Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ilekroć czytam o konflikcie sowiecko-niemieckim mam bardzo mieszane uczucia, bo teoretycznie jako Polak powinienem się cieszyć z tej kłótni brunatnych z czerwonymi, ale tak naprawdę komu tu kibicować? Wybór między dżumą a cholerą. Tak też miałem podczas lektury "Czasu wojny". Książka opisuje wyczyny wojenne Hansa Rudela, który na swoim Stukasie zniszczył rekordową liczbę sowieckich czołgów stając się jedną z wojennych legend III Rzeszy. Zaliczono mu oficjalnie ich około 1000, co jest skutkiem typowego dla warunków wojennych zawyżania ocen strat zadanych przeciwnikowi. Przez ile trzeba podzielić wspomnianą fantastyczną liczbę, nie wiem, Mark Sołonin w jednej ze swoich książek twierdzi, że szacunki pilotów toczących pojedynki powietrzne były zwykle przeszacowane trzykrotnie. Tu, mam wrażenie, krzywda by się Rudlowi nie stała, gdyby pomniejszyć jego dokonania dziesięciokrotnie. Książkę czyta się dobrze. Podziwiać trzeba osobistą odwagę i pogardę dla śmierci, jaką wykazywał (a przynajmniej deklaruje na kartach książki, że wykazywał)autor. Rzecz zaciekawi jednak głównie pasjonatów tematyki, są to typowe wojenne wspomnienia. Wrażenia popsuła mi końcówka książki. Na ostatnich stronach wychodzi bowiem z Rudla stereotypowa teutońska buta, którą my Polacy, tak kochamy. Hans Rudel, pilot niezwyciężony, zakończył wojnę z niewzruszoną wiarą w Fuhrera i końcowe zwycięstwo, pilotując pomimo amputacji nogi swego ukochanego Stukasa, konstrukcję równie solidną i toporną, co sam autor.