("Moje spotkanie z pierwszym filmem Tarkowskiego było jak cud. Nagle znalazłem się przy drzwiach pokoju, do których, do tej pory nie miałem kluczy. Był to pokój do którego zawsze chciałem wejść, gdzie mogłem wreszcie oddychać, ale swobodnie. Tarkowski jest dla mnie największy, ponieważ wymyślił język, prawdziwy do charakteru filmu, bowiem traktuje życie jako refleksję, życie jako sen")

Z czystym sumieniem mogę podpisać się pod tymi słowami Ingmara Bergmana, gdyż miałem tak dokładnie z filmem "Nostalgia". Był to jedyny film, któremu dałem w skali filmwebu najwyższą ocenę ("10" - Arcydzieło),mimo iż nie potrafię tego w zupełności wyjaśnić. Poza pięknymi zdjęciami, w filmach Tarkowskiego spotykam niekiedy momenty, w których odczuwam transcendentalne ciepło, które mnie otula. Lektura to znakomity przewodnik kina. Moim zdaniem powinna być dostępna dla wszystkich. Mowa jest w niej o wyniesieniu jarczmarnej, komercyjnej dziedziny do miana sztuki, której idei bronią nieliczni reżyserzy tj. Bergman, Fellini, Antonioni, Kurosawa, Bunuel, Bresson, Mizoguchi. Tarkowski poznaje się jako surowy moralista. Główny nacisk kładzie na rozdźwięk pomiędzy światem materialnym, a wewnętrznym, duchowym. Mówi o istocie sztuki, która wyzwala poprzez autora ducha epoki, ducha narodu. Znajdziemy tutaj refleksje o spuściźnie rosyjskiej kultury, która stanowi podstawę do dalszego rozwoju. Są tu wyjaśnienia jego filmów, i takie ogólne, żelazne poglądy na temat, jak kino powinno wyglądać, czym jest i dlaczego widz, powinien nauczyć się oddzielać ziarno od plewu. Dla mnie to była wspaniała lekcja, rozumny wykład, który stanowić będzie dla mnie pewne wademekum. Gorąco polecam.

("Moje spotkanie z pierwszym filmem Tarkowskiego było jak cud. Nagle znalazłem się przy drzwiach pokoju, do których, do tej pory nie miałem kluczy. Był to pokój do którego zawsze chciałem wejść, gdzie mogłem wreszcie oddychać, ale swobodnie. Tarkowski jest dla mnie największy, ponieważ wymyślił język, prawdziwy do charakteru filmu, bowiem traktuje życie jako refleksję,...