofiara Wyniszczenia, chce za wszelką cenę dowiedzieć się kto odbiera mu życiową siłę i witalność.

Kostas jest tajemniczą postacią nawet dla magistrów.

Gwynofar żona króla Dantona, rozpacza po śmierci syna, a jej mąż zdaje się być pod coraz większym wpływem magistra Kostasa.

A to tylko wierzchołek góry lodowej..

Sięgam po następną część!

Utwór jest wielowątkowy i trzyma w napięciu. Przeczytałam tę książkę w cztery dni.

Wiele postaci (choć nie aż tyle co w "Grze o Tron":)), których losy się przeplatają i nawzajem na siebie wpływają. Świat magistrów jest bezwzględny przy uzyskiwaniu mocy potrzebnej do magii pojedynczej jednostki. Każdy mag na kimś pasożytuje, zabierając życiową energie i w końcu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

autorka na sile stara sie nadac calosci patetyczny i wzniosly ton.. wyszło raczej smiesznie

autorka na sile stara sie nadac calosci patetyczny i wzniosly ton.. wyszło raczej smiesznie

Pokaż mimo to