Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W Serii z Poczwarką wydawnictwa Dwie Siostry ukazują się wartościowe książki, których autorzy w powieściowej fabule zamykają ważne i trudne tematy, jednocześnie dostosowując przekaz do młodego odbiorcy. Każdy kolejny tytuł zwraca więc natychmiastowo moją uwagę. Nie inaczej było z Kowbojem Rossem Roba Harrella. Choroby nowotworowe w rodzinie, a także choroby nowotworowe dzieci, to niełatwy temat do rozmowy. Ale nie jest to temat, którego należy unikać, jako że żyjemy w czasach, kiedy nieustająco wzrasta liczba chorych. I dlatego warto go oswajać, uzmysławiać dzieciom, z czym zmagają się chorzy nie tylko w kwestiach medycznych, ale i emocjonalnych. Harrell świetnie podszedł do tego tematu, stawiając na szczerą, angażującą fabułę, która jednocześnie przełamuje gorzkie tony dawką humoru. Bez zażenowania i infantylizowania mówi o chorobie, ale też unika przesadnego dramatyzmu i straszenia. Pokazuje, że mimo choroby młody bohater zmaga się z bardzo przyziemnymi problemami, które bliskie są niejednemu z czytelników. Ross, jak każdy młody człowiek, czuje potrzebę akceptacji, marzy o dziewczynie, która go zauroczyła, próbuje funkcjonować w domu i szkole, stawia na przyjaźń i cierpi, kiedy czuje się przez jednego z przyjaciół odrzucony. Tyle że wszystko to rozgrywa się - wciąż - w cieniu choroby. Jest to powieść niezwykle wiarygodna pod względem psychologicznym, uzmysławiająca, z jak wieloma sprzecznymi emocjami zmaga się bohater. Jest w niej zarówno lęk i cierpienie, jak i złość, ale też sporo radości, determinacji i nadziei. Za to wszystko nie sposób bohatera nie pokochać. Ta książka uwrażliwia nie tylko na kwestie związane z chorobą, ale też pokazuje, jak łatwo można drugą osobę zranić, jeśli uczyni się z niej obiekt niewybrednych żartów. Niezależnie od okoliczności nie wolno wyśmiewać nikogo, ale Harrell pokazuje nie tylko, jak okrutne wobec siebie mogą być dzieciaki, ale też jak ważne jest, by powstrzymać sprawców i okazać wsparcie drugiej osobie. Nie jest to książka tylko i wyłącznie o chorobie, ale też o różnych obliczach przyjaźni. O wsparciu i odtrąceniu wynikającym z lęku. O tym, że czasem oceniamy innych zbyt pochopnie. Że warto być wiernym przyjacielem, ale też że przyjaźń możemy znaleźć tam, gdzie się jej nie spodziewamy. I że możemy nieświadomie zranić przyjaciół, jeśli za bardzo skupimy się na sobie. Kapitalnym w moim odczuciu pomysłem jest dodanie do treści minikomiksów o Batpigu, bohaterze rysowanym przez głównego bohatera, które niebanalnym humorem przełamują ciężar emocjonalny opowieści i stanową swoisty komentarz do zmagań Rossa z codziennymi problemami. Są proste i przewrotne zarazem. Mówiąc, że to szczera opowieść, mam na myśli, że autor nie ukrywa przed czytelnikiem, że nowotwór nie tylko zagraża życiu bohatera, ale samo leczenie jest obciążające i potencjalnie niebezpieczne. Że oznacza lęk, ból, poczucie osamotnienia i może dokonać trwałych szkód w organizmie. W kontraście do tego mamy determinację młodego bohatera i nadzieję wbrew wszystkiemu, że wszystko można przetrwać i odnaleźć dla siebie pocieszenie. Harrell pokazuje, że w zetknięciu z chorobą trudno odnaleźć się nie tylko Rossowi, ale też osobom z jego otoczenia, że warto spróbować zrozumieć emocje każdej ze stron, a także pozwolić sobie na chwile słabości. I że nie warto się poddawać Ta powieść to z jednej strony emocjonalne tornado, ale też wciągająca opowieść pełna szkolnej codzienności i bardzo zwyczajnych problemów. To opowieść o chorobie, bólu i nadziei. O tym, gdzie szukać wsparcia i jak czerpać radość z życia. Poruszająca, autentyczna i skłaniająca do refleksji. Dostosowana do młodszych nastolatków, ale nie uciekająca od trudnych i bolesnych kwestii. Wyjątkowa opowieść o zmaganiach z chorobą, wartości przyjaźni i wewnętrznej sile. Takie historie zostają z człowiekiem na długo.