Logiczną konsekwencją lektury "Listów" Katherine Mansfield było sięgnięcie po jej "Dziennik". W listach Mansfield jest jednak więcej intymnych zwierzeń, więcej pisze o sobie. W dzienniku oczywiście tego też nie brakuje, ale jest tu więcej szkiców i notatek do niedokończonych nowel. Jestem niemal na sto procent pewny, że wydając listy i dziennik swej żony John Murry bardzo go ocenzurował i sporo opuścił. Chyba, żer polskie wydanie jest tak okrojone, ale prawdę mówiąc wątpię. Murry raczej pominął te najintymniejsze fragmenty, a także takie, które mówiły o żyjących jeszcze osobach. Sama zresztą autorka wspomina, że zniszczyła sporo swoich tekstów, więc można przypuszczać, że spotkało to także kartki "Dziennika". Na pewno zniszczyła wszystkie zapiski z lat 1909-1913. Wszystkie niemal osoby w "Dzienniku" występują pod inicjałami. Po lekturze "Listów" można się domyślić, o kim mowa. Poza tym w dzienniku jest znowu obawa przed chorobą (Mansfield jednak nie bała się suchot, na które w końcu umarła, ale choroby serca) obok zauroczeniem przyrodą i afirmacji życia.

Logiczną konsekwencją lektury "Listów" Katherine Mansfield było sięgnięcie po jej "Dziennik". W listach Mansfield jest jednak więcej intymnych zwierzeń, więcej pisze o sobie. W dzienniku oczywiście tego też nie brakuje, ale jest tu więcej szkiców i notatek do niedokończonych nowel. Jestem niemal na sto procent pewny, że wydając listy i dziennik swej żony John Murry bardzo...

Dzienniki to nie jest lektura którą tygrysy lubią najbardziej. W dodatku ten dziennik wygląda bardziej jak notatnik w którym można poużalać się na zdrowie i na swoje lenistwo.

Jedyne dzienniki które mi się podobały to "Dzienniki gwiazdowe".

Dzienniki to nie jest lektura którą tygrysy lubią najbardziej. W dodatku ten dziennik wygląda bardziej jak notatnik w którym można poużalać się na zdrowie i na swoje lenistwo.

Jedyne dzienniki które mi się podobały to "Dzienniki gwiazdowe".

Piękna, wrażliwa, inteligentna i gasnąca tak młodo w chorobie. Ile głodów, pragnień, uniesień... A sił coraz mniej i cierpliwości do jurnej głupoty świata. Im bliżej końca, tym smutniej, aż ku mistycznemu światłu, anielskości, nierzeczywistemu pięknu gasnącej duszy. Ktoś taki nie mógł umrzeć. I tyle.

Piękna, wrażliwa, inteligentna i gasnąca tak młodo w chorobie. Ile głodów, pragnień, uniesień... A sił coraz mniej i cierpliwości do jurnej głupoty świata. Im bliżej końca, tym smutniej, aż ku mistycznemu światłu, anielskości, nierzeczywistemu pięknu gasnącej duszy. Ktoś taki nie mógł umrzeć. I tyle.

Jedna z gorszych pozycji, którą w ostatnim czasie czytałem. Mansfield biadoli, marudzi, do pracy zabiera się niechętnie, jest nieobowiązkowa i niezdyscyplinowana, natomiast najchętniej wyleguje się w łóżku, zatrudnia zawsze kogoś do posług - sprzątania, zakupów etc. Nie zapominajmy, że do końca życia ojciec wypłacał jej roczną pensję w wysokości 100 funtów. Robotnik w fabryce w tych czasach zarabiał około 1-go funta tygodniowo czyli około 50-ciu funtów rocznie. Część "dziennika" - luźne zapiski pisarki sprawiają wrażenie wymuszonych i sztucznych - najczęściej w fazach gdy Mansfield obiecuje sobie napisać dziennie tyle a tyle bądź poświęcić tyle a tyle czasu na codzienne pisanie.
Jako ciekawostkę chciałbym dodać, że była pierwszą pisarką wydającą w Wielkiej Brytanii, która swoim wydawcom i publicystom dyktowała warunki kontraktów.

Jedna z gorszych pozycji, którą w ostatnim czasie czytałem. Mansfield biadoli, marudzi, do pracy zabiera się niechętnie, jest nieobowiązkowa i niezdyscyplinowana, natomiast najchętniej wyleguje się w łóżku, zatrudnia zawsze kogoś do posług - sprzątania, zakupów etc. Nie zapominajmy, że do końca życia ojciec wypłacał jej roczną pensję w wysokości 100 funtów. Robotnik w...

Czytałam tę niewielką książeczkę blisko dwa miesiące i jakoś nie mogłam dokończyć. Smutna, przygnębiająca, ale miejscami zadziwiająco pogodna. Chaotyczny zapis myśli, wspomnień, literackich planów. Zmieszane wszystko razem w intymnym dzienniku daje lekturę, którą musiałam sobie dozować - w całości i na jeden raz była dla mnie niestrawna. Czytana po trochu, etapami przemówiła najlepiej.

Czytałam tę niewielką książeczkę blisko dwa miesiące i jakoś nie mogłam dokończyć. Smutna, przygnębiająca, ale miejscami zadziwiająco pogodna. Chaotyczny zapis myśli, wspomnień, literackich planów. Zmieszane wszystko razem w intymnym dzienniku daje lekturę, którą musiałam sobie dozować - w całości i na jeden raz była dla mnie niestrawna. Czytana po trochu, etapami...

Trochę dziennik, a trochę zbiór szkiców i notatek do planowanych nowel. Ciekawa postać, ciekawa lektura.

Trochę dziennik, a trochę zbiór szkiców i notatek do planowanych nowel. Ciekawa postać, ciekawa lektura.