Wolę być z poniżoną mądrością niż z tryumfującą ciemnotą.
Najnowsze artykuły
- ArtykułyHobbit Bilbo, kot Garfield i inni leniwi bohaterowie – czyli czas na relaksMarcin Waincetel15
- ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik264
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński42
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Teodor Parnicki
41
7,1/10
Urodzony: 05.03.1908Zmarły: 05.12.1988
Pisarz porównywany z Jamesem Joyce’em, autor ponad trzydziestu powieści historycznych. Debiutował w 1937 roku powieścią „Aecjusz, ostatni Rzymianin”, za którą otrzymał wyróżnienie Polskiej Akademii Literatury. Po II wojnie światowej Parnicki osiadł w Meksyku; w międzyczasie ukazała się jego kolejna książka, do dziś najpopularniejsza – „Srebrne orły”. W powieści autor poruszał tematykę powstawania państwa Bolesława Chrobrego z punktu widzenia ówczesnej średniowiecznej Europy.
[źródło i więcej informacji : http://www.esensja.pl/ksiazka/publicystyka/tekst.html?id=5043]http://
[źródło i więcej informacji : http://www.esensja.pl/ksiazka/publicystyka/tekst.html?id=5043]http://
7,1/10średnia ocena książek autora
515 przeczytało książki autora
1 638 chce przeczytać książki autora
37fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Dary z Kordoby: Powieść na tle przełomu lat 1018 i 1019
Teodor Parnicki
7,5 z 2 ocen
31 czytelników 0 opinii
1981
Twarz księżyca. T3
Teodor Parnicki
Cykl: Twarz księżyca (tom 3)
9,0 z 1 ocen
17 czytelników 0 opinii
1967
Nowa baśń. Cz. 2, Czas siania i czas zbierania
Teodor Parnicki
7,0 z 3 ocen
17 czytelników 0 opinii
1963
Nowa baśń. Cz. 1, Robotnicy wezwani o jedenastej
Teodor Parnicki
7,3 z 7 ocen
46 czytelników 4 opinie
1962
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Kiedy nie możesz osiągnąć czego pragniesz, pragnij tego co możesz osiągnąć.
5 osób to lubiCzłowiek - rozumiała - może narzekać na los swój, nawet nad losem tym rozpaczać, przeklinać go - w czasie, gdy jest w jego mocy; lecz gdy lo...
Człowiek - rozumiała - może narzekać na los swój, nawet nad losem tym rozpaczać, przeklinać go - w czasie, gdy jest w jego mocy; lecz gdy los się odmieni na lepsze, nie chce wcale rozdziałów tych z księgi swego życia usuwać - bo zazwyczaj cierpieniami, które ma za sobą, szczyci się w równym chyba stopniu, co i radościami; jedne i drugie bowiem składają się na to, że on to właśnie on, nie inny ktoś.
3 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
Ja, Eurypides. Wywiady, wypowiedzi i autokomentarze z lat 1957–1988 Teodor Parnicki
7,0
Parnicki, to nadzwyczaj, ciekawa postać. Jego rodzina wywodziła się z okolic dzisiejszego Gorzowa Wielkopolskiego, była mocno zgermanizowana, ojciec autora, bardzo słabo mówił po polsku, a sam Parnicki, polskiego nauczył się dopiero, jako nastolatek w Chinach. Ojciec pracował w Rosji, po śmierci matki, przyszłego pisarza, umieścił go w korpusie carskich kadetów, który po wybuchu rewolucji bolszewickiej, był ewakuowany do Władywostoku. Chłopiec, uciekł ze szkoły kadetów, trafił pod opiekę Polonii w chińskim Harbinie, znajdującym się przy granicy z Rosją, a do którego, masowo uciekali Polacy, których komunistyczna rewolta, zastała na terenach Syberii. Tutaj w gimnazjum polskim im. Sienkiewicza, Parnicki został przywrócony na łono narodu, poznał język polski i zafascynował się polską powieścią historyczną.
Książka, będąca zbiorem wywiadów pisarza dla prasy, jest lekturą obowiązkową dla miłośników, jego twórczości, odsłania bowiem, warsztat autora i jego poglądy na literaturę.
Podobnie, jak w pisanych u kresu życia dziennikach, Parnicki, jawi się nam, jako człowiek sympatyczny, skromny i nieco zagubiony w meandrach swego dzieła. Autor, twierdził, iż to podświadomość dyktowała mu, co i jak pisać, sam zaś, nigdy nie planował swych książek, pisał bo był ciekawy, jak skończy się akcja, książki nad którą pracował. Np. ,,Srebrne Orły'', miały zawierać, jedynie jeden rozdział, którego akcja, działa się w Rzymie, lecz podświadomość, narzuciła wyobraźni Parnickiego, rozciągniecie wątku Rzymu, na nieomal całą książkę.
Pisarz, odżegnywał, się od nurtu antypowieści, chciał, aby jego powieści wizualnie przypominały prozę Sienkiewicza, inaczej jednak nie potrafił pisać, wyznawał skromnie, i choćby, za tą rzadką u pisarzy skromność, warto Parnickiego, docenić, czytając ten wciągający zbiór wywiadów.
Srebrne orły Teodor Parnicki
7,7
Spotkałem się z opiniami, iż jest to najlepsza, polska powieść historyczna. Według mnie, jest wybitna, ukazała się w 1944 roku, w Jerozolimie. Czas wojny, sprawił, iż Parnicki, w swym dziele, porzucił w dużym stopniu, moralny nihilizm, tak mocno dostrzegalny w jego opowiadaniach, Hrabim Julianie... i Aecjuszu, w tym ostatnim, dał galerie nieomal samych kanalii, jedynym pozytywnym bohaterem, był tam Bonifacjusz, nie liczę św. Augustyna, ukazanego migawkowo, na łożu śmierci. W Srebrnych Orłach, mamy zaś, całą galerie pozytywnych postaci, naiwnych poczciwców Arona i Tymoteusza, Ojca Świętego, ba, nawet nieszczęśliwego cesarza Ottona, pomimo jego okrucieństwa, od biedy, można zaliczyć do pozytywnych bohaterów. Sympatyczni bohaterowie, sprawiają, że książkę czytało mi się, dużo lepiej, niż poświęconą cynicznemu łajdakowi, powieść Aecjusz.
Autor, mym zdaniem, wyolbrzymia ciemnotę ludzi średniowiecza, idąc w ślady ówczesnej historiografii, tutaj też, dochodzimy do ważkiego problemu, to jest powieść historyczna, a wszyscy wiemy, jak to w zawierusze wojennej, było z dostępem do źródeł historycznych, ten brak, pisarz na pewno odczuwał , my w pewnym sensie, jako czytelnicy, też odczujemy, pewien brak plastyki, w ukazaniu realiów epoki, np zupełnie, nie chce mi się wierzyć, w to co Parnicki, napisał, że w Polsce Chrobrego, nawlekano dziewczyny na pale za puszczanie wianków, i tego typu pogańskie pozostałości, palów by nie starczyło, gdyby tak robiono, więc, tego typu, kwiatki, na szczęście, nieliczne, obniżają całość oceny.
Do najlepszych fragmentów powieści, należy spowiedź cesarza Ottona, spotkanie Tymoteusza z Teodorą i rozmowa Chrobrego z Rychezą.
Najgorzej wypadają, opisy pobytu Arona w Hiszpanii Maurów, oraz jego senne, erotyczne majaki, podczas choroby.