W ,,Przerwach” Hrabal stosuje oryginalną narrację opisując swoje małżeństwo oczami swojej żony. Oczywiście to on sam jest głównym tematem chaotycznych przemyśleń i wspomnień żony, o niej dowiadujemy się niewiele. Całość składa się ze zwyczajnych czynności jak wizyty w knajpach, jedzenie czy leczenie w szpitalu. Nawet bardziej dramatyczne zdarzenia jak interwencja wojsk Układu Warszawskiego czy przesłuchania przez służby bezpieczeństwa nie przyspieszają tempa. O twórczości Hrabala nie ma prawie nic, kilkakrotnie pojawiają się tylko tytuły jego książek, by orientacyjnie zaznaczyć czas akcji. Na niespieszne tempo wpływa też styl pełen wielokrotnie złożonych zdań, za to pozbawiony dialogów. Największą przyjemność znalazłem w delektowaniu się słowem i wczuwaniem się w leniwy klimat czeskich miast, a nie szukaniem sensacyjnej fabuły. Książka tworzy swój osobny świat i klimat, którego nie chce się opuszczać, chociaż trudno wskazać jego wyraźne zalety.

W ,,Przerwach” Hrabal stosuje oryginalną narrację opisując swoje małżeństwo oczami swojej żony. Oczywiście to on sam jest głównym tematem chaotycznych przemyśleń i wspomnień żony, o niej dowiadujemy się niewiele. Całość składa się ze zwyczajnych czynności jak wizyty w knajpach, jedzenie czy leczenie w szpitalu. Nawet bardziej dramatyczne zdarzenia jak interwencja wojsk...

Trzecia część trylogii ("Wesela w domu", "Vita nuova", "Przerwy"),opisująca narracją żony Bohumila Hrabala, Eliski, ich życie i postać samego pisarza od lat 50tych do 70tych. Napisana z dystansem do siebie i dużym czuciem kobiety, która towarzyszyła autorowi kawał czasu. Charakterystycznie prowadzona, "jednotchowa" pisanina, sprawiająca wrażenie chaosu, nabita treścią długich zdań. Świetna opowieść, mająca za tło ciemne czasy komunizmu w Czechosłowacji.

Trzecia część trylogii ("Wesela w domu", "Vita nuova", "Przerwy"),opisująca narracją żony Bohumila Hrabala, Eliski, ich życie i postać samego pisarza od lat 50tych do 70tych. Napisana z dystansem do siebie i dużym czuciem kobiety, która towarzyszyła autorowi kawał czasu. Charakterystycznie prowadzona, "jednotchowa" pisanina, sprawiająca wrażenie chaosu, nabita treścią...

Kolejne doskonale dzieło Bohumila Hrabala,które miałem przyjemność przeczytać.Najmocniejszą a zarazem najbardziej innowacyjną stroną ,w tej po części autobiograficznej powieści Hrabala jest postawienie w roli narratora ...swojej żony i ukazanie wydarzeń jej oczyma,w taki sposób w jaki w wyobrażeniu Hrabala z dużym prawdopodobieństwem ,mogła odbierać wydarzenia rozgrywające się na jej oczach u boku męża.Muszę przyznać ,że pomysł jest niezwykły i odważny ,świadczący o doskonałej znajomości psychiki drugiego człowieka ,nawet jeśli tym człowiekiem jest ktoś tak bliski jak własna żona.Przed rozpoczęciem czytania tej książki,miałem świadomość jej cudacznej konstrukcji narratorskiej i ze szczególną uwagą śledziłem każdą wypowiedź żony Hrabala(wypowiedź w wyobrażeniu autora),zwracając uwagę ,czy przypadkiem nie przyłapię jej na zbytnim wychwalaniu męża,stało się dokładnie odwrotnie,świadcząc o ogromnym dystansie i samokrytycyzmie B.Hrabala do własnej osoby i do swojego życia,które jeśli choć w połowie było tak barwne jak to opisane w tej książce,to dochodzę do wniosku,że małżonka Hrabala mogła o sobie powiedzieć dosłownie wszystko,ale nie mogła powiedzieć jednego - a mianowicie że się u boku męża nudziła,co to to nie.Postawić można było by pytanie ,co w twórczości B.Hrabala jest takiego niezwykłego,że tak do niej ciągnie,nie ma tu wielkiej filozofii ,brak nadzwyczajnych wolt i fajerwerków słownych,nie znajdziemy tu świętych ani nawet pretendentów do tego miana,więc co jest w tym tak pociągającego?...,w moim odczuciu czynnikiem tym jest... zwyczajność , naturalność i autentyczność postaci,ukazanych w codziennych wydarzeniach dnia powszedniego,dzięki czemu czytelnik jest w stanie w większym stopniu się z nimi utożsamić niż dajmy na to z Harry Potterem,czy królem Arturem ,łatwiej nam w zdecydowanej większości zwyczajnym przeciętnym ludziom wczuć się w rolę ludzi nam podobnych,niż w rolę tej garstki wyalienowanej elity ze świecznika. Prawdopodobnie a nawet na pewno ,gdyby nie mistrzowskie pióro Hrabala i doskonały zmysł obserwatorski pisarza ,większość opisywanych wydarzeń nie zwróciła by niczyjej uwagi i w tym jest cała sztuka aby "zwyczajne" ukazać w sposób nadzwyczajny i to się autorowi w tej i wielu innych książkach jego autorstwa udało.Polecam

Kolejne doskonale dzieło Bohumila Hrabala,które miałem przyjemność przeczytać.Najmocniejszą a zarazem najbardziej innowacyjną stroną ,w tej po części autobiograficznej powieści Hrabala jest postawienie w roli narratora ...swojej żony i ukazanie wydarzeń jej oczyma,w taki sposób w jaki w wyobrażeniu Hrabala z dużym prawdopodobieństwem ,mogła odbierać wydarzenia rozgrywające...

Doskonała lektura, pozwalająca zanurzyć się w świat postaci stworzonych przez Hrabala. Z całej jego twórczości najbardziej lubię książki z wątkami autobiograficznymi, mam wtedy wrażenie, jakbym rozmawiała z autorem, jakbym słuchała jego zwierzeń i dzięki temu, być może, choć trochę udaje mi się go poznać. Równie dobrze jednak to wszystko może być fikcją literacką, kolejną blagą i próbą wyprowadzenia czytelnika w pole. Niemniej - ja w to wchodzę, pozwalając by proza Hrabala niosła mnie przez kolejne strony.
Lubię te wątki, w których odnajduję moje własne słabości, jak choćby nieustanną tęsknotę za czasem dzieciństwa, neurozy i fobie. W tym Hrabal jest mi bliski i dlatego ciągle do niego wracam.

Doskonała lektura, pozwalająca zanurzyć się w świat postaci stworzonych przez Hrabala. Z całej jego twórczości najbardziej lubię książki z wątkami autobiograficznymi, mam wtedy wrażenie, jakbym rozmawiała z autorem, jakbym słuchała jego zwierzeń i dzięki temu, być może, choć trochę udaje mi się go poznać. Równie dobrze jednak to wszystko może być fikcją literacką, kolejną...

Przepiękna bliskość dwojga ludzi

Przepiękna bliskość dwojga ludzi