Czyta się jak poezję.

Czyta się jak poezję.

Eberhardt w przedmowie pisze, że to 'ekspresjonistyczna książka o ekspresjonizmie'. I coś w tym niewątpliwie jest, choć Eisner na samym ekspresjonizmie się nie zatrzymuje. Przedstawia to z kina niemieckiego, co najważniejsze, najciekawsze, najwspanialsze. W chronologiczny, choć bardzo luźny sposób pisze o narodzinach najbardziej znanego niemieckiego nurtu, o tym, jak niemieccy twórcy się z niego wyzwalali i o nielicznych arcydziełach niemieckiego kina dźwiękowego. I o każdej z tych rzeczy pisze z pasją i miłością, bez akademickiego dystansu. Nie jest to żadna monografia, nie nadaje się na podręcznik kina niemieckiego. Za to jako wciągająca, ekspresyjna lektura o tymże kinie - jak najbardziej.

Eberhardt w przedmowie pisze, że to 'ekspresjonistyczna książka o ekspresjonizmie'. I coś w tym niewątpliwie jest, choć Eisner na samym ekspresjonizmie się nie zatrzymuje. Przedstawia to z kina niemieckiego, co najważniejsze, najciekawsze, najwspanialsze. W chronologiczny, choć bardzo luźny sposób pisze o narodzinach najbardziej znanego niemieckiego nurtu, o tym, jak...

Jedna z klasycznych pozycji dotyczących niemieckiego kina ekspresjonistycznego. Książka, której zainteresowani tematem ominąć nie mogą bez szkody dla swojego w nim zorientowania. Niezainteresowani - a niestety są tacy! - mogą nie czytać. Nie spodoba im się to, co dla zainteresowanych będzie największą zaletą, to znaczy głębia analizy. Eisner opisuje wpływy teatru i różnice w założeniach różnych środków wyrazu, tendencje wśród twórców, prądy w sztuce okresu, techniki filmowe i motywacje ich twórców. Bogactwo informacji zdecydowanie utrudnia przyswojenie książki na jeden raz (mimo niewielkiej objętości). Będzie do czego wracać.

Jedna z klasycznych pozycji dotyczących niemieckiego kina ekspresjonistycznego. Książka, której zainteresowani tematem ominąć nie mogą bez szkody dla swojego w nim zorientowania. Niezainteresowani - a niestety są tacy! - mogą nie czytać. Nie spodoba im się to, co dla zainteresowanych będzie największą zaletą, to znaczy głębia analizy. Eisner opisuje wpływy teatru i różnice...

Spodziewałam się naukowego opracowania, jednego z tych przegadanych, nudnych tomów pełnego dat, Uczonych Analiz i katalogów nazwisk, które "wypada znać". Tymczasem "Ekran demoniczny" nie rości sobie nawet praw do miana podręcznika akademickiego z prawdziwego zdarzenia - i dobrze.
Zamiast szeregu dat, nazwisk, tytułów Lotte Eisner proponuje czytelnikowi zbiór niedługich esejów, koncentrujących się nie na chronologii czy historii nurtu ekspresjonistycznego w niemieckim kinie niemym, ale na różnych jego aspektach: źródłach, estetyce, tematach poruszanych przez reżyserów. Nie znaczy to wcale, że "Ekran demoniczny" jest pozycją mniej wartościową albo "przegadaną": owszem, eseje cechuje pewna poetyka, ale w przedziwny sposób taki styl pasuje do opisywanych filmów, przybliża ich nastrój, oddaje część atmosfery.
Obok rozdziałów poświęconych rodowodowi najbardziej charakterystycznych elementów niemieckiego kina niemego - kontrastowe operowanie światłem, gra aktorska - czytelnik znajdzie też piękne rozdziały poświęcone omówieniom najwybitniejszych dzieł tamtej kinematografii oraz rysy krytyczne na temat późniejszych dokonań reżyserów, którzy mieli największy wpływ na rozwój tego gatunku filmu.

Jedyne, co odradzam, to czytanie naprawdę niejasnego, przegadanego wstępu napisanego przez tłumacza, suto opatrzonymi cytatami z samej książki. W porównaniu do zwięzłości i klarowności stylu autorki, tłumacz stanowczo powinien zamilknąć.

Spodziewałam się naukowego opracowania, jednego z tych przegadanych, nudnych tomów pełnego dat, Uczonych Analiz i katalogów nazwisk, które "wypada znać". Tymczasem "Ekran demoniczny" nie rości sobie nawet praw do miana podręcznika akademickiego z prawdziwego zdarzenia - i dobrze.
Zamiast szeregu dat, nazwisk, tytułów Lotte Eisner proponuje czytelnikowi zbiór niedługich...