Spotkanie z tym zbiorem opowiadań było raczej męczącym przeżyciem. Większość z nich sprawiała, że myślałam tylko o tym, kiedy w końcu się skończą. I miałam nadzieję, że może następne będzie nieco bardziej udane... I muszę powiedzieć, że w sumie im dalej, tym lepiej - początkowe opowiadania męczyły i, jak dla mnie, niewiele miały wspólnego z miłością. Ale niektóre z nich czytało się naprawdę przyjemnie. Najbardziej przypadł mi do gustu tekst Agnieszki Stefańskiej "Tabor". O pięknej miłości i przyjaźni oraz o tym, jak czasem jesteśmy zaślepieni, nie zauważając tego, co najbardziej dla nas wartościowe. Tekst Wiśniewskiego także na plus, choć opowiada o gorzkim przemijaniu miłości, więc nie podniesie nas w razie emocjonalnego dołka - wręcz przeciwnie. Ale jest bardzo prawdziwy i świetnie napisany. Na wyróżnienie zasługuje także opowiadanie Marii Nurowskiej. Kilka innych historii także czytało się w miarę przyjemnie, ale nie zapadły mi jakoś specjalnie w pamięć.

Mimo, że niektóre z tekstów dawały radę i przypadły mi do gustu, to i tak w ogólnym rozrachunku uważam ten zbiór opowiadań za raczej nieudany. Przerost formy nad treścią. Nic godnego zapamiętania.

Spotkanie z tym zbiorem opowiadań było raczej męczącym przeżyciem. Większość z nich sprawiała, że myślałam tylko o tym, kiedy w końcu się skończą. I miałam nadzieję, że może następne będzie nieco bardziej udane... I muszę powiedzieć, że w sumie im dalej, tym lepiej - początkowe opowiadania męczyły i, jak dla mnie, niewiele miały wspólnego z miłością. Ale niektóre z nich...