Mroczna historia, trochę za bardzo chaotycznie spisana. Momentami się gubiłam. Jak już wspomniano poniżej: nie wiedzieć czemu prawie całkowicie pominięty wątek Jadwigi.

Mroczna historia, trochę za bardzo chaotycznie spisana. Momentami się gubiłam. Jak już wspomniano poniżej: nie wiedzieć czemu prawie całkowicie pominięty wątek Jadwigi.

Lubię epokę modernizmu. Zachwycam się architekturą, malarstwem, poezją. Uwielbiam też zgłębiać biografie twórców. Oczywiście musiałam więc sięgnąć po opowieść o tak kontrowersyjnej postaci. Sporo już wiedziałam. Zaskoczenia nie było. Jednak pewna doza zdumienia - jak bardzo można być pogrążonym w ciemnościach i skoncentrowanym na sobie, aby pociągnąć za sobą w otchłań tyle osób?
Dlaczego ktoś poświęca życie, aby budować (czytam teraz dla odmiany biografię Pasteura),a ktoś uparcie brnie w mrok, zostawiając za sobą rozpacz, zmarnowane życie swoich dzieci, spaloną ziemię? W tej książce nie ma odpowiedzi.
Ale historia Przybyszewskiego może być przestrogą.

Lubię epokę modernizmu. Zachwycam się architekturą, malarstwem, poezją. Uwielbiam też zgłębiać biografie twórców. Oczywiście musiałam więc sięgnąć po opowieść o tak kontrowersyjnej postaci. Sporo już wiedziałam. Zaskoczenia nie było. Jednak pewna doza zdumienia - jak bardzo można być pogrążonym w ciemnościach i skoncentrowanym na sobie, aby pociągnąć za sobą w otchłań tyle...

Życie Przybyszewskiego to znakomity temat literacki - wręcz nieprawdopodobny! I myślę, że szkoda, że nie jest to tylko fikcja, tak wiele osób skrzywdził. Do iry - polecam książkę Rolanda Dąbrowskiego "Kasprowicz, Przybyszewski oraz ona...Jadwinia", a także Kasprowicz- Jarockiej "Córki mówią". Rzeczywiście, Jadwiga była kobietą nieprzeciętną! I również ona wiele przy Przybyszewskim wycierpiała, tym bardziej, że szkalował ją ogromnie przed innymi.

Życie Przybyszewskiego to znakomity temat literacki - wręcz nieprawdopodobny! I myślę, że szkoda, że nie jest to tylko fikcja, tak wiele osób skrzywdził. Do iry - polecam książkę Rolanda Dąbrowskiego "Kasprowicz, Przybyszewski oraz ona...Jadwinia", a także Kasprowicz- Jarockiej "Córki mówią". Rzeczywiście, Jadwiga była kobietą nieprzeciętną! I również ona wiele przy...

Przeczytałam, jak chciałam, biografię Dagny Juel. Czy widząc w antykwariacie biografię Stacha, mogłam się oprzeć pokusie poznania drugiej strony tej historii...?
Początek mnie zaskoczył. Sympatia granicząca z uwielbieniem, które autorka okazywała Przybyszewskiemu w scenie pogrzebu, były dla mnie obietnicą drugiego dna. Im dalej jednak w las, tym bardziej jasne się stawało, że drugiego dna, drugiej strony nie ma. Stachu był kłamcą, manipulatorem, okrutnym egoistą, alkoholikiem i wyzyskiwaczem. I nawet promil zła, które wyrządził swoim kobietom i dzieciom, nie powinien być usprawiedliwiany jego talentem literackim.
A co do książki jeszcze, to zadziwiające było pominięcie prawie całkowitym milczeniem ostatniej kobiety w życiu Stacha, Jadwigi. Pojawia się tylko w krótkich wzmiankach, przy okazji Dagny, przy okazji Stasi, zawsze tylko przy okazji. Dziwne, że według autorki nie zasłużyła na osobny wątek...

Przeczytałam, jak chciałam, biografię Dagny Juel. Czy widząc w antykwariacie biografię Stacha, mogłam się oprzeć pokusie poznania drugiej strony tej historii...?
Początek mnie zaskoczył. Sympatia granicząca z uwielbieniem, które autorka okazywała Przybyszewskiemu w scenie pogrzebu, były dla mnie obietnicą drugiego dna. Im dalej jednak w las, tym bardziej jasne się...

Do opisu życia "Stacha" zajrzałam tylko ze względu na jego córkę, Stanisławę. Okazało się, że odkryłam przez to bardzo intrygującą i frapującą osobistość. Sama książka wspaniale kształtowała mój obraz smutnego szatana. Gdybym żyła w jego czasach i znała go, na pewno uległabym jego urokowi. Na początku nawet go lubiłam i było mi go szkoda. Byłam pewna, że na prawdę kocha wszystkie te kobiety, z którymi miał romans. Sądziłam po prostu, że nie potrafi inaczej. Stopniowo zmieniał się jego obraz w moich oczach. Jak się okazało, naprawdę był szatanem o wyjątkowo smutnym losie.

Do opisu życia "Stacha" zajrzałam tylko ze względu na jego córkę, Stanisławę. Okazało się, że odkryłam przez to bardzo intrygującą i frapującą osobistość. Sama książka wspaniale kształtowała mój obraz smutnego szatana. Gdybym żyła w jego czasach i znała go, na pewno uległabym jego urokowi. Na początku nawet go lubiłam i było mi go szkoda. Byłam pewna, że na prawdę kocha...

Cieszy mnie, że to pozycja napisana przez kobietę o kobietach. O kobietach człowieka, który może i kobiety kochał, ale nie szanował. Swoje dzieci także traktował mało poważnie. Bardziej jak skutek uboczny chuci niż swoich następców. I choć to persona wyjątkowa. To Przybyszewski by emocjonalnym zerem. I egoistą.

Cieszy mnie, że to pozycja napisana przez kobietę o kobietach. O kobietach człowieka, który może i kobiety kochał, ale nie szanował. Swoje dzieci także traktował mało poważnie. Bardziej jak skutek uboczny chuci niż swoich następców. I choć to persona wyjątkowa. To Przybyszewski by emocjonalnym zerem. I egoistą.

Dobra rzecz tylko dość chaotycznie napisana. Jakoś tak nie zawsze po kolei.

Dobra rzecz tylko dość chaotycznie napisana. Jakoś tak nie zawsze po kolei.