Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podzielone na cztery rozdziały „Sambre”, wybitne dzieło Belga Bernarda Yslaire (z pomocą Balaca, przy części 1 i 2),jest tworem wspaniałym. Dostajemy w nim kilka historii, nierozerwalnie ze sobą połączonych. Pierwszą z nich jest opowieść o starym rodzie Sambre, który odkrywa pradawną tajemnicę o wielkim, rodzinnym konflikcie, którego podłożem stał się… kolor oczu. Przedstawiony zostaje zarys wielkiego rodowego dzieła pod tytułem „Wojna oczu”. Dzieła, które skrywa mroczną tajemnicę, o której, mimo wszystko, wie naprawdę dużo osób, poza najbardziej zainteresowanym człowiekiem, Bernardem Sambre. Drugą historię tworzy opowieść o czerwonookiej Julii, jej życiu, matce, będącej paryską prostytutką, oraz ojcu, skrywającym swoje własne tajemnice i mroczne sekrety. Trzecia historia dotyczy malarza, niespełnionego specjalisty w malowaniu kobiecych portretów i aktów, który prawdziwe natchnienie zdobywa dopiero, gdy w jego ręce wpada dziewczyna o oczach w kolorze krwi. Czwartą z kolei historię tworzy grupa rewolucjonistów, którzy w malarskiej wersji Julii, nazwanej przez malarza Wolnością, widzą wolność prawdziwą, która naprawdę może poprowadzić lud naprzeciw broniącej się monarchii. No i jest jeszcze główny wątek, meandrujący pomiędzy pozostałymi. Wątek wielkiej, tragicznej, od początku skazanej na niepowodzenie miłości. A wszystko zręcznie wplątane w historyczne wydarzenia, zapoczątkowane właśnie w 1848 roku w Paryżu. Yslaire oferuje czytelnikom opowieść niebanalną, pełną wyrazistych postaci i mocnego języka. Bohaterowie jego komiksu są pełni wewnętrznych przeciwieństw, co zdecydowanie da się odczuć podczas lektury. Każda osobliwość przykrego świata połowy XIX wieku jest bardzo dobrze nakreślona. Wręcz można pokusić się o stwierdzenie, że każdy wie co ma robić i czego się od niego oczekuje. Wszyscy są, cytując słowa komisarza i Sary: „Konspiratorami wśród konspiratorów, Apaczami wśród Apaczów, bandytami wśród bandytów… Prostytutkami wśród prostytutek”. Dzięki temu wiele wydarzeń z tego komiksu zapada w pamięci, tak jak scena, w której Julia, uprzednio namalowana przez malarza Egona Valdieu, na wzór „Wolności wiodącej lud na barykady”, Eugène Delacroix, rzeczywiście staje na szczycie jednej z barykad, ustawionych na ulicy. Obnaża prawą pierś i z czerwonym sztandarem w dłoniach, z zerwanymi kajdanami na nadgarstkach, prowadzi rewolucjonistów na pewną śmierć. Na uznanie zasługuje także oprawa graficzna. Całość stworzona jest praktycznie przy pomocy trzech kolorów – szarego, czerwonego i brązowego, z różnymi ich odcieniami. Ród Sambre posiada rude włosy, Julia, będąca jedyną w tym komiksie przedstawicielką starożytnego ludu, posiada krwiste oczy, natomiast brązowe sceny salonowe wyraźnie kontrastują z turpistyczną szarością, podkreślającą odrażającą brzydotę miasta i paskudne twarze jego wynędzniałych mieszkańców. Przedstawione postacie są, w dobrym znaczeniu tego słowa, brzydkie. Na twarzach widać wyraźnie zmęczenie i choroby, szaleństwo i obłudę, pożądanie, rozpacz, a także strach, a stworzona sceneria poszczególnych miejsc idealnie współgra w przedstawianymi wydarzeniami. Jedynym elementem piękna w całej tej księdze, jest mleczno-szara postać Julii, o czarnych włosach i zjawiskowych, przerażająco fascynujących oczach, pobłyskujących jak rozżarzone węgle otoczone popiołem. Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/sambre-bernard-yslaire-balac/