Niedawno kazano mi przeczytać poematy heroikomiczne Krasickiego, w których skład wchodzą: „Myszeidos pieśni X”, „Monachomachia” i „Antymonachomachia”. Choć tytuły przywodzą na myśl jakieś wielkie, niepotrzebne nikomu tomiszcza, rzeczywistość jest dużo lepsza, są to bowiem wciąż zabawne i pouczające poematy.

Nie chcę rozwodzić się zbyt długo nad wybitnością owych dzieł, ich fabułą i przesłaniami moralnymi. Kto nic o nich nie wie, niech sam po nie sięgnie – są bowiem ogólnodostępne w Internecie. Kto już je zna, temu nie trzeba przedstawiać kunsztu autora. Pisanie recenzji dzieł tego typu mija się więc z celem.

Zamiast zrecenzować samą treść, wolałbym przedstawić nieco wydanie, z którego korzystałem. Niezbyt przepadam za czytaniem tekstów na ekranie, sięgnąłem więc po wersję papierową Beskidzkiej Oficyny Wydawniczej, w której mieściły się trzy powyższe poematy heroikomiczne. Dla kogoś, kto musiał zapoznać się z wszystkimi trzema, taka książka wydawała się zbawienna. Jak było w istocie? Już nie tak radośnie.

Zacznijmy od tego, że wydanie nie zawiera ani jednego przypisu. Dzieła Krasickiego w Internecie obfitują w nie, co nie zawsze jest dobre, jednak pozbawienie takiego tekstu wszystkich przypisów mija się z celem dobrego przedstawienia go. Książka obfituje za to w obrazki. Rozumiem, iż wydanie mogło być przeznaczone dla dzieci, choć wizja czytania dzieciom poematów heroikomicznych wydaje mi się śmieszna. Oczywiście, byłaby to odpowiednia lektura, gdyby nie trudny, przedawniony już język, którym posługuje się Krasicki.

Na koniec pozostaje mi dodać, że zakupione przeze mnie wydanie miało błąd w druku – kilka stron powtarzało się z niewiadomego mi powodu. Co mogę powiedzieć – przepraszam, jeśli recenzja jest nieco chaotyczna. O ile bardzo podobały mi się dzieła autora, to ich czytanie z tego akurat wydania mija się z celem. Żałuję, że nie znalazłem na rynku innej książki, która zawierałaby wszystkie trzy pozycje poematów Krasickiego. Nie czuję się wystarczająco wykształcony w dziedzinie literatury oświeceniowej i poematów heroikomicznych, by oceniać którąkolwiek z pozycji. Mogę je jedynie polecić. Jeśli zaś chodzi o samo wydanie Beskidzkiej Oficyny Wydawniczej, pozostaje mi przyznać cztery na dziesięć gwiazdek.

Niedawno kazano mi przeczytać poematy heroikomiczne Krasickiego, w których skład wchodzą: „Myszeidos pieśni X”, „Monachomachia” i „Antymonachomachia”. Choć tytuły przywodzą na myśl jakieś wielkie, niepotrzebne nikomu tomiszcza, rzeczywistość jest dużo lepsza, są to bowiem wciąż zabawne i pouczające poematy.

Nie chcę rozwodzić się zbyt długo nad wybitnością owych dzieł, ich...