Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy zabrałam się za "Wielkiego Gatsby'ego" Jay Gatsby miał dla mnie twarz Leonardo DiCaprio, a Nick Carraway Tobey'a McGuire, ale muszę przyznać, że w ogóle nie przeszkadzało mi to w czytaniu. Mimo, że od początku znałam fabułę, z przyjemnością dałam się wciągnąć w świat prohibicji, zabaw i niesamowicie barwnej Ameryki lat dwudziestych.
To, na co chciałabym zwrócić uwagę, to niesamowity język, jakim napisana jest powieść. Niektóre zdania brzmiały w mojej głowie tak przepięknie i harmonijnie, że czytałam je po kilka razy, a nawet podkreślałam w książce, żeby do nich wracać.
Myślę, że Gatsby stał się dla mnie kimś godnym naśladowania i podziwu. Urzekło mnie to, w jaki sposób siłą własnej osobowości, wymyślił sobie wymarzone życie i konsekwentnie realizował swój plan. To pokazuje, jak wielka jest siła ludzkiej podświadomości i jeżeli chcemy czegoś dostatecznie bardzo, osiągniemy to. Po zakończeniu lektury czułam się zainspirowana do działania i do realizacji własnych marzeń, nawet jeśli potrzebują one ogromnego wkładu pracy, by się spełniły. Historia Jaya Gatsby'ego pokazuje, że musimy dążyć naprzód, "kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość."

Kiedy zabrałam się za "Wielkiego Gatsby'ego" Jay Gatsby miał dla mnie twarz Leonardo DiCaprio, a Nick Carraway Tobey'a McGuire, ale muszę przyznać, że w ogóle nie przeszkadzało mi to w czytaniu. Mimo, że od początku znałam fabułę, z przyjemnością dałam się wciągnąć w świat prohibicji, zabaw i niesamowicie barwnej Ameryki lat dwudziestych.
To, na co chciałabym zwrócić...

Jedna z moich pierwszysch książek Kinga. Czytało mi się znakomicie.
Zaczyna się powoli, King zarysowuje nam portret psychologiczny głównego bohatera jak i otaczających go osób. Opisuje Dumę w sposób rozbudowany i plastyczny. Dzięki temu wydaje nam się, że słyszymy muszle pod domem Edgara, czujemy smak zielonej herbaty z lodem Wiremana, a także widzimy zachody słońca budzące w budowniczym artystę. Dalsza część książki, trochę spędzała mi sen z powiek, ale chyba o to chodzi, żeby się przestraszyć :) Bardzo mi się podobała.

Jedna z moich pierwszysch książek Kinga. Czytało mi się znakomicie.
Zaczyna się powoli, King zarysowuje nam portret psychologiczny głównego bohatera jak i otaczających go osób. Opisuje Dumę w sposób rozbudowany i plastyczny. Dzięki temu wydaje nam się, że słyszymy muszle pod domem Edgara, czujemy smak zielonej herbaty z lodem Wiremana, a także widzimy zachody słońca...