Trzęsiesz się z zimna. Lodowate powietrze nie pozwala Ci się rozgrzać. Wszędzie jest ciemno, słychać tylko wycie wiatru. Leżysz na twardej posadzce i przypominasz sobie, dlaczego tu jesteś. Do twoich uszu ponownie docierają głosy, skandujące: „Winna!”. Dla Ciebie nie ma już ratunku. Zamykasz oczy i czekasz na sen.

Czternastoletnia Verz Revenge to jeden z najlepszych detektywów Scotland Yardu. Dziewczyna jest ulubienicą królowej i wraz ze swoim podwładnym, hrabią Seną, z niezmordowaną cierpliwością tropi przestępców. Gdy w Anglii zaczyna grasować Kuba Rozpruwacz, Verz i jej partner mają ręce pełne roboty. W końcu zostają wciągnięci w tajemniczą rozgrywkę, w której wszelkie granice zaczynają się rozmywać.

Agata Rączka to gimnazjalistka, która zadebiutowała powieścią „Anioły upadają pierwsze”. Z pierwszą książką autorki miałam okazję zapoznać się jakiś czas temu. Wtedy byłam wręcz zachwycona przedstawioną w utworze historią. Czy mogę powiedzieć to samo o „Pożyczonym czasie”?

Powyższej powieści nie można do końca dopasować do jednego, konkretnego gatunku. Z opisu wynika, że jest to kryminał, jednak niezbyt zgadzam się z tym stwierdzeniem. Wątek ten jest jedynie tłem do pozostałych wydarzeń. Znajdziemy tu romans, sekret z przeszłości i elementy fantastyczne. I choć zazwyczaj lubię, gdy w czytanej przeze mnie lekturze znajdują się różnorodne motywy, w tym wypadku ten zabieg się nie powiódł.

Gdy zapoznawałam się z treścią „Pożyczonego czasu”, nie mogłam opędzić się od uczucia deja vu. Wciąż myślałam, że przecież skądś już to znam. I rzeczywiście, czytałam już podobną książkę, mianowicie debiut Agaty Rączki. Te dwie pozycje niezbyt się różnią. Miałam wrażenie, że po raz kolejny czytam „Anioły upadają pierwsze”, z innymi tylko bohaterami. W obydwu powieściach akcja toczy się w Anglii, mamy również styczność z wątkiem romantycznym, w którym do końca nie można stwierdzić, czy jest on prawdziwy, czy może to tylko gra głównych postaci. Dodatkowo dobrze znany z debiutu element kryminalny, prowadzona w ten sam sposób narracja… „Pożyczony czas” to utwór jedynie trochę bardziej rozbudowany, dopracowany od poprzednika. Autorka, zamiast zaskoczyć czytelnika nowym, ciekawym pomysłem, powieliła znane z jej poprzedniej książki schematy.

Fabuła osadzona jest w XIX-wiecznej Anglii. Moim zdaniem, jeżeli ktoś chce umieścić akcję w tych właśnie realiach, powinien wykazać się choć najmniejszą wiedzą na ich temat. Zwroty typu „panienko” czy „paniczu” nie wystarczą, by treść nabrała realizmu.

Jest to pozycja, którą przyjemnie się czyta i gdybym nie znała treści „Aniołów…”, prawdopodobnie spodobałaby mi się dużo bardziej. Być może innym „Pożyczony czas” przypadnie do gustu, ja czuję jedynie rozczarowanie.

Trzęsiesz się z zimna. Lodowate powietrze nie pozwala Ci się rozgrzać. Wszędzie jest ciemno, słychać tylko wycie wiatru. Leżysz na twardej posadzce i przypominasz sobie, dlaczego tu jesteś. Do twoich uszu ponownie docierają głosy, skandujące: „Winna!”. Dla Ciebie nie ma już ratunku. Zamykasz oczy i czekasz na sen.

Czternastoletnia Verz Revenge to jeden z najlepszych...

http://kasandra-85.blogspot.com/2012/01/pozyczony-czas-agata-raczka.html

http://kasandra-85.blogspot.com/2012/01/pozyczony-czas-agata-raczka.html

"Pożyczony czas" to kolejna powieść katowickiej gimnazjalistki Agaty Rączki. Muszę przyznać, że jestem zaskoczona - z całym szacunkiem dla rówieśników autorki - niezwykłą dojrzałością jej prozy, pięknem stylu i brawurowym połączeniem rozmaitych wątków tworzących wyjątkową, trudną do jednoznacznego zdefiniowania, intrygującą całość.
Na fabułę składają się w zasadzie dwa nierozerwalnie ze sobą splecione wątki - kryminalny i romansowy uzupełnione o elementy paranormalne, historyczne i psychologiczne. O dziwo, ta niezwykła mieszanka wypada całkiem przekonująco i zupełnie atrakcyjnie zwłaszcza, że trudno precyzyjnie wskazać moment, w którym epizody łączą się w spójną całość - tak płynnie i naturalnie to następuje.
Trudno cokolwiek pewnego powiedzieć tak o fabule, jak i o bohaterach - ich losy uważny czytelnik musi sam wychwycić w toku intrygi, co nieraz okazuje się tyleż zajmujące, co deprymujące. Zastanawiam się, jak wiele mogę Wam zdradzić, by nie psuć przyjemności z delektowania się lekturą - tym bardziej, że sensacyjna intryga wydaje się być zaledwie pretekstem do ukazania skomplikowanych wewnętrznych przeżyć bohaterów oraz charakteru łączących ich relacji - a zapewniam, że są one intrygująco niejednoznaczne i w pewnym sensie nawet diaboliczne; ostatecznie wyjaśniają się dopiero w zakończeniu powieści.

XIX-wieczny Londyn. Piętnastoletnia Verz Revenge jest jednym z najlepszych detektywów Scotland Yardu, ulubienicą królowej, która aktualnie zajmuje się śledztwem w sprawie Kuby Rozpruwacza. W rozwiązaniu sprawy pomaga jej hrabia Sena von Gorz, którego po raz pierwszy spotkała przed kilku laty, gdy jako mała dziewczynka trafiła do więzienia oskarżona o zabójstwo własnego ojca. Od tamtej pory hrabia wielokrotnie ratował jej życie, zawsze z wszechwiedzącym, ironicznym uśmiechem na ustach. Nadchodzi jednak dramatyczna chwila, która zedrze maskę obojętności z jego twarzy i zmusi oboje do rewizji własnych uczuć, choć być może jest już na to za późno...

"Pożyczony czas" to powieść pod każdym względem zaskakująca. Choć słowa, których użyłam do przybliżenia Wam fabuły brzmią być może nieco banalnie, kryje się pod nimi coś, czego absolutnie się nie spodziewacie. Nieistotny staje się wątek kryminalny, tu chodzi o coś zupełnie innego. O subtelną, a zarazem wyrafinowaną grę pomiędzy dwojgiem skazanych na siebie antagonistów połączonych uczuciem miłości - nienawiści, z których jedno desperacko próbuje wyplątać się z tego układu, zaś drugie przygląda się jego wysiłkom z ironicznym uśmiechem silniejszego. Najbardziej intrygujące jest to, że uczucia bohaterów są znacznie bardziej zawiłe, niż mogłoby się wydawać, zaś obserwowanie ich emocjonalnych rozgrywek jest czynnością wybitnie absorbującą. Zwłaszcza w kontekście zakończenia, dość mocno wyeksponowanego przez autorkę, lecz nie da się ukryć, że również wyjątkowo poruszającego.
Innym aspektem powieści, na który warto zwrócić uwagę jest kwestia osobowości młodej bohaterki - bezwzględnego dziecka przeistaczającego się w młodą kobietę. Proces wkraczania w dorosłość, poczucie dojmującej samotności i wyobcowania oraz pierwsze nieśmiałe uczucie skierowane do mężczyzny zostały przedstawione niezwykle sugestywnie, realistycznie i wzruszająco autentycznie. Świadczy to o wielkiej wrażliwości, przenikliwości i dojrzałości autorki - ja ze swej strony mogę tylko docenić jej prozę pozytywną opinią.

Reasumując: "Pożyczony czas" to intrygująca lektura, której najbliżej chyba do konwencji powieści psychologicznej z elementami kryminału i romansu. Kilka drobnych mankamentów, które wpadły mi w oko nie zakłóciły jednak przyjemności obcowania z lekturą. To zgrabnie skonstruowana, ujmująca emocjonalnym bogactwem, poruszająca powieść. Jestem przekonana, że warto zwrócić uwagę zarówno na samą książkę, jak i na jej młodą autorkę. Serdecznie polecam!

"Pożyczony czas" to kolejna powieść katowickiej gimnazjalistki Agaty Rączki. Muszę przyznać, że jestem zaskoczona - z całym szacunkiem dla rówieśników autorki - niezwykłą dojrzałością jej prozy, pięknem stylu i brawurowym połączeniem rozmaitych wątków tworzących wyjątkową, trudną do jednoznacznego zdefiniowania, intrygującą całość.
Na fabułę składają się w zasadzie dwa...