To reportaże w dużej mierze dotyczące Polski kresowej a więc lata przed tragicznym dla nas A. D. 1939. Tematyka dość ciekawa, ale nie czytało mi się tego jakoś z większymi emocjami. Po prostu nic mi do utraconych Kresów. Moja śp. Mama stamtąd pochodziła, ale jakoś się nigdy tym czasem i miejscem nie interesowałem, nie pytałem.
W każdym razie interesuje się trochę historią więc chciałem poznać jak na te tematy zapatrywał się Wańkowicz.
Niestety ten autor jak dla mnie pisze bardzo przyciężkawym językiem. Nie chodzi o to, że styl staroświecki, ale dla mnie to autor nie ma polotu w pisaniu. Albo ze mnie taki ignorant albo inni mają podobne wrażenia.
Sam nie wiem co jeszcze mogę o tej książce napisać, ponieważ się na niej srogo zawiodłem, liczyłem, że będzie się to świetnie czytać, a wymęczyłem to z wielkim wysiłkiem.
Do tego M. Wańkowicz stosuje duże skróty myślowe i ktoś zupełnie nie obeznany w tematyce zupełnie nie będzie wiedział co z czym jest.
Sporo naprawdę trudnego (że już nieużywanego, wymarłego) słownictwa. Niby nic w tym złego, w końcu pisane w takiej, a nie innej epoce, ale bez słownika się nie obejdzie by czasem zrozumieć sens zdania.
Często trudno było się domyślić o jakich latach autor pisze i stąd trudność zrozumienia o czym autor pisze. Hmmm, piszę jak to czuję po tych reportażach.
Może starsze pokolenie nie będzie wiedziało o co mi chodzi, ponieważ im się to czytało świetnie.

To reportaże w dużej mierze dotyczące Polski kresowej a więc lata przed tragicznym dla nas A. D. 1939. Tematyka dość ciekawa, ale nie czytało mi się tego jakoś z większymi emocjami. Po prostu nic mi do utraconych Kresów. Moja śp. Mama stamtąd pochodziła, ale jakoś się nigdy tym czasem i miejscem nie interesowałem, nie pytałem.
W każdym razie interesuje się trochę historią...

Soczysty język - przepiękna polszczyzna, wspaniała tematyka - felietony (reportaże) w porządku chronologicznym obrazujące życie pisarza w II Rzeczypospolitej, jego zagraniczne wojaże (m. in. na Batorym),do płaczu i do śmiechu. Można czytać w jakiej się chce kolejności. Lektura obowiązkowa dla zainteresowanych dziejami Polski międzywojennej. Jest i o góralach tatrzańskich, Poleszukach, Wilniukach, i o wielu innych mieszkańcach Polski, która przeminęła. Zachęcam również innych dla poszerzenia horyzontów umysłowych. Radość obcowania z taką literaturą daje niebywałą satysfakcję.

Soczysty język - przepiękna polszczyzna, wspaniała tematyka - felietony (reportaże) w porządku chronologicznym obrazujące życie pisarza w II Rzeczypospolitej, jego zagraniczne wojaże (m. in. na Batorym),do płaczu i do śmiechu. Można czytać w jakiej się chce kolejności. Lektura obowiązkowa dla zainteresowanych dziejami Polski międzywojennej. Jest i o góralach tatrzańskich,...

Wracam do tej książki co jakiś czas i nigdy mnie nie zawiodła. Powiedzenie, że Wańkowicz krzepi to banał. Ale banały na tym świecie też mają rację bytu.

Wracam do tej książki co jakiś czas i nigdy mnie nie zawiodła. Powiedzenie, że Wańkowicz krzepi to banał. Ale banały na tym świecie też mają rację bytu.

Audiobook, czyta Marcin Popczyński.

W odróżnieniu od drugiego tomu ten jest o wiele bardziej jednolity tematycznie. Większość tekstów to są reportaże a większość z nich dotyczy podróży po Polsce. Szczególnie interesujące są te dotyczące Kresów. Pisane w latach 30-tych dziś przedstawiają naprawdę wielostronny obraz: zarówno stron bardzo ciemnych jak bardzo jasnych. Bardzo ciekawe jest, że zarówno ówczesna sytuacja odbudowy jak język opisu są niemal identyczne jak te, którymi opisywano sytuację po 2-giej WŚ.

Interesujący jest opis konfliktów na linii państwo polskie - obywatele (i mowa tu zarówno o ziemianach jak i o chłopach).

Strasznie jest to długie i lepiej dzielić na rozdziały, bo w większej dawce nawet barwny język Pana Melchiora może zmęczyć.

Audiobook, czyta Marcin Popczyński.

W odróżnieniu od drugiego tomu ten jest o wiele bardziej jednolity tematycznie. Większość tekstów to są reportaże a większość z nich dotyczy podróży po Polsce. Szczególnie interesujące są te dotyczące Kresów. Pisane w latach 30-tych dziś przedstawiają naprawdę wielostronny obraz: zarówno stron bardzo ciemnych jak bardzo jasnych. Bardzo...

Kiedyś nie było telewizyjnych reportaży, więc to co pisano musiało zastąpić obrazy i Wańkowicz potrafił piórem malować.

Kiedyś nie było telewizyjnych reportaży, więc to co pisano musiało zastąpić obrazy i Wańkowicz potrafił piórem malować.