Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Juventus to klub mojego dzieciństwa. Jak zaczynałem się interesować piłką nożną, to moim idolem był Alessandro Del Piero, a jego koszulka z numerem 10 była pierwszą repliką jaką miałem (potem uzbierałem ich całe mnóstwo). Książka przybliżyła całą historię klubu, a przy tym nierozerwalnie z nim związanego koncernu FIAT i całych Włoch. Była to historia bogata, naznaczona mnóstwem sukcesów, ale też pełna upadków, kryzysów i wydarzeń tragicznych. Seryjne mistrzostwa Włoch, skandale wokół właścicielskiej rodziny Agnellich, kolejni znakomici piłkarze i trenerzy. Z polskiej perspektywy najciekawsze były lata 80te, gdy w klubie grał Boniek i tworzył wielki duet z Platnimi, który był wtedy na szczytach i zdobył dwie Złote Piłki. Jednak cieniem na wielkich sukcesach jest wielka tragedia na stadionie Heysel w Brukseli, gdzie przez angielskich chuliganów zginęło 39 włoskich kibiców. W latach 90tych Juve wygrał Ligę Mistrzów w 1996 roku, ale później już wszystkie finały były przegrane. Ja Ligę Mistrzów oglądałem od sezonu 97/98 i wtedy Juve przegrał finał z Realem, jeszcze kilka lat temu miałem plakat nad łóżkiem tamtej drużyny. 21 wiek to głównie wielka afera korupcyjna calciopoli, karna degradacja, a później wieloletnia dominacja absolutna. Gdy autor książki zamykał ją w 2020 roku pewnie nie spodziewał się, że dominacja Juventusu na początku kolejnej dekady się skończy. Po odejściu Ronaldo (jego zatrudnienie to była ekonomiczna katastrofa) klub nie może się pozbierać i nawiązać walki o mistrzostwo. Ogólnie dobra, rzetelna książka, ale dla mnie za dużo tu było prehistorii. Ciężko się czytało o ludziach, których nazwiska nigdy nawet nie obiły się o uszy, a styl pisania był dość chaotyczny i szarpany, można było się pogubić i stracić wątek.