Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzęsiesz się z zimna. Lodowate powietrze nie pozwala Ci się rozgrzać. Wszędzie jest ciemno, słychać tylko wycie wiatru. Leżysz na twardej posadzce i przypominasz sobie, dlaczego tu jesteś. Do twoich uszu ponownie docierają głosy, skandujące: „Winna!”. Dla Ciebie nie ma już ratunku. Zamykasz oczy i czekasz na sen. Czternastoletnia Verz Revenge to jeden z najlepszych detektywów Scotland Yardu. Dziewczyna jest ulubienicą królowej i wraz ze swoim podwładnym, hrabią Seną, z niezmordowaną cierpliwością tropi przestępców. Gdy w Anglii zaczyna grasować Kuba Rozpruwacz, Verz i jej partner mają ręce pełne roboty. W końcu zostają wciągnięci w tajemniczą rozgrywkę, w której wszelkie granice zaczynają się rozmywać. Agata Rączka to gimnazjalistka, która zadebiutowała powieścią „Anioły upadają pierwsze”. Z pierwszą książką autorki miałam okazję zapoznać się jakiś czas temu. Wtedy byłam wręcz zachwycona przedstawioną w utworze historią. Czy mogę powiedzieć to samo o „Pożyczonym czasie”? Powyższej powieści nie można do końca dopasować do jednego, konkretnego gatunku. Z opisu wynika, że jest to kryminał, jednak niezbyt zgadzam się z tym stwierdzeniem. Wątek ten jest jedynie tłem do pozostałych wydarzeń. Znajdziemy tu romans, sekret z przeszłości i elementy fantastyczne. I choć zazwyczaj lubię, gdy w czytanej przeze mnie lekturze znajdują się różnorodne motywy, w tym wypadku ten zabieg się nie powiódł. Gdy zapoznawałam się z treścią „Pożyczonego czasu”, nie mogłam opędzić się od uczucia deja vu. Wciąż myślałam, że przecież skądś już to znam. I rzeczywiście, czytałam już podobną książkę, mianowicie debiut Agaty Rączki. Te dwie pozycje niezbyt się różnią. Miałam wrażenie, że po raz kolejny czytam „Anioły upadają pierwsze”, z innymi tylko bohaterami. W obydwu powieściach akcja toczy się w Anglii, mamy również styczność z wątkiem romantycznym, w którym do końca nie można stwierdzić, czy jest on prawdziwy, czy może to tylko gra głównych postaci. Dodatkowo dobrze znany z debiutu element kryminalny, prowadzona w ten sam sposób narracja… „Pożyczony czas” to utwór jedynie trochę bardziej rozbudowany, dopracowany od poprzednika. Autorka, zamiast zaskoczyć czytelnika nowym, ciekawym pomysłem, powieliła znane z jej poprzedniej książki schematy. Fabuła osadzona jest w XIX-wiecznej Anglii. Moim zdaniem, jeżeli ktoś chce umieścić akcję w tych właśnie realiach, powinien wykazać się choć najmniejszą wiedzą na ich temat. Zwroty typu „panienko” czy „paniczu” nie wystarczą, by treść nabrała realizmu. Jest to pozycja, którą przyjemnie się czyta i gdybym nie znała treści „Aniołów…”, prawdopodobnie spodobałaby mi się dużo bardziej. Być może innym „Pożyczony czas” przypadnie do gustu, ja czuję jedynie rozczarowanie.