Książka uczestnika jednej z dwóch ideologii , ścierających się ze sobą a o mało co , które nie doprowadziły do zagłady świata. każdej ze stron wydawało się , że mają monopol na rozum i racja,i bóg jest po ich stronie. Rudel jako żołnierz frontowy świetnie opisuje, walki, taktykę i sprzęt obu stron. Niestety autor był znanym i zagorzałym wyznawcą faszyzmu. Zatwardziały do samego końca. Nawet oddając się do niewoli był butny, pewny swego. Ciekawe czy gdyby pod skórą nie odezwał się tchórz i nie uciekł do amerykanów też by był taki butny? Wiedział dobrze, że obłudny zachód nic mu nie zrobi. Dobrze jest zapoznać się z jego wspomnieniami , choć nie dziwię się , że przez wiele lat nikomu w naszym kraju nie przyszło do głowy wydać jego wspomnień.

Książka uczestnika jednej z dwóch ideologii , ścierających się ze sobą a o mało co , które nie doprowadziły do zagłady świata. każdej ze stron wydawało się , że mają monopol na rozum i racja,i bóg jest po ich stronie. Rudel jako żołnierz frontowy świetnie opisuje, walki, taktykę i sprzęt obu stron. Niestety autor był znanym i zagorzałym wyznawcą faszyzmu. Zatwardziały do...

Ilekroć czytam o konflikcie sowiecko-niemieckim mam bardzo mieszane uczucia, bo teoretycznie jako Polak powinienem się cieszyć z tej kłótni brunatnych z czerwonymi, ale tak naprawdę komu tu kibicować? Wybór między dżumą a cholerą.
Tak też miałem podczas lektury "Czasu wojny". Książka opisuje wyczyny wojenne Hansa Rudela, który na swoim Stukasie zniszczył rekordową liczbę sowieckich czołgów stając się jedną z wojennych legend III Rzeszy. Zaliczono mu oficjalnie ich około 1000, co jest skutkiem typowego dla warunków wojennych zawyżania ocen strat zadanych przeciwnikowi. Przez ile trzeba podzielić wspomnianą fantastyczną liczbę, nie wiem, Mark Sołonin w jednej ze swoich książek twierdzi, że szacunki pilotów toczących pojedynki powietrzne były zwykle przeszacowane trzykrotnie. Tu, mam wrażenie, krzywda by się Rudlowi nie stała, gdyby pomniejszyć jego dokonania dziesięciokrotnie.
Książkę czyta się dobrze. Podziwiać trzeba osobistą odwagę i pogardę dla śmierci, jaką wykazywał (a przynajmniej deklaruje na kartach książki, że wykazywał)autor. Rzecz zaciekawi jednak głównie pasjonatów tematyki, są to typowe wojenne wspomnienia.
Wrażenia popsuła mi końcówka książki. Na ostatnich stronach wychodzi bowiem z Rudla stereotypowa teutońska buta, którą my Polacy, tak kochamy. Hans Rudel, pilot niezwyciężony, zakończył wojnę z niewzruszoną wiarą w Fuhrera i końcowe zwycięstwo, pilotując pomimo amputacji nogi swego ukochanego Stukasa, konstrukcję równie solidną i toporną, co sam autor.

Ilekroć czytam o konflikcie sowiecko-niemieckim mam bardzo mieszane uczucia, bo teoretycznie jako Polak powinienem się cieszyć z tej kłótni brunatnych z czerwonymi, ale tak naprawdę komu tu kibicować? Wybór między dżumą a cholerą.
Tak też miałem podczas lektury "Czasu wojny". Książka opisuje wyczyny wojenne Hansa Rudela, który na swoim Stukasie zniszczył rekordową liczbę...

Świetna książka o lotnictwie wojskowym.

Świetna książka o lotnictwie wojskowym.

Jedne z lepszych wspomnień żołnierskich. Autor trochę fantazjuje na temat ilości zniszczonych czołgów, ale niektóre fragmenty wspomnień po prostu wgniatają w fotel, jeżeli ktoś rozumie realia wojenne

Jedne z lepszych wspomnień żołnierskich. Autor trochę fantazjuje na temat ilości zniszczonych czołgów, ale niektóre fragmenty wspomnień po prostu wgniatają w fotel, jeżeli ktoś rozumie realia wojenne