Pomysły dość nieporadnie rozwinięte, choć same w sobie też nieco chybione. Raczej słaby zbiór, dość chaotycznie napisanych historyj.

Pomysły dość nieporadnie rozwinięte, choć same w sobie też nieco chybione. Raczej słaby zbiór, dość chaotycznie napisanych historyj.

Straszna lektura. Opowiadania napisane nieporadnie, z pomysłami wysilonymi, nieudolnie drapowanymi na ambitne, do tego z marnymi dialogami i fatalną psychologią postaci, pełną emfazy, egzaltacji i męczących przeskoków emocjonalnych. Myślałem, że powtórna lektura złagodzi moją negatywną opinię sprzed ponad dwóch dekad, ale było to marzenie ściętej głowy. Knot, i tyle.

Zbiór otwiera "Bart szesnaście". Gdzieś na odległej planecie siedzi sobie noblista i tworzy tak zwane invity, czyli ludzi rodzonych metodą in vitro. Ale żebyż tylko! On ich tworzy tak, żeby byli maksymalnie odhumanizowani - pozbawieni uczuć, ludzkich odruchów i ogólnie zachowywali się jak roboty. Po co? Bo będą miały stać się posłusznymi robotnikami i służącymi. W końcu nie na darmo przez bite DWADZIEŚCIA LAT naukowiec uczy ich obsługi różnych zwiezionych na planetę urządzeń. Czyli wciskania guzików, ruszania wajchami i regulowania wskaźników. W świecie, w którym takie prace wykonują roboty. Żeby było bardziej głupio, naukowiec jednocześnie wypatruje u invitów śladów emocji. Bo nie jest pewien, czy można ich w końcu kwalifikować jako ludzi, czy nie. Tradycyjnie - naukowiec i jego asystent mają absurdalne skoki emocji, córka naukowca "flirtuje" z jednym z invitów (chyba też od dwudziestu lat, nie zrażając się emocjonalnym chłodem wybranka),a w tekście są rozsiane różne dodatkowe kwiatki, jak choćby wspominek o tym, że do karczowania drzew naukowiec "sprowadził ludzi z Ziemi, dobrych fachowców, obeznanych z najmocniejszymi piłami mechanicznymi. Znajdował ich z wielkim trudem." (to musieli być istni herosi, zapewne było ich góra tuzin na całą staruszkę Ziemię). Urzekło mnie też zdanie: "Aluminiowe rozsuwane drzwi ustępowały kolejno pod naporem luminescencji guzików wiernie korespondującej z czułością komórek fotoelektrycznych, uruchamiających zamkowe automaty." Finał natomiast w ogóle lepiej przemilczeć.

Kolejne opowiadanie, "Skasować drugie ja", udaje dramat psychologiczny, ale ze względu na nieporadność języka i brak dystansu do poczynań bohatera - co najwyżej śmieszy dętością. Nieciekawy typ postanawia dać się namówić na zrobienie swojej idealnej kopii (ot, naświetla się delikwenta jakimiś promieniami i pojawia się dubel - o tym samym wyglądzie, charakterze i pamięci). Ponieważ od razu nie przypadają sobie do gustu i żrą się o względy narzeczonej (jednocześnie sypiając pewnie w swoim domu w jednym łóżku, o czym autor jakoś zapomniał),obaj zaczynają się zastanawiać nad wykasowaniem rywala. Bo wykasować kopię można. Ponoć ot tak. Co więc robi zagrożony bohater? Siedzi i duma, jak to też będzie, gdy ktoś przyjdzie go skasować. Innymi słowy - wyjściowy, i tak niezbyt oryginalny pomysł, miał jakiś tam potencjał, ale autorowi ów potencjał przedefilował przed nosem i nie dał się schwycić. Na deser zdanie dotyczące sekretarki: "Była bardzo wytresowana".

Trzecie opowiadanie, "Za wszelką cenę powrócić", znów ma pomysł jako taki, ale wykonanie fatalne. Ekspedycja, która rozbiła się na planecie z "wędrującą atmosferą" (ot, ziuta sobie w tę i z powrotem słup powietrza; poza tym slupem oddychać się formalnie nie da) i dorobiła się z czasem dzieci, musiała dostosować się do panujących na planecie warunków. Wciąż jednak marzyli o powrocie na Ziemię. Gdy po kilku dekadach przylatuje statek, jego dwaj załoganci (neurotycy, psychotycy, tchórze i durnie w jednym; aż przykro się czyta ich poczynania) z ogromnym trudem rozpoznają w członkach ekspedycji ludzi. Bo ci mają... blade, pozbawione brwi i rzęs twarze, oraz krótkie, sierściaste włosy. Rzeczywiście, nic, tylko prażyć z laserów do takich potworów. Finał tym razem ujdzie, ale wszystkie plusy zjadają idiotyczne rozmowy załogantów ziemskiej rakiety i opis ich działań oraz "przemyśleń".

Czwarte i ostatnie, tytułowe opowiadanie, "Muzyka dla was, chłopcy", jest wyraźnie inspirowane "Niezwyciężonym" Lema, co i tak niewiele daje ze względu na klasycznie spapraną, koszmarną psychologię postaci, szczególnie jaskrawo dającą do wiwatu w chwilach opisywania relacji dowódcy wyprawy z zakochaną w nim (JAKIM SPOSOBEM?!) kobietą. Treść to próba wymordowania przez ziemską ekspedycję (naukowców!) małych, głupiutkich zwierzątek podobnych do małpek oraz borykanie się z czarnymi chmurkami siekącymi piorunami. A żeby nie było nudno, autor dorzucił pogłoski o wybuchu jakiegoś konfliktu militarnego na Ziemi i związany z tym bunt załogi, pragnącej wracać do kraju i chwycić broń w dłoń. Czy już wspomniałem, że ekspedycja składa się z naukowców?

Tak na marginesie - dekadę po wydaniu książki ktoś z Wydawnictwa Literackiego uznał, że "Skasować drugie ja" i "Muzyka dla was, chłopcy" są na tyle wizjonerskimi tekstami, że warto je przypomnieć. I tak oto ukazał się zbiór "Skasować drugie ja", zawierający do kompletu dwa opowiadania z innego nędznego zbioru, "Ukochany z Księżyca", oraz dwa świeże teksty. Po fakcie wydawca się zdziwił, że czytelnicy nie doceniają serii...

Straszna lektura. Opowiadania napisane nieporadnie, z pomysłami wysilonymi, nieudolnie drapowanymi na ambitne, do tego z marnymi dialogami i fatalną psychologią postaci, pełną emfazy, egzaltacji i męczących przeskoków emocjonalnych. Myślałem, że powtórna lektura złagodzi moją negatywną opinię sprzed ponad dwóch dekad, ale było to marzenie ściętej głowy. Knot, i tyle.

Zbiór...