„Znakiem rozpoznawczym Piotra Sommera jest doprowadzona do niecodziennej finezji perfekcja w budowaniu indywidualnej, jednoosobowej tożsamości języka. Ktoś kiedyś powiedział, że nawet sposób, w jaki Sommer zamawia kawę, jest pewnym wydarzeniem w polszczyźnie. Chyba nikt nie potrafi jak on mówić i pisać tak łatwo rozpoznawalną, prywatną melodią. Jest też przez to Sommer nieustawionym pomnikiem językowej wiarygodności, obserwowalnym dowodem, jak ciało staje się słowem”.
Marcin Hamkało („Odra”)

„Wiersz jest prywatny, ale ta prywatność nie jest egocentryczna, zawsze sytuuje się w międzyprzestrzeni […] Tu się nie cierpi za miliony, a jeśli się cierpi – bo chyba się cierpi – to za konkretne osoby […] I jeszcze jedno: ‘my’, choć w tych wierszach występuje, nigdy nie rozkłada się na ‘ja + oni’, zawsze jest to ‘ja + ty’. W przestrzeni tego ‘+’ rozgrywa się owa poezja”.
Tadeusz Komendant („Obecność”)

„Poezja Piotra Sommera – osobna w polskiej literaturze, prototypowa wobec znacznej części poetyckiego dorobku lat dziewięćdziesiątych, „pierwsza” w znaczeniu świeża, odkrywcza, istniejąca na swój niepowtarzalny sposób”.
Piotr Śliwiński („Kresy”)