Zwięzła biografia jednego z najgłośniejszych szwarccharakterów renesansu. Dość oszczędnie napisana, skupiająca się na wyliczeniu historycznych faktów z życia 32-letniego awanturnika. Bez gonienia za plotkami, chociaż barwnych fragmentów tu oczywiście nie brakuje. Niestety bez głębszej analizy i własnych wniosków autora. Dlatego najlepiej pochłaniać książkę Cloulasa wraz z "Borgiami" Roberta Gervaso, bo obaj autorzy często ujmują te same wydarzenia z nieco innych stron. U Cloulasa przykładowo otrzymujemy więcej istotnego tła związanego z wojnami włoskimi, za to ostatnie lata życia są przedstawione w telegraficznym skrócie. Z kolei teza o wiodącej roli Cezara, któremu ulegał ojciec, jest dokładnie odwrotna niż teza w książce Gervaso. Historyczna prawda leży pewnie gdzieś pośrodku, dlatego dla pełniejszego obrazu warto zestawić obie pozycje.

6,5/10

Zwięzła biografia jednego z najgłośniejszych szwarccharakterów renesansu. Dość oszczędnie napisana, skupiająca się na wyliczeniu historycznych faktów z życia 32-letniego awanturnika. Bez gonienia za plotkami, chociaż barwnych fragmentów tu oczywiście nie brakuje. Niestety bez głębszej analizy i własnych wniosków autora. Dlatego najlepiej pochłaniać książkę Cloulasa wraz z...

bardzo rzetelna i wyczerpujaca biografia Cezara

bardzo rzetelna i wyczerpujaca biografia Cezara

Świetnie napisana biografia. Dużo faktów, historii, nazwisk i wyjaśnień. Nie nudzi się, ale wciąga.

Świetnie napisana biografia. Dużo faktów, historii, nazwisk i wyjaśnień. Nie nudzi się, ale wciąga.

No cóż... Przyznam, że trochę czegoś innego się po tej książce spodziewałam. I nie chodzi tu o to, że ja - mimo jego wszystkich grzechów - mam dla Cezara sympatię, a autor książki najwyraźniej nie bardzo. Pomijam też nienajlepszy (moim zdaniem) styl - bo to może być kwestia tłumaczenia. Najbardziej przeszkadza mi to, że on swoich argumentów nie usiłuje w żaden sposób konfrontować, udowadniać, weryfikować. Przedstawia ocenę faktów na zasadzie "to na pewno było tak", nie wdając się w żadne subtelności i próby poszukiwań innych rozwiązań. Np. to na pewno Cezar kazał zamordować Juana, bo był o niego zazdrosny (a właściwie nawet nie o niego, tylko o jego tytuły, pieniądze i zaszczyty). Fakt, że Juan miał wystarczająco wielu innych wrogów, którzy mogli pragnąć jego śmierci, autor zbywa pogardliwym "eee tam".
Jakoś nie mogę się też zgodzić z rysunkiem poszczególnych "postaci dramatu". Aleksander VI to bezwolna lalka w rękach syna, praktycznie niedolna do samodzielnego działania i podejmowania niezależnych decyzji. No cóż... Trochę się to kłóci z obrazem zręcznego dyplomaty, człowieka, który przez trzydzieści lat grał pierwsze skrzypce w watykańskiej kurii... Lukrecja... Autor nie dał, co prawda, wiary powtarzanym przez lata plotkom o kazirodztwie, ale "jego" Lukrecja jest równie bezwolna i bierna, jak jej ojciec.
Jeśli wierzyć Cloulasowi, to jedynym spiritus movens wszystkiego, co w tamtych czasach działo się w Państwie Kościelnym i całych Włoszech, był Cezar. To on kierował polityką, prowadził wojny, rządził rodziną, planował małżeństwa siostry... I gromadził majątek. A właściwie przede wszystkim to ostatnie - bo autor bardzo szczegółowo opisuje wszystkie włości i dochody, jakie Cezar otrzymywał od ojca i innych panujących. I nieustannie podkreśla, że ciągle było mu mało...
Brakuje mi tu tylko (i aż) jednego - opisu CZŁOWIEKA. Jest bowiem w tej książce mnóstwo informacji, kto, gdzie, kiedy i po co pojechał, z kim się spotkał/walczył itd. Skwapliwie wymieniono wszystkie bogactwa rodziny Borgiów, a Cezara w szczególności. Nie napisano tylko, jakim był człowiekiem. Co sprawiało, że budził tak skrajne uczucia - że albo go kochano, albo nienawidzono? Jak to się stało, że właśnie on - a nie inny z licznych w tamtych czasach włoskich książąt, czy wodzów - tak zainspirował Machiavellego?
Nie wiem... Może za bardzo przywiązałam się do wersji i stylu Gervaso i Marii Bellonci, ale zaprzysięgłą wielbicielką tej konkretnej biografii raczej nie zostanę... W tamtych książkach zza faktów widać ludzi. Tutaj - nie bardzo.

No cóż... Przyznam, że trochę czegoś innego się po tej książce spodziewałam. I nie chodzi tu o to, że ja - mimo jego wszystkich grzechów - mam dla Cezara sympatię, a autor książki najwyraźniej nie bardzo. Pomijam też nienajlepszy (moim zdaniem) styl - bo to może być kwestia tłumaczenia. Najbardziej przeszkadza mi to, że on swoich argumentów nie usiłuje w żaden sposób...

Dobrze napisana biografia Cezara Borgii , syna papieża Aleksandra VI.
Książka oprócz informacji o głównym bohaterze dostarcza także sporo wiadomości o rodzinie Borgiów , zwłaszcza o papieżu Aleksandrze VI i jego córce Lukrecji.Również dobrze ukazane tło społeczno-polityczne tamtejszego okresu.

Warto przeczytać!

Dobrze napisana biografia Cezara Borgii , syna papieża Aleksandra VI.
Książka oprócz informacji o głównym bohaterze dostarcza także sporo wiadomości o rodzinie Borgiów , zwłaszcza o papieżu Aleksandrze VI i jego córce Lukrecji.Również dobrze ukazane tło społeczno-polityczne tamtejszego okresu.

Warto przeczytać!