Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poprzedni tom wywarł na mnie bardzo pozytywne wrażenie na tle pozostałych dotyczących wojny z potworami. Liczyłem więc, że kolejny również mnie nie zawiedzie. Czy rzeczywiście tak się stało? Tym razem tom skupia się przede wszystkim na Atomowym Samuraju i jego uczniach, którzy walczą z potworami w podziemiach. W tym samym czasie Saitama i Cesarzątko opuszczają podziemia z uwolnionym zakładnikiem. Natomiast Pysio-Pasio musi się zmierzyć z przemienionymi więźniami. Wątek Atomowego Samuraja i jego ekipy w pewnym momencie robi się nużący. Za łatwo pokonują kolejne przeciwności. Robi się bardziej interesująco dopiero w momencie starcia z Czarną Spermą czy Bezdomnym Imperatorem. Są to postacie o naprawdę pomysłowych umiejętnościach i starcia z nimi są bardzo kreatywne. Wątek Saitamy i Cesarzątka to tak naprawdę jeden wielki dowcip. Wielka szkoda, że nie wynika z niego nic ciekawego. Również pewna rozmowa Cesarzątka z zakładnikiem wypada bardzo sztucznie. O wiele lepszym żartem okazuje się walka Pysio-Pasia. Bohater nie jest do końca świadomy powagi sytuacji i zachowanie swoich przeciwników interpretuje w błędny sposób. Tutaj jednak też nie podobało mi się, że tak naprawdę nikt nie stanowi wyzwania dla herosa. Historia poboczna skupia się na specyficznym herosie Świniobogu. Jednakże nie jest to historia jego genezy, ale próba zmiany swojego wizerunku. Wyszedł z tego dosyć średni dowcip. Duże wrażenie robią w tym tomie projekty antagonistów. Wyglądają bardzo różnorodnie i mogą budzić podziw swoją pomysłowością. Szczególnie w pamięć zapadł mi Budynkowy Detonator. Główną wadą tomu jest zrobienie bohaterów zbyt potężnych. Nie ma tutaj dla nich żadnego wyzwania. Jednakże same pojedynki są bardzo spektakularne.