Steve Pugh

Komiksy i powieści graficzne mają sporo do zainteresowania swoim czytelnikom - zarówno tym najmłodszym, prześlizgującym się wzrokiem po obrazkach, jak i tym całkiem dojrzałym, szukającym niebanalnych, ciekawych i niepowtarzalnych fabuł, a nawet niejednoznacznych opowieści. Wśród nich znaleźć można publikacje skierowane do czytelników nastoletnich, jak choćby cykl "DC Powieść graficzna 13+" i reprezentującą go "Harley Quinn. Piękna katastrofa". Tę powieść graficzną czyta się po prostu doskonale. Nastoletnia bohaterka jest charakterna, barwna i wyrazista, dlatego trudno jej się oprzeć. Podoba mi się też sposób prowadzenia narracji, jak to w komiksie - oszczędnej, a jednocześnie ciekawej ze względu na pierwszoosobowe komentarze do wydarzeń i odwołania do bajek, świetnie puentujące fabułę opowieści. Do tego żywy, barwny język dialogów nadają powieści młodzieżowego luzu i fantastycznie wpisują się w przekaz. Piękna katastrofa podejmuje wiele ważnych dla młodych (i nie tylko) ludzi tematów. Mówi o potrzebie przynależności i zawieraniu przyjaźni. O odkrywaniu w ludziach dobrych i złych stron. O społecznych nierównościach, uprzedzeniach, a także ścieraniu się świata korporacji napędzanych żądzą pieniądza i ludzi ze społecznych nizin, którzy próbują oprzeć się ich naporowi. Mówi też o dojrzewaniu, szukaniu własnej tożsamości, konieczności dokonywania wyborów i ponoszeniu ich konsekwencji. To opowieść równie przewrotna jak tytułowa bohaterka, bo przecież nie spodziewacie się niczego mniej, jeśli znacie dojrzałe wcielenie Harley Quinn. Nie znajdziecie tu dydaktycznej historii o szlachetnej nastolatce, która niczym antyczna heroina przeciwstawia się ze szlachetną determinacją wszelkiemu złu. Harleen, która dopiero stanie się Harley, jest bystra i uśmiechnięta, ale też porywcza i nie zawsze podąża właściwymi ścieżkami. Jest przy tym urocza w swym nonszalanckim podejściu do reguł i choć nie umieścilibyście jej wśród wzorów do naśladowania, ma szansę przemówić do młodych odbiorców znacznie łatwiej i dobitniej. Popełnia błędy i uczy się na nich i w całym tym komiksowym przerysowaniu pozostaje prawdziwa i wiarygodna. Komiks robi też wrażenie pod względem wizualnym. Steve Pugh przygotował naprawdę świetne rysunki. Jego kadry są dynamiczne i idealnie oddają klimat opowieści oraz charakter bohaterów, a ich styl bliższy jest ilustracjom książkowym niż uproszczonym wizualizacjom komiksowym. Świetna kreska, wyraźna mimika postaci, sporo jak na komiks szczegółów. Zdecydowanie przyciągają oko. Mariko Tamaki stworzyła wartką, pełną zwrotów akcji opowieść, w której rozrywka w idealnych proporcjach miesza się z wartościowym przesłaniem. Świetnie akcentuje w swojej historii niesprawiedliwość współczesnego, napędzanego pieniądzem świata, zestawia też ze sobą zepsutych, zmanierowanych, pełnych uprzedzeń ludzi z grup uprzywilejowanych i barwnych, wymykających się ze sztywnych norm, ale pełnych dobra i życzliwości ludzi, którzy żyją gdzieś z boku, po swojemu. Do tego tworzy genezę znanej z komiksów DC bohaterki. Lektura sprawi masę frajdy czytelnikom, dla których to pierwsze spotkanie z Gotham, jak i tym, którzy DC pochłaniają namiętnie. Myślę, że także tym dojrzałym. No i to cameo na koniec!