Moje życie toczy się jednostajnie w mojej wrodzonej nieszczęsności, która jest jakby trójfazowa. Gdy nic nie mogę, jestem nieszczęśliwy; gdy coś mogę, nie starcza czasu; gdy zaś liczę na przyszłość, natychmiast pojawia się lęk, rozmaite odmiany lęku, że wtedy dopiero nie będę mógł pracować. Piekło znakomicie pomyślane.

Moje życie toczy się jednostajnie w mojej wrodzonej nieszczęsności, która jest jakby trójfazowa. Gdy nic nie mogę, jestem nieszczęśliwy; gdy...

Zresztą nie sądzę, żeby smutek pożegnania pochodził stąd, że człowiek lubił to, z czym się żegna. Powodem smutku jest raczej uczucie wręcz przeciwne. Człowiek czuje, że zbyt łatwo się rozstaje, czuje, że inni także zbyt łatwo z nim się żegnają, związki zewnętrzne, które się zawiązały z biegiem czasu i które w spokoju, gdy nie były badane bliżej, wydawały się związkami niemal wewnętrznymi, okazują się czymś błachym, czym też faktycznie są. Ze smutkiem przypomina sobie człowiek związki pozorne, które ma za sobą, i ze smutkiem przewiduje nowe związki pozorne, które go czekają. Potrzebne nam jest przecież jedno i drugie, wolność i więź, ale każda na swoim miejscu, i zbiera nam się na wymioty, gdy zauważymy, że pomyliliśmy miejsca.

Zresztą nie sądzę, żeby smutek pożegnania pochodził stąd, że człowiek lubił to, z czym się żegna. Powodem smutku jest raczej uczucie wręcz p...