Drabina do nieba

W sumie sympatyzowałem z Maurycym, a gdy odnalazł się w więzieniu, poczułem się z niego dumny.
Właściwie ta książka to komedia.
Pierwszy akt w porządku, potem fatalnie, końcówka ponownie dobra, no i więzienie, krótko ale znakomicie.
Dobrze, że nie jestem żadnym artystą; łudziłbym się, że dostanę Wielką Nagrodę, a i tak wszystko byłoby z góry ustalone.
P.S. Wydawca powinien być dokładniejszy, bo druk jest fatalny, bez marginesu. Więcej światła!

W sumie sympatyzowałem z Maurycym, a gdy odnalazł się w więzieniu, poczułem się z niego dumny.
Właściwie ta książka to komedia.
Pierwszy akt w porządku, potem fatalnie, końcówka ponownie dobra, no i więzienie, krótko ale znakomicie.
Dobrze, że nie jestem żadnym artystą; łudziłbym się, że dostanę Wielką Nagrodę, a i tak wszystko byłoby z góry ustalone.
P.S. Wydawca powinien...

Świetną zapowiedzią tematyki tej powieści jest jej okładka i tytuł. Widnieje na niej mężczyzna spadający głową w dół w pustkę. To właśnie bohater tej książki, która jest znakomitym studium osobowości człowieka, który umiejętność manipulacji posiadł w stopniu mistrzowskim i wykorzystał do osiągnięcia sukcesu. Wdrapuje się drabiną do pisarskiego nieba, kolejne stopnie pokonując dzięki oszustwom, wykorzystywaniu dorobku innych, a nawet zbrodnią. Nie cofnie się przed niczym, bo bardzo chce znaleźć się na artystycznym parnasie, a brakuje mu talentu. Ma za to urodę i czar Adonisa, nieposkromioną ambicję i umiejętność wkradania się w łaski tych, którzy mogą mu pomóc w odniesieniu sukcesu. I mimo że kilkakrotnie spada z tej drabiny, to jednak zawsze znajduje sposób, żeby znów się na nią wdrapać. Aż do momentu, kiedy spotka kogoś, kto posłuży się podobnymi metodami wobec niego. Ale w jakim celu? Tego nie zdradzę, bo na tym właśnie polega mistrzostwo konstrukcji „Drabiny do nieba”.
John Boyne napisał powieść, która dalece odbiega od osławionego „Chłopca w pasiastej piżamie” (informacja o tym, że to właśnie on jest autorem tej książki o mało co nie zniechęciła mnie do lektury). Autor nie feruje nam melodramatyzmu, czy wojennego disneylandu, ale tworzy głęboki portret psychopatycznej osobowości. Poznajemy Maurice'a Swifta za sprawą relacji osób, które spotyka on na swojej drodze i które wykorzystuje, albo próbuje wykorzystać. Dopiero w ostatniej części głos zabiera sam bohater, by zdemaskować się całkowicie. Ukazuje się jako człowiek bez skrupułów, żerujący na samotności i słabości bardziej utalentowanych i wpływowych od siebie, nie wahający się przed najbardziej odrażającymi czynami, byle tylko zatrzeć ślady po swoich niemoralnych postępkach. Mistrz w swojej dziedzinie.
Autor podejmuje tu także problem bardzo aktualny w naszych czasach- własności intelektualnej i kradzieży praw autorskich. Stawia także pytanie o to, kto jest właścicielem naszych historii życiowych- my czy artysta, który czyni je tematem swojego dzieła?
Polecam tę powieść bardzo gorąco. Znakomita, po mistrzowsku skonstruowana, smakowicie jadowita satyra na literacki światek, a jednocześnie mroczna analiza rozpadu osobowości i umiejętnie podtrzymywane napięcie- to wszystko czyni z „Drabiny do nieba” jedną z najciekawszych powieści, jakie ostatnio przeczytałam.

Świetną zapowiedzią tematyki tej powieści jest jej okładka i tytuł. Widnieje na niej mężczyzna spadający głową w dół w pustkę. To właśnie bohater tej książki, która jest znakomitym studium osobowości człowieka, który umiejętność manipulacji posiadł w stopniu mistrzowskim i wykorzystał do osiągnięcia sukcesu. Wdrapuje się drabiną do pisarskiego nieba, kolejne stopnie...

Pierwsze rozdziały wspaniałe .. zapowiadało się ze to będzie wyjątkowa książka. Potem to już przewidywalny thriller jakich mnóstwo na Polkach na poczcie

Pierwsze rozdziały wspaniałe .. zapowiadało się ze to będzie wyjątkowa książka. Potem to już przewidywalny thriller jakich mnóstwo na Polkach na poczcie

Rewelacyjny popis autora nad zmiennością narracji, świetnie zarysowany profil psychologiczny osoby pozbawionej skrupułów, dylematy moralne, aspekty wymagające przemyślenia i spojrzenia na nie z innej perspektywy. Książka szokuje i zmusza do refleksji, a nawet wywołuje frustrację. Naprawdę wow.

Rewelacyjny popis autora nad zmiennością narracji, świetnie zarysowany profil psychologiczny osoby pozbawionej skrupułów, dylematy moralne, aspekty wymagające przemyślenia i spojrzenia na nie z innej perspektywy. Książka szokuje i zmusza do refleksji, a nawet wywołuje frustrację. Naprawdę wow.

Książka pełna pisarskiej pasji. Mistrzowskie prowadzenie opowieści bohatera wśród innych ludzi - tych, których skrzywdził poszukując i pragnąc sławy.

Pasjonujące ukazanie zachowań niemoralnych człowieka jednocześnie zagubionego i rozczarowanego własnymi umiejętnościami oraz niemożnością ich wykorzystania przez brak talentu.

Wchodzimy w świat kogoś zakochanego we własnych pragnieniach. Pragnącego spełnić marzenia tak bardzo, że nie cofnie się przed niczym, by zdobyć to, co chce. Dosłownie przed niczym...

Czytając czekałam aż główny bohater się zatrzyma, kiedy w życiu znajdzie coś, co zastąpi mi chciwość sukcesu. Rozczarowałam się....

Ze smutkiem, ale też pewną dozą satysfakcji oglądałam upadek bohatera, poprzedzony kunsztownie zbudowanymi scenami rozmów z Theo.

Zabrakło stosownego ukarania bohatera. Czyta się tę książkę i myśli, że wśród nas naprawdę istnieją takie osoby...

P.S. Mam nieco odmienne zdanie o książce niż inni czytelnicy, a to dlatego, że patrzę na nią z zupełnie innej strony :)

Książka pełna pisarskiej pasji. Mistrzowskie prowadzenie opowieści bohatera wśród innych ludzi - tych, których skrzywdził poszukując i pragnąc sławy.

Pasjonujące ukazanie zachowań niemoralnych człowieka jednocześnie zagubionego i rozczarowanego własnymi umiejętnościami oraz niemożnością ich wykorzystania przez brak talentu.

Wchodzimy w świat kogoś zakochanego we własnych...

Zapowiadało się świetnie. Dawno żadna książka nie przykuła tak mojej uwagi. Niestety, w części trzeciej nastąpiła załamka. Banał i przewidywalność. Święto melodramatu. I potem już nie mogłem traktować tej książki poważnie. Choć doczytałem do końca, to niespecjalnie polecam.

Zapowiadało się świetnie. Dawno żadna książka nie przykuła tak mojej uwagi. Niestety, w części trzeciej nastąpiła załamka. Banał i przewidywalność. Święto melodramatu. I potem już nie mogłem traktować tej książki poważnie. Choć doczytałem do końca, to niespecjalnie polecam.

Co można zrobić dla sukcesu, w tym przypadku literackiego? Powieść przerażająca w swej wymowie, wysmakowana literacko.

Co można zrobić dla sukcesu, w tym przypadku literackiego? Powieść przerażająca w swej wymowie, wysmakowana literacko.

Czyta się ją wg mnie szybko i dobrze, ale no, są to trochę tanie chwyty. Taki melodramat, w którym od razu wiesz, którędy pójdzie akcja. No nie wiem, spodziewałam się, że będzie subtelniej, a tu prawie thriller miejscami.

Czyta się ją wg mnie szybko i dobrze, ale no, są to trochę tanie chwyty. Taki melodramat, w którym od razu wiesz, którędy pójdzie akcja. No nie wiem, spodziewałam się, że będzie subtelniej, a tu prawie thriller miejscami.

Niezwykła pozycja, bez dwóch zadań ! Po mistrzowsku nakreślona postać głównego bohatera Maurice'a, który nie zważając na żadne świętości, zdolny jest do popełnienia najbardziej haniebnych czynów, żeby tylko jego starania wspięcia się na piedestał dla wybitnych pisarzy nie zostały niczym zaburzone. Ma tylko jedną "drobną" przypadłość. Brak mu talentu pisarskiego, postanawia więc wszelkimi możliwymi dla siebie sposobami - nawet "po trupach" , osiągnąć zamierzony sukces.
Bardzo interesująco jest także przedstawiony sposób postrzegania rzeczywistości przez Maurice'a. Jego próba własnej interpretacji tak uniwersalnych pojęć jak uczciwość czy miłość. Usprawiedliwianie własnych postępków poprzez sprytnie utkany woal, którym próbuje zakryć wyraźną przecież granicę pomiędzy szlachetnością a podłością, uczciwością a kłamstwem. Stanowi ona niewątpliwie alegorię rzeczywistości, która otacza każdego z nas. I każdy z nas stoi przed takimi wyborami.
Tę pozycję nie tylko warto przeczytać, warto ją mieć.
Do tej beczki miodu chcę tylko dorzucić maleńką szczyptę dziegciu.
Homoseksualizm. Wylewa się wręcz z jej kart. Nie jestem rasistą, homofobem itp. Uważam, że poczucie wolności należy się każdemu jak tlen a ja najzwyczajniej nie lubię o tym czytać. I to jest moja wolność. Zdecydowanie polecam powieść.

Niezwykła pozycja, bez dwóch zadań ! Po mistrzowsku nakreślona postać głównego bohatera Maurice'a, który nie zważając na żadne świętości, zdolny jest do popełnienia najbardziej haniebnych czynów, żeby tylko jego starania wspięcia się na piedestał dla wybitnych pisarzy nie zostały niczym zaburzone. Ma tylko jedną "drobną" przypadłość. Brak mu talentu pisarskiego, postanawia...

Dla mnie ocena tej książki jest trudna. Staram się być obiektywna w swojej opinii, więc określę to tak. Jako całość czyta się szybko, fabuła jest ciekawa, jest kilka wątków sprawnie poprowadzonych doprowadzających do przewidywalnego w efekcie finału.
Nie chcę ulegać stereotypom, ale pewnie będzie to nieuniknione. Zauważyłam taką tendencję, która nie jest zbyt dla mnie jako historyka zrozumiała, o wybielaniu czynów Niemców-nazistów (tu akurat mamy Niemców-żydów) w czasie wojny. Oczywiście mam świadomość, że zwyrodnialcy zdarzali się po obu stronach frontu, nie kwestionuję tego faktu, ale to z czym mamy do czynienia w tej książce delikatnie mówiąc odrobinę mnie razi. Rozumiem też, że dla miłości, a tym bardziej zawiedzionej można zrobić bardzo dużo, jeśli nie wszystko.
Mamy tu jednak też polski akcent, który w moim odbiorze jest co najmniej niestosowny.
Uwaga spoiler
Mam na myśli Polkę Maję zachowującą się jak furiatka pisząca powieść o Adolfie Hitlerze, który "rozwiązuje zagadki kryminalne w Niemczech po pierwszej wojnie światowej". Oczywiście zostają jej przypisane wszystkie najgorsze cechy, takie jak bezczelne podrywanie męża bohaterki, brak hamulców moralnych i etycznych (dopuszcza się plagiatu), jest ukazana jako osoba z poważnymi problemami natury psychicznej, przynajmniej takie wrażenie odnosimy. Rozumiem, że autor tak sobie to wymyślił i ok, ale dlaczego polskość tej dziewczyny jest podkreślana na każdym kroku, skąd wynikła ta niechęć?
To taka mała dygresja z mojej strony. I nie, nie jestem przewrażliwiona na punkcie swojej narodowości, czy jakiejkolwiek innej, ale tutaj autor chyba trochę przedobrzył, zrzucając chyba wszystkie winy świata na tą jedną osobę. Bo przecież główny bohater, który dopuścił się wielu złych czynów, tak naprawdę nie zostaje ukarany za swoje czyny, czyż nie? A może się mylę?

Dla mnie ocena tej książki jest trudna. Staram się być obiektywna w swojej opinii, więc określę to tak. Jako całość czyta się szybko, fabuła jest ciekawa, jest kilka wątków sprawnie poprowadzonych doprowadzających do przewidywalnego w efekcie finału.
Nie chcę ulegać stereotypom, ale pewnie będzie to nieuniknione. Zauważyłam taką tendencję, która nie jest zbyt dla mnie jako...