Tutaj ugorem leżą nie tylko pola, przy tytoniowej drodze nie wykiełkuje nawet człowieczeństwo. Ludzka życzliwość zaklęta w bezradności bezładnie się miota po zakurzonych traktach. Bo niesprawiedliwość nie wysłucha kogoś, kto ma czarną twarz. Ponieważ udział w polowaniu na inność stanowi coś bardzo istotnego w kraju białego człowieka. Nie wygląda to na element rozrywki ani na sposób pielęgnowania tradycji. Więc czym jest ten uświęcony krwią ofiar i potem oprawców, okrutny przejaw rasizmu? Strachem przed tym, żeby przypadkiem cena życia nie okazała się większa od wartości bawełny? Nie wiadomo nawet teraz, kogo oskarżyć za to zachwaszczenie życia przyzwoitych ludzi. Z perspektywy wielu lat, które minęły od tamtych wydarzeń wydaje się, że temat powinien zostać już zapomniany. Jednak czy tak łatwo można się pozbyć smrodu linczu ze swojego delikatnego sumienia?

To książka o zaklętym kole losu, w którego gigantycznych rozmiarach ginie sieć maleńkich powiązań ekonomicznych. Opowieść o ludziach wyczuwających pierwszy powiew wiosny, o ich spragnionych ciałach i zmęczonych sercach. Wiem już co czują, kiedy przychodzi ta najpiękniejsza pora roku. Głód, nieodłączny towarzysz ich podróży przez życie, relacjonujący z reporterską dokładnością każdy ból brzucha. Bieda, ta obszarpana elegantka wystawiająca swoje wdzięki na każdym wiejskim ganku. Ciemnota, dzięki której nieziemskim wyobrażeniom, absurdy codziennego życia stają się łatwiejsze do zniesienia. Triumwirat wierny bohaterom Erskine'a Caldwella aż do grobowej deski. Ci trzej przyjaciele nie porzucą ludzi skazanych na nędzę.

Amerykański pisarz ani razu nie wspomniał o nadziei. Tak jakby jej nie było. Jakby leżące odłogiem marzenia już nigdy nie miały się ziścić. A przecież te łączące piaszczyste wydmy tytoniowe szlaki, są nie tylko świadkiem podróży twardych ale skazanych na porażkę charakterów. To też kurczowo trzymający się życia i odczuwający przeciwności losu ludzie, którzy chcą kochać. Marzący o zaoraniu kawałka pola, potrafiący płakać, z dziecięcą ufnością wpadający na pokusy zachłanności. Jednak o pewnych sprawach mówi się u Caldwella szeptem. Słowa "ja nie powiem nikomu" brzmią przy tym jak wyrok od którego nie ma żadnego odwołania. Zresztą w zawartych w "Drugiej Ameryce" powieściach nie można wierzyć nikomu, kto chciałby wypowiedzieć jakiekolwiek wyrazy pocieszenia. Bo nie warto, można na tym jedynie stracić.

To były pełne napięcia dwie opowieści. Cztery dni przypatrywania się ludziom znajdującym się pomiędzy młotem a kowadłem. Lawirowanie pośród nieszczerości i marazmu. Erskine Caldwell namalował świat bez litości i z ogromnym bagażem rasizmu. To ciężkie brzemię Ameryki do dzisiaj sprawia jej kłopoty i przydaje wstydu białej rasie. Dlatego też trzeba z uporem maniaka przypominać ludziom o istnieniu takich pisarzy jak Caldwell. Należy przekazywać wiedzę o powieściach zaangażowanych w próbę naprawy świata i nie patrzeć na to, że niektórzy ludzie będą przekonywać nas o błahości całego problemu. Może kiedyś znajdzie się jakiś silny głos, który namówi do refleksji wszystkich tych, którzy obecnie mają za nic los dyskryminowanych.

Tutaj ugorem leżą nie tylko pola, przy tytoniowej drodze nie wykiełkuje nawet człowieczeństwo. Ludzka życzliwość zaklęta w bezradności bezładnie się miota po zakurzonych traktach. Bo niesprawiedliwość nie wysłucha kogoś, kto ma czarną twarz. Ponieważ udział w polowaniu na inność stanowi coś bardzo istotnego w kraju białego człowieka. Nie wygląda to na element rozrywki ani...