Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiorcze wydania crossoverów różnych serii to okazja dla czytelników śledzących tylko jeden tytuł do zapoznania się z nowymi bohaterami czy zespołami. W przypadku wydania omawianego komiksu w Polsce w takiej sytuacji może być wielu odbiorców, bo z zebranych w tomie serii jedynie „Avengers” miało u nas wcześniejsze odsłony. Czy mniej oczytany czytelnik może tu się pogubić? Rządowa organizacja SHIELD tworzy nowy rodzaj więzienia. Jest nim Pleasant Hill, które pozornie wygląda jak przeciętne małe amerykańskie miasteczko. Jednakże jego mieszkańcy to tak naprawdę superzłoczyńcy, którym wykasowano w pamięć, a ich wygląd został zmieniony. Kiedy pewnego dnia agenci SHIELD tracą nad wszystkim kontrolę, do akcji wkraczają aż trzy drużyny Avengers. Pomysł na tytułowe więzienie jest bardzo interesujący i może doprowadzić do pewnych dyskusji etycznych. Z jednej strony wydaje się to nieludzkie prowadzić tego typu pranie mózgu, ale z drugiej strony jest to stosowane głównie wobec naprawdę niebezpiecznych przestępców, którzy i tak nie są w stanie funkcjonować w społeczeństwie. Poza tym fickyjne miasteczko, w który mieszkają jest idyllą. Niestety komiks ucieka od tych rozważań pokazując, że wszyscy złoczyńcy są wściekli z powodu tego, co ich spotkało. Pojawia się jeden drobny wyjątek, ale paradoksalnie potwierdza on regułę. Ciekawe było, że w pewnym momencie nie tylko superzłoczyńcy zostają w ten sposób uwięzieni, ale wątek ten zostaje bardzo szybko rozwiązany. Bardzo obiecujący był też motyw „narzędzia” wykorzystywanego przez SHIELD. Przywodzi na myśl klasyczne motywy science-fiction i stawia organizację w dosyć kontrowersyjnym świetle. Podobało mi się też, kto ostatecznie może najlepiej porozumieć się z „narzędziem”. Jeśli zaś chodzi o samą fabułę, to też nie jest ona zbyt pomysłowa. Zbyt szybko dochodzi do walki drużyn Avengers ze sobą, a także przeciwko agentom SHIELD – tak jakby zapomnieli o tym, że muszą powstrzymać masową ucieczkę superłotrów. Również plan złoczyńców, którzy starają się wykorzystać całą sytuację dla własnej korzyści jest bardzo schematyczny i typowy. Dobrze jednak, że pokazano, iż niektórzy z uwięzionych mają tutaj swoje ukryte cele różne od tych ogółu. Nie podobało mi się też, że ta historia cofa pewną postać w rozwoju przywracając dawny status quo. Pod względem zawartości, to część tomu wydaje się zupełnie niepotrzebna. Najbardziej niezbędne do zrozumienia całości są zeszyty serii „Avengers”, Uncanny Avengers” i „Captain America – Sam Wilson”. Podobała mi się jednak fabuła serii „New Avengers”, która jednak odbiega od głównego wątku – jest tu parę interesujących i zabawnych pomysłów, przez które żałowałem, że reszta serii nie jest wydana po polsku. Z kolei zeszyty serii „Agents of SHIELD” nie porywają, chociaż całkiem dobrze przeplata się z serią „New Avengers” - te same sceny są pokazane z różnych punktów widzenia. Przypuszczam, że zupełnie nieczytelne mogą być pojedyncze zeszyty serii „Illuminati” czy „Howling Commandos”, które oba w sumie przedstawiają podobne historie o złoczyńcach w Pleasant Hill. Na dodatek są lekko niespójne zresztą opowieści. Muszę jednak przyznać, że wątek jednego z bohaterów z „Illuminati” może poruszyć, czego nie można powiedzieć o niezbyt mądrej naparzance z „Howling Commandos”. Za rysunki odpowiadają tu zazwyczaj artyści tworzący dla poszczególnych serii zawartych w wydaniu. Wyjątkiem może tu być udział Marka Bagleya w specjalnym zeszycie otwierającym tom, a także Jesusa Saiza w drugim zeszycie rozpoczynającym historię. Mam duży sentyment do twórczości Marka Bagleya, więc dla mnie widok jego kreski jest zawsze przyjemny. Natomiast Jesus Saiz rysuje dosyć nienaturalne wyrazy twarzy, więc postacie w jego wykonaniu wyglądają niezamierzenie niepokojąco. German Peralta, który ilustruje tu dwa zeszyty „Agents of Shield” jest dosyć niedokładny, a próby wzorowania wyglądu postaci na aktorach sprawiają, że bohaterowie są bardzo nienaturalni. Zaskakująco blado wypada tu Adam Kubert rysujący zeszyty serii „Avengers”. Jego kreska wydaje się bardzo niestaranna i czasami dochodzi do niezamierzonych deformacji. Z kolei Marcus To w „New Avengers” rysuje bardzo ładne i spektakularne sceny akcji, ale postacie w jego wykonaniu mają zbyt podobne do siebie twarze. Ciekawostką jest, że ze dwa numery serii „Captain America – Sam Wilson” odpowiada dwóch rysowników. Pierwszym jest Daniel Acuna, znany z poprzedniej inkarnacji serii „Uncanny Avengers”. Świetnie radzi sobie zarówno z brutalnymi scenami akcjami, jak i spokojniejszymi scenami obyczajowymi. Do tego trzeba dodać ciemną kolorystykę, która podkreśla lekko ponurą atmosferę osób uwięzionych przez uwolnionych złoczyńców. W dodatku z okazji jubileuszowego numeru umieścił tu bardzo ładną scenę ukazującą retrospekcję dotychczasowych przygód Steve'a Rogersa. Warto wspomnieć, że rysownik ten tworzy również zeszyt kończący cały tom. Drugim artystą jest Paul Renaud. Jego kreska nie jest już tak dokładna, chociaż podobała mi się jego dbałość w pokazywaniu anatomicznie poprawnych postaci. Podobała mi się również dokładna kreska Ryana Stegmana w „Uncanny Avengers”. Mam trochę mieszane uczucia w stosunku do rysunków Mike'a Hendersona w zeszycie „Illuminati”. Z jednej strony jest dosyć niedokładny, ale z drugiej użyte tu kolory nadają całości niesamowitego efektu – szczególnie kiedy pokazane jest pole walki, wygląda to jak prawdziwa bitwa pełna kurzu i brudu. Również nierówny jest Brent Schoonover w „Howling Commandos”, gdzie jest dokładnie, ale zupełnie brakuje dynamiki. Moim zdaniem historia miała potencjał na bardzo ciekawą analizę nowych metod więziennictwa. Jednakże zbyt szybko zamienia się w typową superbohaterską nawalankę. Jest tu parę interesujących motywów, ale za dużo jest zeszytów nic nie wnoszących do opowieści. Głównie dla zatwardziałych miłośników tego uniwersum.