Stali czytelnicy mojego bloga mogą się orientować, że swoją przygodę z internetową działalnością twórczą rozpoczęłam od pisania opowiadań (potocznie nazywanych fanfiction) o skoczkach narciarskich. W szerszej perspektywie miałam do czynienia jedynie z tym sportem i na nim najlepiej się znam, a o żużlu wiem jedynie, że to wyścigi motocyklowe na nawierzchni o takiej samej nazwie. Niemniej, kiedy otrzymałam propozycje zrecenzowania zbioru opowiadań, w których głównym bohaterem jest właśnie czarny sport, zgodziłam się i pewnie zastanawiacie się teraz dlaczego. Odpowiedź jest bardzo prosta - ponieważ zostały napisane przez młodą, polską autorkę, która rozpoczynała dokładnie w taki sam sposób jak ja, miała w sobie mnóstwo odwagi, aby wydać książkę o sporcie niszowym i udało jej się.

Całość na: http://suomianne.blogspot.com/2017/02/czarna-ksiazka-antologia-opowiadan.html

Stali czytelnicy mojego bloga mogą się orientować, że swoją przygodę z internetową działalnością twórczą rozpoczęłam od pisania opowiadań (potocznie nazywanych fanfiction) o skoczkach narciarskich. W szerszej perspektywie miałam do czynienia jedynie z tym sportem i na nim najlepiej się znam, a o żużlu wiem jedynie, że to wyścigi motocyklowe na nawierzchni o takiej samej...

Nieco ponad rok temu dostałam do przeczytania klawiaturopis powieści „Bezdroża publiczne” Joanny Krystyny Radosz i było to moje pierwsze spotkanie z żużlem w literaturze. Zachwycił mnie ten pomysł, a jeszcze bardziej łatwość, z jaką dzięki talentowi autorki weszłam w żużlowy świat. Później dorwałam w swoje chciwe łapki doskonałą „Szkołę wyprzedzania” (recenzja na blogu) i przepadłam całkowicie. Nic więc dziwnego, że gdy pojawiła się możliwość zrecenzowania antologii „Czarna Książka”, skwapliwie z niej skorzystałam.

„Czarna książka” to zbiór trzynastu zbiór opowiadań. Nie będę ich omawiać, żeby nie odebrać czytelnikom przyjemności samodzielnego odkrywania zawartych w nich tajemnic, powiem tylko, że znajdziemy tu różnorodnych bohaterów borykających się z szeroką gamą problemów, i to wcale nie żużel jest wśród nich wiodącą kwestią, choć z każdej stronicy przebija fascynacja autorki tym sportem.

Myślę, że wiele osób wyobraża sobie żużlowców podobnie jak kiedyś ja – niewysocy mężczyźni na szybkich motorach bez hamulców, sami także niemający hamulców w chęci łykania adrenaliny podczas zmagań na torze. Twardzi, nieznający uczucia strachu, pozbawieni ludzkich słabości. Otóż nic bardziej mylnego. Bohaterowie „Czarnej Książki” są zwykłymi ludźmi ze zwykłymi, ludzkimi problemami i słabościami. Nie są im obce uczucia zwątpienia czy nawet paniki. Kochają, śmieją się i cierpią jak każdy z nas, i właśnie dlatego od pierwszych stron stają się tak bliscy jak starzy przyjaciele.

Stworzenie takich postaci nie byłoby możliwe, gdyby nie niebywały talent autorki. Niejednokrotnie wystarcza jej kilka zaledwie słów, by wykreować doskonale realistyczną postać. To wielki dar, nie każdemu dany. Joanna pisze bardzo lekko i przystępnie, a jednocześnie posługuje się wyjątkowo piękną polszczyzną, co także nie zalicza się do częstych zjawisk. W tej książce nie znajdziemy stylistycznych potworków czy karkołomnych porównań, nie grozi nam także śmierć z nudów przy czytaniu niby doskonałych, a całkowicie pozbawionych wszelkich emocji zdań. Autorka doskonale wie, jak zagrać na uczuciach czytelników. Jej proza wywołuje śmiech, zadumę, a czasami nawet łzy. To nie jest tylko zbitek liter, w tych zdaniach zawarte jest życie.

Nie mogę też nie wspomnieć o „technicznej” stronie prezentowanego dzieła. Nie pamiętam już, kiedy zdarzyło mi się nie znaleźć w jakiejś książce żadnego błędu, i to nawet w tych, które ukazały się nakładem renomowanych wydawnictw. „Czarną Książkę” przeczytałam wyjątkowo uważnie, starając się wyłapać wszystkie błędy gramatyczne i logiczne. Szukałam literówek i źle postawionych przecinków, i ku mojemu zachwytowi okazało się, że szukałam błędów nieistniejących, w dodatku wszystkie te małe wredne kreseczki „siedzą” tam, gdzie ich miejsce, a literówek brak. To naprawdę rzadkość!

Dlatego mogę z czystym sumieniem polecić tę pozycję najwybredniejszemu nawet czytelnikowi i gwarantuję, że ani przez moment nie będzie żałować.

Nieco ponad rok temu dostałam do przeczytania klawiaturopis powieści „Bezdroża publiczne” Joanny Krystyny Radosz i było to moje pierwsze spotkanie z żużlem w literaturze. Zachwycił mnie ten pomysł, a jeszcze bardziej łatwość, z jaką dzięki talentowi autorki weszłam w żużlowy świat. Później dorwałam w swoje chciwe łapki doskonałą „Szkołę wyprzedzania” (recenzja na blogu) i...

Własnej książki oceniać nie będę, ale polecam do czytania tym, którzy szukają w literaturze czegoś nowego :)

Własnej książki oceniać nie będę, ale polecam do czytania tym, którzy szukają w literaturze czegoś nowego :)

No dobrze, napisanie recenzji tej książki łatwe nie będzie. Więc może zacznę od odrobiny historii.

Jakieś dziesięć lat temu trafiłam w internecie na opowiadania pewnej młodziutkiej autorki, wówczas jeszcze licealistki. Charakteryzowały się dwiema rzeczami: po pierwsze, były bardzo dobrze napisane, o wiele lepiej, niż większość licealnej twórczości możliwej do znalezienia w internecie. Po drugie, opowiadały o temacie bardzo egzotycznym, przynajmniej z punktu widzenia osoby, która oglądania sportów nie uznaje: o żużlu. Ale ta egzotyczna tematyka mi nie przeszkodziła. Zaczęłam autorkę śledzić, bo miała potencjał. Minęło dziesięć lat, autorka potencjał rozwinęła, pisze coraz lepiej, próbując różnych konwencji - ale do tematyki żużlowej cały czas wraca. Z wydawcami na razie nie ma szczęścia - szczerze wierzę, że to się zmieni i że Czarna Książka się do tego przyczyni.

Odstrasza cię tematyka? Niepotrzebnie! Żużel to dla autorki tło dla dobrze skonstruowanej psychologii postaci i wzajemnych relacji między nimi. Dla historii o pasji, o miłości czy nawet o zbrodni.
Boisz się self publishingu? Rozumiem, ale autorka naprawdę zainwestowała w redakcję i korektę. Podobno w książce znajduje się cała jedna literówka. Wierzę na słowo, bo ja jej nie zauważyłam.
Nadal kręcisz nosem? Sprawdź! Możesz "Czarną Książkę" pobrać za darmo (przynajmniej do 20 listopada 2016). Co ci szkodzi?
Gdzie jest haczyk? Ano w tym, że dostaniesz kawał solidnej literatury, której wcale się nie spodziewałeś/aś. Doskonały zbiór opowiadań o sporcie, życiu i śmierci. I ani się obejrzysz, a dasz się wciągnąć.

No dobrze, napisanie recenzji tej książki łatwe nie będzie. Więc może zacznę od odrobiny historii.

Jakieś dziesięć lat temu trafiłam w internecie na opowiadania pewnej młodziutkiej autorki, wówczas jeszcze licealistki. Charakteryzowały się dwiema rzeczami: po pierwsze, były bardzo dobrze napisane, o wiele lepiej, niż większość licealnej twórczości możliwej do znalezienia w...