Przyznaję, że zostałam pokonana i będę musiała do tej książki jeszcze powrócić, kiedy jeszcze trochę zmądrzeję i przeczytam inne książki Parnickiego, do których obficie on nawiązuje w "Zabij Kleopatrę".
Zaczyna się od listów, a przechodzi w zapis rozprawy sądowej, w którym postaci nieustannie usiłują dociec swoich motywacji. Zaczęło mi to wyglądać jak rozkminy samego autora, który próbuje zrozumieć własnych bohaterów, aby z ich pomocą utkać wiarygodną fabułę. Skojarzenie okazało się słuszne, bo wkrótce potem narrator/autor się poddaje, postaci wymykają mu się spod kontroli, inni narratorzy/autorzy przejmują pałeczkę i zaczyna się wielka metafikcjonalna jazda bez trzymanki, opowieść o usilnych próbach napisania powieści "Zabij Kleopatrę" i refleksja na temat tego, czym w ogóle jest czy powinna być powieść historyczna. Bardzo trudne, choć frapujące.

Przyznaję, że zostałam pokonana i będę musiała do tej książki jeszcze powrócić, kiedy jeszcze trochę zmądrzeję i przeczytam inne książki Parnickiego, do których obficie on nawiązuje w "Zabij Kleopatrę".
Zaczyna się od listów, a przechodzi w zapis rozprawy sądowej, w którym postaci nieustannie usiłują dociec swoich motywacji. Zaczęło mi to wyglądać jak rozkminy samego...