Szczęście małych rybek. Listy z Antypodów. O literaturze i nie tylko

Lubię felietony. Te o książkach i czytaniu jeszcze bardziej. Przez teksty Simona Leys'a przewija się tyle tytułów i nazwisk, że przeciętny czytelnik, nie do końca obeznany ze światem literatury, może się pogubić. Jednak przyjemnie spędza czas przy lekturze "Szczęścia małych rybek" i zaznacza np. taki fragment: "W toku swego życia Wilson i Vidal pożarli całe biblioteki. Fakt, że tyle lektury przyniosło w końcu tak mało mądrości, zdaje się prowadzić do takiego wniosku: książki są zasadniczo bezużyteczne. (Spodziewaliśmy się tego trochę - a zresztą, to przecież dlatego je tak kochamy)".

Lubię felietony. Te o książkach i czytaniu jeszcze bardziej. Przez teksty Simona Leys'a przewija się tyle tytułów i nazwisk, że przeciętny czytelnik, nie do końca obeznany ze światem literatury, może się pogubić. Jednak przyjemnie spędza czas przy lekturze "Szczęścia małych rybek" i zaznacza np. taki fragment: "W toku swego życia Wilson i Vidal pożarli całe biblioteki....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytam dużo, ale raczej dla rozrywki. Najchętniej sięgam po wszelakie powieści, choć nie stronię od literatury faktu, czy też biografii lub wspomnień. Dlatego trudno mi oceniać pozycje takie jak "Szczęście małych rybek". Mogę dać dziesięć gwiazdek książce napisanej kiepskim stylem, pełnej błędów, tylko dlatego, że fascynująca fabuła sprawiła, iż nie potrafiłam się od niej oderwać. Tej pozycji nie mogę ocenić niżej. Mimo że nie jest to powieść fabularna, cudowny styl i piękna, mądra treść sprawiają, że dziełko jest genialne. Zbiór esejów, a może felietonów o Literaturze (przez duże L) i Sztuce (przez duże S). Choć muszę przyznać, że ta niespełna stupięćdziesięciostronicowa pozycja zajęła mi ponad pół roku. Po prostu nie jest to dzieło, które dałam radę przeczytać na raz. Co jakiś czas czytałam rozdział, czasem dwa, zdarzało mi się wracać do tych już przeczytanych. Myślę, że to książka, którą należy się delektować, a nie zaliczyć, by móc wpisać kolejny tom na listę przeczytanych.

Czytam dużo, ale raczej dla rozrywki. Najchętniej sięgam po wszelakie powieści, choć nie stronię od literatury faktu, czy też biografii lub wspomnień. Dlatego trudno mi oceniać pozycje takie jak "Szczęście małych rybek". Mogę dać dziesięć gwiazdek książce napisanej kiepskim stylem, pełnej błędów, tylko dlatego, że fascynująca fabuła sprawiła, iż nie potrafiłam się od niej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Żałuję, że ta książka ma tylko 150 stron. Pochłania się ją za szybko. Klarowność pisarstwa Leysa, jego zamiłowanie do zbierania dziwacznych informacji, wokół których osnuwa potem swoje opowieści, zadziwia. Eseje zawarte w tej niewielkiej książeczce dotykają różnych spraw – jest więc o sztuce tworzenia powieści, natchnieniu, wydawaniu książek, ale też o tym, że papierosy są cudowne, a wolny czas i lenistwo konieczne dla zdrowia psychicznego. To pisanie lekkie – lekkością pióra i zręcznością metafor. Chętnie zgadzam się z autorem (nawet jeśli rzeczywistość wskazuje na coś innego), że sztuka i literatura odgrywają w naszym życiu niebagatelną rolę. Bez nich łatwiej „roztrzaskać się o mur faktów, albo zostać zmiażdżonym pod ciężarem rzeczywistości”. Jeszcze dosadniej, a jakże trafnie, ujął to cytowany przez Leysa Mario Vargas Llosa – „Życie to tornado gówna, a sztuka jest w nim naszym jedynym parasolem”.

Niewielu eseistów potrafi tak przedstawiać swoje przemyślenia, by była to dobra literatura. Byśmy mieli do czynienia z zapiskami inteligentnymi i inspirującymi. Simon Leys potrafi. Stawiam go na półce obok wspaniałej Anne Fadiman czy, tym razem z naszego podwórka, wyrafinowanego Jana Gondowicza i znacznie lżejszego, a przecież też znakomitego, Marka Bieńczyka.

Żałuję, że ta książka ma tylko 150 stron. Pochłania się ją za szybko. Klarowność pisarstwa Leysa, jego zamiłowanie do zbierania dziwacznych informacji, wokół których osnuwa potem swoje opowieści, zadziwia. Eseje zawarte w tej niewielkiej książeczce dotykają różnych spraw – jest więc o sztuce tworzenia powieści, natchnieniu, wydawaniu książek, ale też o tym, że papierosy są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książki są boskie, a kto żyje bez nich, ten nie jest godzien życia

Książki są boskie, a kto żyje bez nich, ten nie jest godzien życia

Pokaż mimo to

Zbiór felietonów, który jest zbiorem perełek - cytatów, które autor nawleka na łancuszek opowieści. Nie raz jeszcze siegnę po skarbnicę przemysleń, anegdot i misternych zdań.

Zbiór felietonów, który jest zbiorem perełek - cytatów, które autor nawleka na łancuszek opowieści. Nie raz jeszcze siegnę po skarbnicę przemysleń, anegdot i misternych zdań.

Pokaż mimo to

To zdecydowanie najlepsza książka, jaką ostatnio przeczytałam (choć jest ich niewiele - z powodu studiów filologicznych:>). Chylę czoła przed mądrością Autora, który potrafi nadać abstrakcjom właściwe, dotykalne znaczenia, wydobywając je z bagna dzisiejszego relatywizmu;]

Wypisałam chyba z połowę tekstu :> ale mój ulubiony fragment jest zaczerpnięty z Junga - mówi o tym, że człowiek, który jest oderwany od sfery mityczności i pozostawiony sam przed rzeczywistością suchych faktów, prędzej czy później straci zdrowie psychiczne... so true....

To zdecydowanie najlepsza książka, jaką ostatnio przeczytałam (choć jest ich niewiele - z powodu studiów filologicznych:). Chylę czoła przed mądrością Autora, który potrafi nadać abstrakcjom właściwe, dotykalne znaczenia, wydobywając je z bagna dzisiejszego relatywizmu;]

Wypisałam chyba z połowę tekstu : ale mój ulubiony fragment jest zaczerpnięty z Junga - mówi o tym, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemnie się ją czytało. Znalazłam w niej wiele mądrości i ciekawych metafor.

Bardzo przyjemnie się ją czytało. Znalazłam w niej wiele mądrości i ciekawych metafor.

Pokaż mimo to

Warto poczytać mądrego faceta. Każdy tekst jest wyjątkowy i wniósł coś nowego do mojego myślenia. Najbardziej podobał mi się felieton "Nasz jedyny parasol" w którym pada jakże cudowne podsumowanie naszych czytelniczych zapędów: "Życie to tornado gówna, a sztuka jest w nim naszym jedynym parasolem" - "innymi słowy: ludzie, którzy nie czytają powieści ani poezji, mogą się roztrzaskać o mur faktów, albo zostać zmiażdżeni pod ciężarem rzeczywistości".
Co mi się też bardzo podobało to, że co jakiś czas przewija się mimochodem jakaś wzmianka o Balzaku. A tak właściwie to pojawia się tu cała plejada nazwisk i dzieł, do których warto kiedyś zajrzeć.

Warto poczytać mądrego faceta. Każdy tekst jest wyjątkowy i wniósł coś nowego do mojego myślenia. Najbardziej podobał mi się felieton "Nasz jedyny parasol" w którym pada jakże cudowne podsumowanie naszych czytelniczych zapędów: "Życie to tornado gówna, a sztuka jest w nim naszym jedynym parasolem" - "innymi słowy: ludzie, którzy nie czytają powieści ani poezji, mogą się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Szczęście małych rybek” to zebrany w jeden tomik zbiór felietonów, które ukazały się w latach 2005-2006 w „Le Magazine litteraire” – we francuskim miesięczniku literacko-kulturalnym. Autor to wykładowca sinologii na Uniwersytecie w Sydney, członek Australijskiej Akademii Nauk Humanistycznych i Królewskiej Akademii Literatury Francuskiej, a także laureat prestiżowej, literackiej nagrody: Prix mondial Cino Del Duca. Wszystkie przytoczone tytuły, cała ta naukowa otoczka jest ważna, bo pozwoli czytelnikowi uzmysłowić sobie, że autor będzie miał wobec niego spore wymagania. Zabierze go w niezwykłą podróż, ale zarazem zmusi do wspinaczki na intelektualne wyżyny. Jestem przekonana, że spotkanie z prozą Simona Leysa może dostarczyć maksimum satysfakcji, jeżeli zapewni się tej lekturze odpowiednio dużo przestrzeni i skupienia…jeżeli poświęci się mu trochę czasu i - nie będzie się chciało „ skonsumować Leysa” zbyt dużymi porcjami.

Tytuł zbiorku zaczerpnięty jest z pierwszego felietonu, w którym najogólniej mówiąc autor rozwodzi się nad naturą prawdy, a „szczęśliwe małe rybki” zaczerpnięte zostały z symbolicznej przypowieści Zhuangzi (369-298 r p.n.e.), jednego z najważniejszych mistrzów taoizmu, stając się pretekstem rozmowy między logikiem, a poszukiwaczem „prawdziwej natury”…

Każdy utwór ze zbioru to felieton w klasycznej, najczystszej postaci. Spełnia wszystkie cechy i założenia tego gatunku. Każdy jest króciutkim artykułem dziennikarskim, literackim majstersztykiem, utrzymanym w lekkim, osobistym tonie. Tematem przewodnim każdego utworu jest wydarzenie(nie zawsze poważne - np. zatrzymanie znanego aktora Hugha Granta z prostytutką), które uruchamia w pisarzu lawinę skojarzeń. Poznajemy obserwacje pisarza, poparte rzeczową analizą ale też gęsto zobrazowane anegdotami. Autor z dużą swobodą i ze swadą (w stylu gawędziarskim, ale nie nadętym) wiedzie swoją myśl, gładko prześlizgując się między tematami, od wydarzenia, które go zainspirowało, poprzez skojarzenia garściami zaczerpniętymi z historii, literatury, kultury, filozofii i religii aż do…mistrzowskiej puenty. Tematy - wydawać by się mogło - dowolne. Autor jednakże wiedzie nas swoimi, często krętymi, literackimi ścieżkami, sprowadzając do jednego wniosku, bowiem „Szczęście małych rybek” to apoteoza czytania.

Najciekawsze utwory? Najbardziej podobały mi się „Słowa” i „Imperium brzydoty”. Z kolei felieton „O kłamstwach, które mówią prawdę” jest najmniej dowcipny, a zarazem najmocniej mnie poruszył i chyba najgłębiej zapadł w pamieć.

Komu polecam ten niepozorny a paradoksalnie – naładowany treścią tomik? Tobie czytelniku, jeśli cenisz dobrą rozmowę, poczucie humoru, barwny język i styl, sprawny przepływ myśli i dobrą puentę. Jeśli doceniasz to, że pisarz szanuje Twoją inteligencję. Gwarantuję dobrze zainwestowany czas, bo będziesz się pysznie bawić podążając tropem myśli autora, bo te - skaczą po tematach, skrzą się, mienią erudycją…płyną bystrym nurtem skojarzeń niczym „szczęśliwe małe rybki” w nurtach rzeki Hao.

„Szczęście małych rybek” to zebrany w jeden tomik zbiór felietonów, które ukazały się w latach 2005-2006 w „Le Magazine litteraire” – we francuskim miesięczniku literacko-kulturalnym. Autor to wykładowca sinologii na Uniwersytecie w Sydney, członek Australijskiej Akademii Nauk Humanistycznych i Królewskiej Akademii Literatury Francuskiej, a także laureat prestiżowej,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Problemem tej książki jest nietrafiony tytuł. Co w środku? Całkiem niezłe artykuły zebrane w jednym miejscu. Dla miłośników literatury - bardzo fajna. Rzeczywiście, człowiek siedzi z ołówkiem i bez przerwy zaznacza, notuje i stara się zapamiętać.

Problemem tej książki jest nietrafiony tytuł. Co w środku? Całkiem niezłe artykuły zebrane w jednym miejscu. Dla miłośników literatury - bardzo fajna. Rzeczywiście, człowiek siedzi z ołówkiem i bez przerwy zaznacza, notuje i stara się zapamiętać.

Pokaż mimo to